Ποιός θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

Παρασκευή 11 Μαϊου – και πόσες φορές έχετε ακούσει τη φράση «έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη»; Σκοτεινή και βλοσυρή, με σκληρή ιεραρχία και ακόμη σκληρότερες εσωτερικές σχέσεις, τυπική και γραφειοκρατική, αργόσυρτη και προβληματική, πάντως η Δικαιοσύνη παρέμενε η μόνη καταφυγή για τον πολίτη σε μια κοινωνία όπου το Δίκαιο έχει υποκαταστήσει στη μια της όψη, προς τα μέσα, το Χρήμα και στην άλλη όψη, προς τα έξω, η Δημοσιότητα και τα Μέσα.

«Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη». Θα το ακούσετε ξανά. Αλλά ας αντλήσουμε από τα όποια αποθέματα ειλικρίνειας έχουν απομείνει στη χώρα και ας αναρωτηθούμε δημόσια: γιατί; Γιατί να έχει σήμερα ο πολίτης εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη; Τι έχει παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια; Τι έχει δει να αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του; Ήταν μια σειρά από μεμονωμένες περιπτώσεις διαφθοράς; Δεν θα είχε σημασία, όσοι κι αν ήσαν. Αλλά δεν ήσαν.

Τα τελευταία χρόνια δεν συνέβη, αλλά ήρθε στο φως, η έκταση και το εύρος της διαφθοράς στους κόλπους της Δικαιοσύνης. Οι πολίτες παρακολούθησαν κατάπληκτοι την αποκάλυψη ενός γιγαντιαίου, πολυπλόκαμου και για μεγάλο διάστημα ανεξέλεγκτου συστήματος, που έγινε γνωστό ως παραδικαστικό κύκλωμα. Είδε τη διάβρωση να μην αφορά μόνον τις μεγάλες υποθέσεις, αλλά ακόμη και τις πιο απλές, τις πιο καθημερινές. Είδε την απίστευτη εικόνα των ρασοφόρων που συναγελάζονταν με δικαστές, πίνοντας καθ’εκάστην καφέ στα γραφεία τους. Είδε απίθανους τύπους να απονέμουν δικαιοσύνη με τη μεζούρα. Και είδε αυτό το τελευταίο καταφύγιό του απέναντι στην ισχύ της εξουσίας και του χρήματος να έχει καταστεί άντρο διαπλοκής εξουσίας και παραγωγής μαύρου πλουτισμού.

Η ύστατη προσδοκία ήταν πως η ηγεσία θα μπορούσε να εγγυηθεί την όποια αυτοκάθαρση. Γι’αυτό ακριβώς η υπόθεση Ρωμύλου Κεδίκογλου δεν αφορά πρωτίστως το πρόσωπό του – ακόμη λιγότερο το εάν είναι Κρητικός ή Αρκάς ή Ακαρνάν. Γι΄αυτό και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι αποχωρεί σε λίγες εβδομάδες λόγω ορίου ηλικίας. Το να τίθεται ζήτημα ακόμη και για τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου αφορά την καρδιά της Δικαιοσύνης, το δικαίωμά της, ηθικό δικαίωμα, να στέκεται κάθε μέρα με τους εκπροσώπους της απέναντι στον πολίτη και να διεκδικεί την εμπιστοσύνη του. Έτσι δεν είναι πια αίτημα να επιβάλει –θα είναι κρίμα εάν χρειαστεί- ο υπουργός Δικαιοσύνης την διαλεύκανση, πλήρη διαλεύκανση μέχρι την τελευταία σκιά. Το αίτημα είναι να έχει ο ίδιος ο κ. Κεδίκογλου την συναίσθηση του βάρους των προσωπικών του αποφάσεων και επιλογών σε αυτή τη συγκυρία για το κύρος του θεσμού που υπηρέτησε για δεκαετίες και ο οποίος τον τίμησε με το ανώτατο αξίωμά του. Ο κ. Κεδίκογλου δεν πρέπει πια απλώς να δεχθεί – πρέπει να απαιτήσει τον πειθαρχικό έλεγχο για τον εαυτό του, που θα του δώσει, με μια καθαρτήρια κατάληξη, και το διαβατήριο για να κοιτάζει στο μέλλον στα μάτια τους συναδέλφους τους. Και εκείνοι το ίδιο από την έδρα τους τους πολίτες.