Οι ένστολοι συνδικαλιστές των παραθύρων

Τετάρτη 9 Μαϊου – και ένα ακόμη χαρακτηριστικό της πλήρους διάλυσης στην οποία έχει οδηγηθεί η Ελληνική Αστυνομία, με αποτέλεσμα να συμφωνούν όλοι με την πολιτική της ηγεσία ότι είναι «για τα μπάζα» - κατά το βυρώνειο χαρακτηρισμό…

…ένα ακόμη σύμπτωμα της παραλυτικής ασυναρτησίας είναι η εμφάνιση καθ’εκάστην στα δελτία ειδήσεων διαφόρων και παντοειδών συνδικαλιστικών εκπροσώπων των αστυνομικών. Δεν εξετάζω τώρα εάν είναι λίγο καλύτεροι, ή λίγο χειρότεροι στις τηλεοπτικές επιδόσεις τους ή εάν βρίθουν παρωχημένων αντιλήψεων και ακραίων ανοησιών οι ιστοσελίδες τους – όπως ενός που έχει δημοσιευτεί και γέλασε κάθε πικραμένος. Το θέμα είναι το ίδιο το γεγονός της εμφάνισής τους.

Για πολλά χρόνια ο συνδικαλισμός στην αστυνομία ήταν δημοκρατικό αίτημα. Ασφαλώς και είναι και αυτοί εργαζόμενοι. Ασφαλώς και έχουν δικαίωμα συνδικαλιστικής έκφρασης και εκπροσώπησης. Ασφαλώς και είναι καλό που έχει κάνει η αστυνομία ένα βήμα πέρα από τη λογική του στρατιωτικού σώματος. Ασφαλώς και οι συνδικαλιστές της χρήζουν και αυτοί της προστασίας που παρέχεται από το Σύνταγμα και τους νόμους για να μην είναι έρμαιοι στις διαθέσεις της κάθε ηγεσίας.

Αλλά εδώ αυτοί οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι έχουν πλήρως παρανοήσει το ρόλο τους και το νόημα της ύπαρξής τους, εάν δεν έχουν παραφρονήσει και από τη δόξα (ή τη λόξα) της τηλεοπτικής κάμερας. Οι συνδικαλιστές της Αστυνομίας εκπροσωπούν τους αστυνομικούς ως εργαζομένους και όχι το Σώμα. Κάποιος πρέπει επειγόντως να τους το θυμίσει – και το καλύτερο θα ήταν να το κάνουν αμέσως οι συνάδελφοί τους, τους οποίους συστηματικά εκθέτουν. Μπορούν να μιλούν για τις συνθήκες εργασίας, για την αμοιβή και τις συντάξεις. Δεν έχουν κανένα λόγο για το πώς και εάν τηρείται η τάξη, για τις εντολές που λαμβάνουν και για την αποτίμηση της ποιότητάς της εκτέλεσής τους. Γι΄αυτά η θέσμιση της χώρας έχει προβλέψει άλλα όργανα στα οποία και υπάγονται. Είναι θεσμική κατάχρηση να εκμεταλλεύονται την συνδικαλιστική προστασία για να διατυπώνουν κρίσεις, απόψεις, θέσεις και να δίνουν πληροφορίες χωρίς κόστος και χωρίς καμμία περίσκεψη. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν τους εξουσιοδότησε να κάνουν πολιτική ασφάλειας – εάν θέλουν μπορούν να κατέβουν στις εκλογές και να μας προτείνουν την άποψή τους. Όχι όμως ως ένστολοι, όχι ως αμειβόμενοι.

Αλλά ποιος θα τους βάλει φρένο; Όχι οι συνάδελφοι, αυτοί ελπίζουν πως θα έχουν και εκείνοι κάποια μέρα ένα τηλεοπτικό στασίδι για τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, όταν θα έχει πάλι καεί το πελεκούδι στο Σύνταγμα ή αλλού. Ούτε όμως η ηγεσία της Αστυνομίας – αυτή είναι ωσεί παρούσα. Και, φυσικά όχι η πολιτική ηγεσία, που βολεύεται άψογα με τον κάθε αστοιχείωτο που παρουσιάζει την πολιτική ασφαλείας της χώρας στα παράθυρα, εις άψογα χωροφυλακίστικα. Την υποκαθιστά στη δουλειά της, αλλά έτσι τη γλιτώνει και από τους κινδύνους. Αν δεν ήταν τα τηλεσυνδικαλιστικά της ομοιώματα, θα έπρεπε να έχει εκείνη κάτι να πει. Τώρα είναι όλοι μέσα στο μεγάλο καζάνι του πολιτικαντισμού, ένστολοι και κουστουμάτοι εξ αδιαιρέτου, και τα ρίχνει ο ένας στον άλλο, εν ενεργεία και εν αποστρατεία και εν πλήρει συμπνοία.