Ο Σαρκοζί και ο Ομπράντοβιτς

Δευτέρα 7 Μαϊου – και χτες το βράδυ κέρδισαν τα φαβορί. Ας δούμε, λοιπόν, γιατί έγιναν φαβορί και γιατί τα όνειρα των αουτσάιντερ είναι συνήθως ρομαντικές οπτασίες που διαλύονται στη συνάντησή τους με την πραγματικότητα.

Ο Σαρκοζί επικράτησε και επικράτησε με άνεση, βυθίζοντας την αντίπαλη παράταξη σε μια κρίση ταυτότητας που ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση όχι των αποτελεσμάτων, αλλά των exit polls. Γιατί; Μπορεί κανείς να βρει χίλιες αιτίες, χίλιες δικαιολογίες, χίλιες προφάσεις. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Σαρκοζί κέρδισε για τον πιο απλό από τους λόγους. Γιατί η Γαλλία είναι πια δεξιά. Ένας δεξιός πρόεδρος σε μια δεξιά χώρα. Μέχρι τη νικητήρια ομιλία του, ενωτική και σφαγιαστική με το βαμβάκι απέναντι στην Αριστερά, καθώς ζήτησε από τους οπαδούς του να φανούν «γενναιόδωροι και αδελφικοί» έναντί της, ο Σαρκό ήταν ένας πραγματικός δεξιός που δεν ντράπηκε να το πει – ούτε στη λέξη, ούτε στο πρόγραμμα, ούτε (κυρίως) στο στυλ. Ζήτησε μια καθαρή εντολή για αλλαγές. Το 1981, η Γαλλία έδινε εντολή για αλλαγή στο Φρανσουά Μιτεράν – «εδώ και τώρα», όπως ήταν τότε το σύνθημα. Σήμερα την αλλαγή, τη ρήξη έχει υιοθετήσει και αντιπροσωπεύει ο Σαρκοζί. Έχει μια πρόταση: δεξιά πρόταση, καθαρή πρόταση. Έχει απαντήσεις στις πιο κρίσιμες ερωτήσεις, τις ερωτήσεις που δεν σηκώνουν κάτι παραπάνω από ένα ναι ή ένα όχι.

Το πρόβλημα της γαλλικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι πως μοιάζει απελπιστικά με τη Σεγκολέν. Είναι συμπαθής, είναι ευπρεπής, έχει τη γκριζαρισμένη γοητεία της ωριμότητας – αλλά έχει μαζί και τις αμφιταλαντεύσεις της, τα αδιέξοδά της, την κρίση ηλικίας, τις αμφιβολίες για το μέλλον και τις τύψεις για το παρελθόν. Είναι ειλικρινής στην αβεβαιότητά της και ασφαλώς δεν έχει το δυναμισμό, ούτε μαζί και τον κυνισμό, του ανερχόμενου κύματος. Και, προπάντων, δείχνει να μην πιστεύει στον εαυτό της, όταν ζητάει να την πιστέψουν οι άλλοι.

Το πρόβλημα της γαλλικής, όπως και της ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι βαθιά πολιτικό. Είναι το πρόβλημα της μετάβασης από τα συστήματα ιδεών στα συστήματα διαχείρισης. Το 35ωρο είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Προέκυψε από τις καλύτερες προθέσεις, δημιούργησε άλλη μια αδράνεια στη γαλλική κοινωνία και οικονομία, που είναι ήδη γεμάτη αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δούλεψε καλά στις επιχειρήσεις της τεχνολογίας αιχμής, εκεί όπου η ποσότητα της εργασίας μετρά λίγο και η ποιότητα κρίνει τα πάντα. Κατέστρεψε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμη στο νέο μοντέλο – και ήταν χιλιάδες. Δεν υπάρχουν πια μέτρα που να είναι κατάλληλα για όλους, είναι η εποχή που το καθετί κρίνεται στην αποτελεσματικότητά του κατά περίπτωση, είναι το τέλος της μακροσκοπικής πολιτικής: αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ευελιξίας.

Αλλά δεν κέρδισε μόνο ο Σαρκοζί. Κέρδισε και ο Παναθηναϊκός. Το γιατί έχει αντίστοιχο πολιτικό ενδιαφέρον. Η Ελλάδα, μια μικρή χώρα, μπορεί να έχει την κορυφαία επιχείρηση σε ένα άκρως ανταγωνιστικό κλάδο της αθλητικής βιομηχανίας: το μπάσκετ. Και να είναι πρώτη συστηματικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πώς; Κάνοντας επενδύσεις, σταθερά και σε βάθος χρόνου, διατηρώντας ένα πετυχημένο μάνατζμεντ στην ομάδα χωρίς να το αμφισβητεί στην πρώτη ήττα, και έχοντας εργαζομένους που σέβονται και ευχαριστιούνται τη δουλειά και την παχυλή αμοιβή τους. Να, για παράδειγμα, αυτός ο Διαμαντίδης που παίζει άμυνα –και παρατάσσεται μπροστά στους αντιπάλους σαν την πρώτη γραμμή των ΜΑΤ απέναντι στους διαδηλωτές- δεν μου φάνηκε χτες το βράδυ να παίζει σα να έκανε αγγαρεία…