Από το Βαβύλη με αγάπη

Δευτέρα 14 Μαϊου – και ήρθε ο λογαριασμός των Βαβύληδων. Έχουμε κοντή μνήμη, έχουμε τηλεοπτική έξη. Νομίζουμε πως όλα κινούνται και υπάρχουν όσο «παίζει» το θέμα στα κανάλια. Υπαρκτή πραγματικότητα είναι η πραγματικότητα που αναδύεται από τη Ζούγκλα ή τα παράθυρα – μετά το κάθε τι επιστρέφει στην αφάνεια και την ανυπαρξία. Αλλά δεν είναι έτσι. Αν εμείς ζούμε την ομαδική μας παράκρουση, εξοργισμένοι τη μια στιγμή, εντελώς απαθείς την επόμενη, αλλά στην ουσία αμέριμνοι και ανυποψίαστοι, αυτό δεν σημαίνει πως αλλοιώνεται και η εξωτερική πραγματικότητα. Οι συνθήκες διαμορφώνονται ανεξάρτητα από εμάς και έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου – το αναγκαίο κόστος που μας αφυπνίζει δυσάρεστα από τα ευφρόσυνα τηλεοπτικά μας ενύπνια.

Έτσι θα γίνει με το Μακεδονικό, έτσι συνέβη με το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων. Ο χρόνος στους θεσμούς πολιτισμού και ιστορίας, και προπάντων στην Εκκλησία, δεν μετριέται με τα δάχτυλα του floor manager, ούτε με το time code στη μονταζιέρα. Εκεί ο χρόνος μετριέται σε αιώνες. Η παράδοσή τους έχει οικοδομηθεί στη διάρκεια ιστορικών εποχών και γι’αυτό αντέχει μέσα σε αντιξοότητες που διαρκούν δεκαετίες ή και περισσότερο, γι’αυτό και όποια καταστροφή επέλθει δεν διορθώνεται με κόλπα και ταχυδακτυλουργικά, ούτε καλύπτεται με πολιτικαντισμούς.

Μου έχουν πει μια ιστορία για τον Πατριάρχη Δημήτριο στην Κωνσταντινούπολη. Του είπε κάποτε ένας λαϊκός ότι το Πατριαρχείο έχει βρεθεί σε δεινή θέση. Δεν απέμεινε παρά ένα μικρό κτίριο στο Φανάρι, μέσα σε μια πλημμυρίδα 14 εκατομμυρίων μουσουλμάνων στην Πόλη. Και οι κληρικοί του, ελάχιστοι, τραβούν τα πάνδεινα χωρίς καν μια ελληνική κοινότητα πια από την οποία να αντλούν δύναμη. Μου λένε πως απάντησε ότι αυτά είναι αλήθεια, γιατί –έτσι το είπε- «η δεύτερη χιλιετία δεν ήταν καλή για τον Πατριαρχικό Θρόνο».

Αλλά στην πολιτική δεν μετράνε με χιλιετίες. Μετράνε με εκλογές. Οι άλλοι, πάλι, δεν έχουν κανένα λόγο να μπουν στο ίδιο παιχνίδι. Πίστευε κανείς πως όταν παίζαμε εν ου παικτοίς, με τους Βαβύληδες να αλωνίζουν, απεσταλμένοι του εκκλησιαστικού παρακράτους στη διαπλοκή του με την παρακρατική Εκκλησία, όλα αυτά θα περνούσαν έτσι, χωρίς αντίτιμο και χωρίς επιτίμιο; Και, φυσικά, τώρα το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, δηλαδή η ελληνική παρουσία στο Θρόνο του, είναι στο όριο της κατάρρευσης, ο κ. Βαβύλης περιμένει στο κελλί του μια δίκη μέσα στη λήθη, και οι εντολείς του, οι πάτρωνες και οι προστάτες του, συνεχίζουν αμέριμνοι το έργο τους. Σαν να μην συνέβη τίποτε.