Extreme χώρα

Τρίτη 29 Μαϊου – και είμαστε ένα μεγάλο κουτί, με ωραίο περιτύλιγμα, που το πουλάμε στους ξένους και στους εαυτούς μας. Μόνο που το κουτί είναι άδειο. Και κάθε φορά που ανοίγει, ανοίγει με μια τραγωδία.

Οι Έλληνες έχουν λεφτά. Μπορείτε να το δείτε στους δρόμους. Τύφλα να έχει το Τσέλσι μπροστά στα κολονακιώτικα τρακτέρ και παλιότερα, λέει μια ιστορία, είχε γίνει θέμα στη Βαυαρία, στα κεντρικά γραφεία της BMW, πώς είναι δυνατόν η πρώτη περιοχή σε πωλήσεις στην Ευρώπη να είναι ένα περίεργο μέρος στη νότια Ελλάδα με το όνομα Ιεράπετρα. Αυτή είναι η όψη της χλιδής. Η άλλη όψη είναι στα στοιχεία για τα τροχαία. Ποιος μπορεί να πει πως γνωρίζει έστω και μία οικογένεια που να μην έχει μια απώλεια σε αυτό που αποκαλούσαν οι εφημερίδες κάθε Δευτέρα «Μολώχ της ασφάλτου» μέχρι που το συνηθίσαμε εντελώς και δεν γίνεται ούτε μονόστηλο. Γιγαντιαία επένδυση σε αυτοκίνητα, ελάχιστη επένδυση στους δρόμους – που μέσα στις πόλεις θυμίζουν Βομβάη και στις εθνικές οδούς παγοδρόμιο.

Είμαστε τουριστικός παράδεισος. Η οικονομία μας όλη στηρίζεται στα νησιά. Αλλά μπορεί 80 άνθρωποι να χάνονται μέσα σε αυτό που οι ξένοι αποκάλεσαν μετά πλεούμενο κουβά στην Πάρο, επειδή ένας καπετάνιος έβλεπε μπάλα κι ο ύπαρχός του τουρίστριες. Και μπορεί επίσης ένα ολοκαίνουργιο κρουαζιερόπλοιο να βουλιάζει μέσα σε μια θάλασσα λάδι, ακουμπισμένο σχεδόν στα βράχια της Σαντορίνης. Πάει καιρός, βέβαια, και το έχουμε ήδη ξεχάσει….

Η χώρα πλούτισε. Στέλνει τα παιδιά της εκδρομή κάθε χρόνο με το σχολείο – τελευταία όλο και πιο πολύ στο εξωτερικό. Έξοδα, πούλμαν και χαρές. Μέχρι που έρχεται κάποια είδηση από τα Τέμπη και μαθαίνουμε πως ο πρώτος τυχών μπορεί να πάρει μια νταλίκα και να κάνει τον επαγγελματία, ότι κανείς δεν είναι πραγματικά υπεύθυνος για τη φόρτωση, ότι κανείς δεν ελέγχει τα φορτηγά, ότι κανείς δεν ασφαλίζει τους μαθητές πριν φύγουν για την πενθήμερη. Μερικές μέρες πανικού στα τηλεοπτικά παράθυρα, μέχρι να έρθει το επόμενο μεγάλο θέμα και να περιμένουμε την επόμενη εκατόμβη για να θυμηθούμε πως «τίποτα δεν έγινε» στο μεταξύ.

Οι Έλληνες έμαθαν γρήγορα τις εισαγόμενες συνήθειες. Τρέκκινγκ, ράφτινγκ, εξτρήμ σπορ. Η χώρα είναι όμορφη και προσφέρεται. Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα. Όλα είναι υπέροχα, η φύση και η άσκηση και η οργάνωση βέβαια, μέχρι που ανοίγει το καπάκι με κόστος έξι ζωές. Και διαπιστώνουμε –έκπληκτοι;- ότι κανείς δεν ξέρει ποιος μπορεί να πάρει από το χέρι μια δεκάδα ευτυχισμένων ανθρώπων και να τους πάει στο ποτάμι, κανείς δεν ξέρει ποιος δικαιούται να κάνει τον εκπαιδευτή και ποιος το συνοδό, κανείς δεν ξέρει καν πώς γίνονται οι ίδιες εκδρομές εκεί από όπου τις μάθαμε – στην Αυστρία, ας πούμε, ή στην Ελβετία. Δεν λέει κανείς πως δεν γίνονται κι εκεί δυστυχήματα. Αλλά το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει αυτή η εικόνα παντελούς κενού, μόλις σπάσει η φούσκα και το περιτύλιγμα.

Αλλά βέβαια τώρα πια αποκαλύφθηκαν τα κενά και θα διορθωθούν. Όσο για τις ευθύνες δεν φαντάζομαι να αμφιβάλλει κανείς πως θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο.