Wednesday, April 29, 2009

Φεσώνοντας τα χαϊδεμένα μας παιδιά

Τετάρτη 29 Απριλίου – και τις επόμενες ημέρες θα αρχίσει αυτό που στην Ελλάδα αποκαλείται «η μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων». Γιατί «μάχη»; Επειδή εδώ είναι η χώρα του παιδιού. Τα τραγελαφικά που είχαμε λίγο, όχι πολύ, παλιότερα, με τις αγωνιούσες μαμάδες κρεμασμένες στα κάγκελα έχουν χαλαρώσει αλλά οι εξετάσεις παραμένουν εθνικόν ζήτημα. Είμαστε –υποτίθεται- μια παιδοκεντρική κοινωνία, όπου η οικογένεια είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για τα παιδιά, επενδύει σε αυτά και το περίσσευμα και το υστέρημά της.

Τρίχες! Την επόμενη φορά που θα ακούσουν αυτό το παραμύθι για τα ιδιαίτερα, που τα πληρώνουν οι γονείς, για τα καλά σχολεία, που τα πληρώνει (για να ενισχύσει και τον κοινωνικό του κομπασμό) ο μπαμπάς, για τα πούπουλα όπου δήθεν έχουμε και μεγαλώνουμε την επόμενη γενιά, οι υποψήφιοι, οι μαθητές, τα παιδιά μας, καλά θα κάνουν να γυρίσουν και με μεγάλη αναίδεια να μας πουν την αλήθεια: ότι τους έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα παπούτσια.

Για την ακρίβεια: τους έχουμε γραμμένους στους παλιούς μας τους προϋπολογισμούς. Μα τους αγοράζουμε μπλουζάκι με μάρκα, ανελλιπώς και απαρεγκλίτως. Μα τους ανανεώνουμε τη γκαρνταρόμπα τρεις φορές το χρόνο, μη χάσουνε τη μόδα στη Δευτέρα δημοτικού και γίνουν ρεζίλι χωρίς επώνυμο τσουράπι στους συμμαθητές τους. Μα τους κυκλοφορούμε με γυαλιστερές αμαξάρες, τους τρέχουμε διακοπές στην Ευρώπη τα Χριστούγεννα, τους μαθαίνουμε σκι το χειμώνα, τους ξεφορτωνόμαστε σε camp το καλοκαίρι, τους κάνουμε όλα τα χατήρια, τους έχουμε χαρτζηλίκι που αντιστοιχεί σε βασικό μισθό. Όλα αυτά είναι ακριβώς έτσι. Μόνο που θα τα πληρώσουν οι ίδιοι.

Σήμερα, η 29η Απριλίου έχει οριστεί ως ημέρα αλληλεγγύης των γενεών. Η Ελλάδα τη γιορτάζει με μια νέα επιτυχία στο διεθνή τραπεζικό χώρο, με ένα πρόσθετο δανεισμό 8 δισεκατομμυρίων, σύνολο φέτος 50 δις στην καλυτέρα των περιπτώσεων, ώστε να μπορέσουμε να συντηρήσουμε τη ζήτηση. Να εξακολουθήσουμε να αγοράζουμε τζιπ Κολωνακίου και μεζονέτες βορείων προαστείων, να μην διαταραχθεί το κλίμα στην αγορά. Το ότι η αγορά αυτή ποτέ, μα ποτέ, δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα της οικονομίας, και ούτε γι’αστείο δεν συγκρινόταν με την πραγματικότητα της δηλωμένης οικονομίας, αυτό δεν μας ανησυχεί.

Το θέμα που μας απασχολεί είναι πόσο ακόμη θα μπορούμε να δανειζόμαστε. Για την ώρα τα καταφέρνουμε μια χαρά. Πληρώνουμε κάτι παραπάνω, κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους δηλαδή, ακόμη και από τη χρεωκοπημένη Ισλανδία, ακόμη και από τη φαλιριμένη Ιρλανδία, αλλά δεν πειράζει. Το έλεγε κι ο Απόστολος Παύλος στους τρυφηλούς Κορίνθιους: «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Κυριολεκτικά. Θα πληρώσουν τα παιδιά. Γιατί τα έχουμε; Ας κάνουν κάτι κι αυτά. Πώς κάναμε εμείς την Ψωροκώσταινα, ψωρολακόσταινα; Να πληρώσουν και τα καλομαθημένα μας. Ας μην είναι αχάριστα…

5 comments:

Yannis Larios said...

Ακριβώς έτσι είναι Φοίβο!

Οι "παροχές" της μεγαλύτερης γενιάς προς τη νεότερη δεν είναι όμως απλώς "χάιδεμα"...

Πιστεύω πως η ακριβέστερη λέξη είναι η "εξαγορά"...

"Εξαγορά" του βενιαμίν της οικογένειας για να ορίσουμε εμείς εκ των προτέρων τη λαμπρή του/ της πορεία χωρίς πολλά-πολλά ("να μπεις παιδί μου στο Πανεπιστήμιο", να βρεις μια θεσούλα...)

"Εξαγορά" για να πειραματιστούμε σε όσα θα θέλαμε εμείς να κάνουμε και δεν προλάβαμε ή δεν τα καταφέραμε, λες και είναι κλώνοι μας (καράτε, μπαλέτα, μουσικές, φροντιστήρια)...

"Εξαγορά" μιας καλής σχέσης με το νεώτερο μέλος που αντί να χτίζεται πια σε δεσμούς εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και πραγματικής προετοιμασίας τους για τα μελλούμενα, όλο και περισσότερο χτίζεται στη λογική "μου το ζήτησες, σου το αγόρασα, είμαστε καλά".

Θα μπορούσα να αναλύσω όλες τις πτυχές, αλλά θα κινδύνευα να γεμίσω ένα "σεντόνι" της blogοσφαιρας...

Αρκούμαι να πω περιληπτικά πως όλο αυτό το "παιχνίδι" με τη νέα γενιά, είναι τελικά ένα πονηρό παιχνίδι... Γιατί καλέ μου υιε και καλή μου κόρη εγώ σου παρέχω τα πάντα, αλλά δεν σου λέω πως εσύ τελικά θα τα πληρώσεις σε λίγα χρόνια...

Και ίσως τελικά όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι παρά η "εξαγορά" μιας ήσυχης συνείδησης, για όσα έπρεπε να κάνουμε και να πουμε ως γονείς, και δεν κάναμε...

Χαιρετισμούς

Demelene said...

Μονο τα παιδιά?

Εδώ έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε την κοινωνία που αφήνει 35χρονους άνδρες να μένουν με τους γονείς τους, να μην αφήνουμε ένα ζευγάρι να συζήσει για να δει και πως θα πάει στον γάμο και χίλια μύρια στο όνομα του θεσμου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ σε αντίθεση πάντα με τους βλάκες τους ξένους, εννοείται.

Και δεν ειναι πάντα θεμα λεφτών, τουλάχιστον δεν ήταν.Εμείς όμως εκει μην φύγει το παιδί από την φούστα της μάνας? δεν κάνει. Ουτε καν μας απασχολεί πως αυτό ενισχύει την πιθανότητα του διαζυγίου.

Ένας 30χρονος που από βιοπορισμό δεν ξέρει, και ότι λεφτά βγάζει τα θεωρεί χαρτζιλίκι είναι δυνατόν να έχει την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης πόσο μάλλον ενός συνανθρώπου?

Αν δεν έχεις μάθει να κάνεις με το ζόρι για προσωπικά ζητήματα, πόσο εύκολα θα ζοριστείς για τα κοινά?

ΘΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ισόν ένας ακόμη οπισθοδρομικός θεσμός σε αυτή την χώρα.

Fivos Karzis said...

@Yannis Larios
Γιάννη, δεν το βρίσκω "εξαγορά" γιατί η λέξη σημαίνει ότι γίνεται ενσυνείδητα και από τους δύο. Εδώ έχουμε εξαπάτηση. Τους λες ότι τους τα δίνεις όλα, κάνεις ότι τους τα δίνεις όλα, συνήθως καλοπροαίρετα νομίζεις ότι τους τα δίνεις όλα και στην πραγματικότητα (από στατιστική άποψη) έχεις κόψει την προοπτική ζωής για το ένα τρίτο από τη νεότερη γενιά.
Σωστά όσα λες για τα υπερ-μαθήματα, που θα ήθελε ο μπαμπάς και η μαμά να έχουν κάνει και πρέπει να τα μάθει όλα ο μικρός ή η μικρή.
Σεντόνια στη μπλογκόσφαιρα αντέχονται. Στις εφημερίδες όχι...

Fivos Karzis said...

@demelene
Εδώ ο Μαρξ είχε δίκιο. Τα λεφτά είναι το θέμα. Αν είχαν οικονομική ανεξαρτησία, δεν είμαι σίγουρος ότι οι νέοι θα έμεναν σπίτι έως τα 30. Προφανώς διαφορές κουλτούρας υπάρχουν π.χ. με τους αγγλοσάξονες, όπου μετά τα 18 θεωρούν αδιανόητη τη συγκατοίκηση, αλλά εδώ πια δεν είναι επιλογή. Είναι ανάγκη.

Demelene said...

Κ. Καρζή επιτρέψτε μου να διαφωνήσω ριζικά μαζί σας όσον αφορά την προσέγγιση του θέματος.
Ναι σήμερα με 500-700 ευρώ δεν μένεις μονος. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα της συγκατοικισης που ειναι άλλο μεγάλο ταμπού σε αυτή τη χώρα.

Η διαφωνία μου ειναι οτι κανείς δεν βλέπει το πως φτάσαμε εδώ. Στο μπλογκ μου έχω γράψει σχετικά αλλά επειδή δεν βρισκω το λινκ, ελπίζω να μου επιτρέψετε να παραθέσω τα επιχειρήματα μου.

Όταν εγώ σπούδαζα το 97 ήθελα κοντά στις 90000 δραχμές να μείνω μονος στο σύνολο μάλιστα με αρκετούς περιορισμούς. Ο τότε μισθός ο βασικός ήταν τουλάχιστον αυτός. Ούτε τότε είδα να μένουν τα παιδιά μόνα τους. Ελάχιστοι που κάναν συγκατοικιση χρειαζόντουσαν λίγοτερο. Αρα και ενας εργαζόμενος, μπορούσε να βιοπορισθεί μόνος του σε πρώτη φάση.

Εγώ το βλέπω ως εξής. Όταν έχεις μια κοινωνία που δεν απαιτεί τους φτοιτητές να συντηρούνται εστω και κατά το μισό, τους νέους να μένουν μόνοι και να βολεύονται με μισθούς χαρτζιλίκια τότε σίγουρα και η κοινωνία δεν παρέχει οργανωμένες υποδομές για δουλειά και κατάλληλους μισθούς για βιοπορισμό αντιστοιχως.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, αλλά οταν η κοινωνιά απαιτεί την ανεξαρτητοποιηση των νέων και φοιτητών, τότε υπό το βάρος της κοινωνικής απαίτησεις κάθε φορέας θα κινηθεί για να την κάλυψη αυτής. Εμείς στην Ελλάδα, εχοντας όπως έχουμε τον θεσμό της Ελληνικής Οικογένειας, απλά δεν απαιτούμε και φυσικά δεν παίρνουμε. Μετά βέβαια μόνο θέλουμε.

Σε βάθος χρόνων ομως αυτό γυρνάει μπούμερανγκ. Ειναι σαν το σώμα. Οτι δεν χρησιμοποιείται, καταλήγει να γίνει και άχρηστο.

Ενα πρακτικο παράδειγμα. Νέος με μισθό χαρτζιλίκι αποφασίζει να παντρευτεί με μια αντιστοιχη νεα. Ξαφνικά όμως πρέπει από το χαρτζιλίκι να συντηρεί σπίτι και πιθανά μελλοντικά και παιδί. Για την δουλειά όμως τι θα αλλάξει μισθολογικά επειδή αυτός θα παντρευτεί? Μέχρι να παντρευτεί όμως τα 700ευρώ το μήνα μια χαρά χαρτζιλίκι ήταν, οταν στέγη, φαγητό και αυτοκινητο ήταν των γονιών.Απλά μόλις παντρευτεί απλά θέλει... Η επένδυση από το ατομο αλλά και από το σύνολο της κοινωνίας που είναι?

Και το χειρότερο όλων ειναι ότι επειδή οι δουλειές δεν αφορούν μονο τους με παντρεμένους νέους, αλλά και τους ανθρώπους με υποχρεώσεις μεγαλύτερες, οι τελευταίοι δέχονται τον εκβιασμό των μισθών πεινας αφου όλο και κάποιο παιδάκι θα δουλέψει για χαρτζιλίκι.

Για μια ακόμη φορά η διορατικότητα μας στο μεγαλείο της.