Φεσώνοντας τα χαϊδεμένα μας παιδιά

Τετάρτη 29 Απριλίου – και τις επόμενες ημέρες θα αρχίσει αυτό που στην Ελλάδα αποκαλείται «η μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων». Γιατί «μάχη»; Επειδή εδώ είναι η χώρα του παιδιού. Τα τραγελαφικά που είχαμε λίγο, όχι πολύ, παλιότερα, με τις αγωνιούσες μαμάδες κρεμασμένες στα κάγκελα έχουν χαλαρώσει αλλά οι εξετάσεις παραμένουν εθνικόν ζήτημα. Είμαστε –υποτίθεται- μια παιδοκεντρική κοινωνία, όπου η οικογένεια είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για τα παιδιά, επενδύει σε αυτά και το περίσσευμα και το υστέρημά της.

Τρίχες! Την επόμενη φορά που θα ακούσουν αυτό το παραμύθι για τα ιδιαίτερα, που τα πληρώνουν οι γονείς, για τα καλά σχολεία, που τα πληρώνει (για να ενισχύσει και τον κοινωνικό του κομπασμό) ο μπαμπάς, για τα πούπουλα όπου δήθεν έχουμε και μεγαλώνουμε την επόμενη γενιά, οι υποψήφιοι, οι μαθητές, τα παιδιά μας, καλά θα κάνουν να γυρίσουν και με μεγάλη αναίδεια να μας πουν την αλήθεια: ότι τους έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα παπούτσια.

Για την ακρίβεια: τους έχουμε γραμμένους στους παλιούς μας τους προϋπολογισμούς. Μα τους αγοράζουμε μπλουζάκι με μάρκα, ανελλιπώς και απαρεγκλίτως. Μα τους ανανεώνουμε τη γκαρνταρόμπα τρεις φορές το χρόνο, μη χάσουνε τη μόδα στη Δευτέρα δημοτικού και γίνουν ρεζίλι χωρίς επώνυμο τσουράπι στους συμμαθητές τους. Μα τους κυκλοφορούμε με γυαλιστερές αμαξάρες, τους τρέχουμε διακοπές στην Ευρώπη τα Χριστούγεννα, τους μαθαίνουμε σκι το χειμώνα, τους ξεφορτωνόμαστε σε camp το καλοκαίρι, τους κάνουμε όλα τα χατήρια, τους έχουμε χαρτζηλίκι που αντιστοιχεί σε βασικό μισθό. Όλα αυτά είναι ακριβώς έτσι. Μόνο που θα τα πληρώσουν οι ίδιοι.

Σήμερα, η 29η Απριλίου έχει οριστεί ως ημέρα αλληλεγγύης των γενεών. Η Ελλάδα τη γιορτάζει με μια νέα επιτυχία στο διεθνή τραπεζικό χώρο, με ένα πρόσθετο δανεισμό 8 δισεκατομμυρίων, σύνολο φέτος 50 δις στην καλυτέρα των περιπτώσεων, ώστε να μπορέσουμε να συντηρήσουμε τη ζήτηση. Να εξακολουθήσουμε να αγοράζουμε τζιπ Κολωνακίου και μεζονέτες βορείων προαστείων, να μην διαταραχθεί το κλίμα στην αγορά. Το ότι η αγορά αυτή ποτέ, μα ποτέ, δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα της οικονομίας, και ούτε γι’αστείο δεν συγκρινόταν με την πραγματικότητα της δηλωμένης οικονομίας, αυτό δεν μας ανησυχεί.

Το θέμα που μας απασχολεί είναι πόσο ακόμη θα μπορούμε να δανειζόμαστε. Για την ώρα τα καταφέρνουμε μια χαρά. Πληρώνουμε κάτι παραπάνω, κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους δηλαδή, ακόμη και από τη χρεωκοπημένη Ισλανδία, ακόμη και από τη φαλιριμένη Ιρλανδία, αλλά δεν πειράζει. Το έλεγε κι ο Απόστολος Παύλος στους τρυφηλούς Κορίνθιους: «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Κυριολεκτικά. Θα πληρώσουν τα παιδιά. Γιατί τα έχουμε; Ας κάνουν κάτι κι αυτά. Πώς κάναμε εμείς την Ψωροκώσταινα, ψωρολακόσταινα; Να πληρώσουν και τα καλομαθημένα μας. Ας μην είναι αχάριστα…