Θαύματα (δεν υπάρχουν)

Πέμπτη 16 Απριλίου –Μεγάλη Πέμπτη– και έμειναν όλοι κατάπληκτοι. Σαν να συντελέστηκε κάποιο θαύμα των ημερών. Σαν να περπάτησε κάποιος επί των υδάτων. Έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό. Ήταν ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος. Για δες τι είπε ο Προβόπουλος… Τώρα, πώς θα συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα; Τώρα, πώς θα συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε;

Αλλά ο Προβόπουλος δεν ήταν θαύμα. Είπε ακριβώς το αντίθετο. Ότι θαύματα μην περιμένετε, δεν γίνονται ούτε τις άγιες τούτες μέρες. Κανείς δεν πρόκειται να πολλαπλασιάσει για εμάς τους άρτους και τους ιχθείς, κανείς δεν πρόκειται να χορτάσει πεντακισχίλιους Έλληνες, εάν η παραγωγή τους είναι πέντε φραντζόλες και δύο ψάρια από το Μαλιακό. Κανείς δεν πρόκειται αγοράσει το νερό μας για κρασί – έγινε μια φορά στην Κανά, έγινε άλλες δυο-τρεις με τα κοινοτικά προγράμματα, τώρα άλλο δεν έχει. Κανείς πια δεν πρόκειται να βουτήξει την χώρα σε άλλη μια ευρωπαϊκή κολυμβήθρα του Σιλωάμ, κανείς, αν δεν το κάνουμε οι ίδιοι, δεν θα έρθει να θεραπεύσει ως δια μαγείας το παραλυτικό κράτος.

Αλλά η λογική είναι να περιμένουμε το σωτήρα. Κι επειδή σωτήρες δεν υπάρχουν, είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε όποιον εμφανιστεί, να του στρώσουμε με δάφνες το δρόμο κι όταν οι ελπίδες διαψευστούν να τον σταυρώσουμε. Ο επόμενος…

Ο Προβόπουλος τα είπε – όχι κάτι καινούργιο, αλλά όλη την αλήθεια, χωρίς περιστροφές, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς ψιμύθια. Γιατί τα είπε; Επειδή δεν έχει ευρωεκλογές στις 7 Ιουνίου, επειδή δεν έχει ούτε εθνικές εκλογές στη γωνία. Τι χρειάζεται τώρα; Χρειάζεται μια τέτοια φωνή, αλλά από εκείνους που θα σταθούν μπροστά στην κρίση του εκλογικού σώματος. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει την έκταση και το βάθος της κρίσης. Μετά τη φωνή των αριθμών, μια πολιτική φωνή θα την ταρακουνήσει. Στην οικονομία τα πράγματα είναι στο σημείο όπου μόνο μία υπόσχεση έχει νόημα. Κάποιος που να τάξει «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα».

Και αυτή η φωνή δεν μπορεί να είναι από οπουδήποτε. Η προέλευσή της πρέπει να έχει κοινωνικό πρόσωπο και προσωπική αξιοπιστία, που να μην έχει υπονομευθεί, φθαρεί, απορριφθεί ως ανακόλουθη. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το κόμμα από όπου θα προέλθει, όσο περισσότερες πιθανότητες έχει δηλαδή να ακουστεί ως τολμηρή, ριψοκίνδυνη αλλά ειλικρινής και ανυπόκριτη πρόταση εξουσίας, τόσο καλύτερα.