Η ψήφος είναι ΚΑΙ για τα σκάνδαλα

Δευτέρα 13 Απριλίου, Μεγάλη Δευτέρα – και ακούγεται τελευταία μια παράδοξη θεωρία, ότι δηλαδή η χώρα δεν πρέπει να πάει στις κάλπες υπό το βάρος των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας, δεν πρέπει να φτάσει στην ώρα της λαϊκής κρίσης με το πολιτικό σύστημα φθαρμένο και αμφισβητούμενο. Η άποψη εμφανίζεται θελκτική – μακάρι σε αυτή τη ζωή να ήταν όλα ωραία, μακάρι να μην υπήρχαν άγονες γραμμές που να γονιμοποιούνται με λίπασμα από μίζες, μακάρι η Ζήμενς να είχε βρει κλειστές πόρτες και κόμματα που να είχαν αρνηθεί να λαδωθούν, μακάρι να ζούσαμε σε ένα παράδεισο ηθικής και υψηλών αξιών. Αλλά ζούμε στην Ελλάδα…

Επομένως, η ιδέα πως η χώρα δεν πρέπει να ψηφίσει υπό το βάρος των σκανδάλων είναι εκ του πονηρού. Και δεν αντέχει στο απλό ερώτημα: «γιατί;» Γιατί η ψήφος να μην είναι εκτός από ευρωπαϊκή (λέμε τώρα…) και μια ψήφος καθαρτήρια; Ποιος δηλαδή είναι καταλληλότερος από το εκλογικό σώμα για να βγάλει, με την ετυμηγορία του, τη χώρα από το φαύλο κύκλο των σκανδάλων, για την ακρίβεια δηλαδή από την κολοκυθιά της πολιτικής χρέωσης των σκανδάλων; Στην πολιτική δεν υπάρχει άλλος κριτής που να είναι υπεράνω υποψίας. Η εναλλακτική εκδοχή θα ήταν τη διέξοδο να αναζητήσει το πολιτικό σύστημα, και οι πρωταγωνιστές του. Μα αυτοί ακριβώς είναι οι κατεξοχήν ύποπτοι, οι κατεξοχήν ανυπόληπτοι, οι κατεξοχήν αμφισβητούμενοι. Άρα, μια μεταξύ τους συμφωνία για, ας πούμε, υπέρβαση των σκανδάλων, δηλαδή για να τεθούν εκποδών από την πολιτική συζήτηση, θα ισοδυναμούσε με συμπαιγνία εις βάρος των από κοινού εντολέων τους, των ψηφοφόρων.

Ένα δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι από πού ξεκινάει αυτή η συζήτηση. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα στο θέμα των σκανδάλων. Όχι για το κυβερνητικό, αλλά για το αντιπολιτευτικό της παρελθόν. Είναι το κόμμα που έκανε ατζέντα του την κάθαρση των σκανδάλων, την αντιμετώπιση των περίφημων «νταβατζήδων», επέβαλε στον πολιτικό διάλογο –μετά από πολλά χρόνια- τον όρο «ηθικό πλεονέκτημα». Έκανε την σύνδεση της πολιτικής με την ηθική πλατφόρμα επανόδου του στην εξουσία και μάλιστα με εξαιρετικά επιτυχημένο τρόπο. Διέγραψε ένα βουλευτή του, τότε, όταν τόλμησε να εκστομίσει τη φράση ότι «έχει σε όλα τα κόμματα» σάπια μήλα – γιατί όλη η ουσία του επιχειρήματός της ήταν πως το κόμμα αυτό δεν θα είχε τέτοια κρούσματα ή θα τα αντιμετώπιζε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι η εξουσία μας είχε συνηθίσει.

Η ατζέντα αυτή ήταν τόσο ισχυρά εμπεδωμένη στην κοινή γνώμη και στην κομματική βάση ώστε άντεξε μια σειρά υποθέσεων, από τους Πακιστανούς μέχρι τις υποκλοπές, ακόμη και στα ομόλογα. Κατέρρευσε στο Βατοπέδι και κατέρρευσε επειδή ο Πρωθυπουργός ο ίδιος, ανέλαβε προσωπικά την υπεράσπιση των ηθικά διάτρητων πρωταγωνιστών του. Εκεί η ανοχή μετατράπηκε σε αποστροφή. Εκεί ήταν το ορόσημο. Τα συντρίμμια του Βατοπεδίου είναι που πλακώνουν σήμερα τον Αριστοτέλη Παυλίδη – για μια ήσσονος σημασίας περίπτωση. Και τα συντρίμμια του Βατοπεδίου είναι που δεν αφήνουν, ούτε θα αφήσουν να πάει μακριά η προσπάθεια απενοχοποίησης μέσω της αποσύνδεσης των επικείμενων εκλογών από τα σκάνδαλα. Γιατί αυτό που κρίνεται, ως προς την κυβέρνηση, δεν είναι οι σκανδαλώδεις υποθέσεις καθεαυτές αλλά η ανταπόκρισή της στην κεντρική δέσμευση που είχε αναλάβει έναντι των πολιτών και των ψηφοφόρων της για μια διαφορετική ηθική κατάσταση.

Ο κ. Καραμανλής είπε πολλά «σταύρωσον» για να προτείνει σήμερα «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»…