Ζήτω το μποτιλιάρισμα!

Πέμπτη 9 Απριλίου – και πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση αποφάσισε να επιδοτήσει την αγορά Ι.Χ. γιατί προφανώς δεν μας αρκούν τα δυόμισυ εκατομμύρια «αμάξια», όπως υπερηφάνως αποκαλούναι από τους κατόχους τους, τα οποία κινούνται –για την ακρίβεια τσουλάνε, ή για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια σέρνονται, στους δρόμους της Αθήνας, κι αυτό όταν δεν είναι εντελώς ακίνητα σε βαθμό που να σκέπτεται κανείς αν πρέπει να τα δηλώσει στο Ε9 και να πληρώσει και ΕΤΑΚ.

Θυμίζω πως δεν πρόκειται για μέτρο απόσυρσης, αυτό θα κόστιζε πολύ και δεν μας βγαίνει η σούμα. Για κάθε νέο Ι.Χ. που θα αγοράζεται σε τιμή ευκαιρίας, με μειωμένο το ειδικό τέλος, δεν θα φεύγει ένα άλλο από τους δρόμους. Αντιθέτως, το καινούργιο τετράτροχο σύμβολο όσων αψηφήσουν την ύφεση κι αποφασίσουν πως η κρίση θέλει καλοπέραση, θα προστεθεί, θα ζουληχτεί, θα στριμωχτεί και θα φρακάρει στους ήδη πηγμένους δρόμους, για να δηλώνει την κοινωνική άνοδο του κατόχου του, για να μαθαίνει η κοινωνία, η γειτονιά, η πολυκατοικία και οι άλλοι ξιπασμένοι φίλοι πως η δική του δουλειά δεν απειλείται, όπως εκατομμυρίων άλλων.

Αυτά τα ολοκαίνουργια σύμβολα της έλλειψης συναίσθησης κάπου θα έπρεπε να μπουν, μετά την υπογραφή της απόφασης από τον κ. Παπαθανασίου – που παλεύει ο άνθρωπος να ρεφάρει τη μαύρη τρύπα με ταχυδακτυλουργικά. Πολύ κακώς πιστεύουν ορισμένοι ότι η κυβέρνηση πάσχει από έλλειψη συντονισμού. Εδώ απέδειξε ακριβώς το αντίθετο. Δεν ψάχναμε για χώρο να βολέψει τα Ι.Χ. με επιδότηση Παπαθανασίου; Ε, λοιπόν, να’το. Το βρήκε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.

Τι κι αν είναι ασφυκτικά γεμάτες οι λωρίδες των λεωφόρων; Πολύ απλό. Θα φύγουν τα ταξί και θα γίνει χώρος. Και πού θα πάνε τα ταξί; Θα πάνε στις λεωφορειολωρίδες; Και τι θα γίνει τότε με τα λεωφορεία και τους χιλιάδες ανθρώπους που μετακινούνται στοιβαγμένοι, χωρίς να εμποδίζουν τους άλλους, χωρίς να ρυπαίνουν με τα εξακύλινδρά τους για να πάνε από την Κυψέλη στο Παγκράτι; Τι μας νοιάζει; Δεν μας νοιάζει. Σάμπως έχουμε μπει ποτέ σε λεωφορείο…

Πότε είναι η τελευταία φορά που ένας υπουργός ή βουλευτής μετακινήθηκε όχι με μέσο μαζικής μεταφοράς (και να εννοεί το μετρό που βγάζει έξω από τη Βουλή) αλλά με αυτά τα μπλε λαϊκά λεωφορεία, που θυμίζουν το πρωί ινδικά τρένα ή τα ντολμούς της Κωνσταντινούπολης στην άνεση της μετακίνησης όπως και στην κοινωνική σύνθεση της πελατείας; Αυτοί δεν έχουν ούτε τρία ευρώ για ταξί, θα έχουν φωνή για να ουρλιάξουν πως δεν είναι δυνατόν να καταργεί κανείς στην πράξη το μοναδικό ουσιαστικό μέτρο (εκτός του Μετρό) για την μαζική και όχι ατομική μετακίνηση, που είναι και η μοναδική λύση για την απελπιστική τροχαία κατάσταση της Αθήνας; Ποιος θα το φωνάξει; Οι Πακιστανοί εργάτες ή οι Κούνεβες που πηγαίνουν με το λεωφορείο το πρωί στη δουλειά;

Το θέμα είναι ποιος έχει φωνή. Λοιπόν: έχουν οι έχοντες (λεφτά, όχι μυαλό…) Επομένως, τα λεωφορεία στην μπάντα, τα ταξί στη λεωφορειολωρίδα και οι γιωταχήδες. Ακίνητοι στους δρόμους, αρκεί να είναι κινητικοί στην κάλπη.