Έρημο κόμμα

Δευτέρα 6 Απριλίου – και ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός. Είναι ο περίφημος πρώτος στίχος της Έρημης Χώρας, με την οποία τόσο πολύ μοιάζει η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία.

Είναι μια Wasteland μετέωρων συλλογικών προοπτικών και ματαιωμένων προσωπικών στρατηγικών. Έχετε ακούσει δεκάδες φορές, μετά την αποπομπή Τατούλη, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να εξηγούν γιατί η πιο συμπαγής κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε αυτή τη ζωή είναι με 151 βουλευτές. Τώρα, έρχεται η πραγματικότητα να σαρώσει την παραδοξολογία και να βάλει τα πιο άτεγκτα διλήμματα σε έναν πρωθυπουργό: πώς πίστεψε πως μπορεί να κυβερνήσει εξαρτημένος από τις διαθέσεις, ή τις πράξεις, ενός εκάστου των βουλευτών του; Πώς μπορεί να εξακολουθήσει να κυβερνά, εάν η πλειοψηφία του στηρίζεται σε ένα βουλευτή υπόλογο έναντι της Δικαιοσύνης και μάλιστα υπόλογο με την ψήφο των άλλων συναδέλφων του; Μπορεί μια τέτοια πλειοψηφία, συμπαγής σαν την άμμο και ανθεκτική σαν χαρτί βρεγμένο στο υπουργείο Αιγαίου, να ισχυριστεί στα αλήθεια ότι θα διαχειριστεί τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση και τη δοκιμασία που συνεπάγεται για την Ελλάδα;

Η υπόθεση, όμως, υποδεικνύει όμως κάτι ακόμη, που δεν αφορά την κυβέρνηση, αλλά τη χώρα και την άμεση πολιτική προοπτική. Δείχνει, δηλαδή, πόσους κινδύνους κρύβει η εφαρμογή του συγκεκριμένου εκλογικού νόμου, η ψήφισή του από το ΠΑΣΟΚ, η καθυστερημένη και διακοσμητικού χαρακτήρα αλλαγή του από τη Νέα Δημοκρατία. Για δύο ακόμη αναμετρήσεις, οι εκλογές θα γίνουν με ένα νόμο που δίνει ισχνή πλειοψηφία ακόμη και με σημαντικές διαφορές, ακόμη και με καθαρή εκλογική νίκη για το πρώτο κόμμα.

Εδώ υπάρχει πραγματικά πεδίο συναίνεσης από τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι άξονες της μεταρρύθμισης έχουν περιγραφεί κατά κόρον – και δεν μιλάει κανείς φυσικά για επιστροφή στο παρελθόν και στους όρους του μεταπολιτευτικού δικομματισμού με την ενισχυμένη αναλογική. Αλλά το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί αύριο στο ΠΑΣΟΚ θα ήταν να βρεθεί υποχρεωμένο να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, με μια πλειοψηφία που θα παίζεται κάθε φορά ανάλογα με τις διαθέσεις κάποιων «πράσινων Παυλίδηδων ή Δαϊλάκηδων». Και, ακόμη χειρότερα, να πρέπει η χώρα να διανύσει μια παρατεταμένη περίοδο κυβερνήσεων που θα εξαρτώνται από τον πραγματικό Δαϊλάκη ή Παυλίδη ή τους μελλοντικούς μιμητές τους, πράσινους, γαλάζιους ή πολύχρωμους.