Sarkolene ή το Κέντρο υπάρχει

Δευτέρα 23 Απριλίου – και για ποιόν υπάρχει σήμερα μια Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι; Για το πολιτικό Κέντρο.

Το αίτημα της καθαρής πολιτικής έκφρασης του κέντρου αναδείχθηκε ως κίνημα βάσης από τις γαλλικές κάλπες. Δεν είναι θέμα παράδοσης: η γαλλική παράδοση είναι τετρακομματική. Δεν είναι θέμα συγκυρίας: η συγκυρία είναι πολωτική. Είναι θέμα της ανάγκης ενός μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος, της κοινωνίας, στη Γαλλία –αλλά ενδεχομένως όχι μόνο στη Γαλλία- να εκφραστεί πέρα από τις επιλογές μιας Δεξιάς που επιλέγει να κλείνει το μάτι στην Ακροδεξιά, πέρα από τις επιλογές μιας σοσιαλδημοκρατίας που αυτοπροσδιορίζεται μόνον ως άρνηση και απόρριψη της όλο και σκληρότερης συντηρητικής πρότασης.

Από μια άποψη το Κέντρο ηττήθηκε κατά κράτος χτες στη Γαλλία. Η παραδοσιακή διαμόρφωση του πολιτικού φάσματος έβλεπε ένα ευρύ ας το πούμε κέντρο, θα έλεγα ακριβέστερα «μεσαίο χώρο» αν δεν κινδύνευα με παρεξηγήσεις, που ήταν ο χώρος των θεμιτών κυβερνητικών επιλογών, πέρα από τον οποίο τα άλλα ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας, όσο μαζικές κι αν ήσαν. Οι διαχωριστικές γραμμές έμπαιναν ανάμεσα στους γκωλλικούς, δηλαδή τη θεσμική Δεξιά, και την εξτρεμιστική Ακροδεξιά ήδη από την εποχή της Αλγερίας, κι από την άλλη ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Μαρσαί και την εξωκοινοβουλευτική, τροτσκιστική κυρίως Αριστερά που έζησε το απόγειό της στο Μάη του 68 πριν εκπρόσωποί της ενταχθούν σταδιακά στο σύστημα. Αυτό το ευρύ σχήμα κατέρρευσε πριν από 5 χρόνια, στις 21 Απριλίου του 2002, όταν ο Λεπέν πάγωσε τη Γαλλία και την Ευρώπη περνώντας στο δεύτερο γύρο. Και η κατάρρευση ολοκληρώθηκε με την επιλογή του κ. Σαρκοζύ να διευρύνει το χώρο του με μια σκληρή δεξιά ρητορική και πρακτική που του έδωσε τις μισές περίπου ψήφους του Εθνικού Μετώπου.

Αν αυτή ήταν μια ήττα της συναίνεσης προς το μέσον, υπάρχει μια μεγάλη νίκη για τους εκφραστές της ανάγκης να υπάρξει κεντρώα συνθήκη στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας και της Ευρώπης. Η ψήφος στο Μπαϊρού ήταν ασφαλώς ψήφος απορριπτική των εκδοχών Σαρκοζύ για τη δεξιά και Ρουαγιάλ για τη σοσιαλδημοκρατία. Ήταν όμως πολύ περισσότερο έκφραση του αιτήματος να δοθεί πολιτικό περιεχόμενο στον κεντρώο χώρο. Ήταν μια απόδειξη ότι Κέντρο μπορεί να υπάρξει και με εκλογικούς όρους, και μάλιστα σε συνθήκες πρωτοφανούς για τη Γαλλία πόλωσης, σχεδόν δικομματισμού, που είναι εντελώς έξω από τα πολιτικά ήθη και τις παραδόσεις της. Το Κέντρο του Μπαϊρού είναι η πολιτική εκδοχή της διαχειριστικής μετριοπάθειας. Της διαπίστωσης πως υπάρχει ασφαλώς μια ανάγκη αλλαγών, μεταρρυθμίσεων, προσαρμογών και αντίδρασης στα προβλήματα της νέας παγκόσμιας οικονομικής συνθήκης και των κραδασμών που προκαλεί στα εθνικά κράτη, πολύ περισσότερο σε προπύργια της εθνικής κατάστασης, όπως η Γαλλία. Και της διαπίστωσης πως η σταδιακότητα των προσαρμογών, η απάλυνση των ασφαλώς οδυνηρών συνεπειών, η ηπιότητα της μετάβασης, η έντιμη κατανομή του κόστους, το ενδιαφέρον για εκείνους που θα το καταβάλουν είναι στοιχεία που έχουν περάσει από το στάδιο της διαχειριστικής επάρκειας σε καθεστώς αναγκαίου όρου για την πολιτική επάρκεια μιας πρότασης. Η συμπλήρωση αυτού του προπλάσματος με ένα σαφέστερο προσανατολισμό και για τις λύσεις, την προοπτική του μέλλοντος που απασχολεί μια κοινωνία όπως η Γαλλία με μέσο όρο ηλικίας ψηφοφόρων τα 56 χρόνια, θα έχει διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Και η Γαλλία είναι ιστορικά στην Ευρώπη η πρώτη χώρα εξαγωγής πολιτικής και ιδεολογίας.