Σχεδόν υπουργός

Παρασκευή 20 Απριλίου – και ο κ. Σάββας Τσιτουρίδης είναι πια υπουργός εξ αδρανείας. Όλοι γνωρίζουν ότι μια οικειοθελής αποχώρησή του θα προκαλούσε ένα στεναγμό ανακούφισης σε όλη την κυβέρνηση – και στον πρωθυπουργό, αλλά προπάντων στους υπουργούς που έχουν επίσης εμπλακεί και υποχρεωθεί να υπερασπίζονται δημόσια αυτή την υπόθεση.

Από τον κ. Τσιτουρίδη ζητείται να προσφερθεί αυτοβούλως για μια καθαρτήρια παραίτηση. Δεν είναι εύκολο. Πρώτον, γιατί με την παραίτηση δεν του ζητείται απλώς να αναλάβει τις ευθύνες του – αυτό θα ήταν ίσως απλό. Του ζητείται να εξαγνίσει το σύμπαν, αίροντας το σύνολο των αμαρτιών, να γίνει ο ιλαστήριος αμνός – ή για να το πω με την ορολογία του Αλέκου Παπαδόπουλου που είναι πολύ της μόδας, η ιλαστήρια γίδα για ένα θέμα που αφορά, με την παλιά ορολογία του Αβέρωφ, πολλούς ακόμη μέσα στο μαντρί.

Η εκούσια θυσία Τσιτουρίδη είναι για τον ίδιο αδύνατη για έναν ακόμη λόγο. Επειδή ο ίδιος είχε προσωποποιήσει στην αρχή της 4ετίας την μηδενική ανοχή σε οποιασδήποτε μορφής, είδους ή έκτασης παρέκκλιση από την ηθική άσκηση της εξουσίας. Έτσι έχουμε σήμερα το παράδοξο ο υπουργός που εκπαραθυρώθηκε εν μια νυκτί (κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους) όταν έφερε το γιο του με μετεγγραφή από την Κρήτη στο Πάντειο –σιγά τα’αυγά δηλαδή…-, ο ίδιος αυτός υπουργός σήμερα να παραμένει στο θώκο του παρά τη μαρτυρική Σαρακοστή που συμπληρώνει σήμερα (48 μέρες ολόκληρες) η κυβέρνηση με τα Πάθη των ομολόγων.

Η γραμμή άμυνας που είχε χαραχτεί έχει εξαντλήσει τα όριά της. Όχι μόνο γιατί δεν φαίνεται να περνά στην κοινή γνώμη, που επιμένει σε πολιτική χρέωση της υπόθεσης, αλλά κυρίως επειδή έχει προκαλέσει μια βαθιά διαίρεση στην ίδια την κυβέρνηση, που και μετά το όποιο τέλος των ομολόγων δεν θα είναι εύκολο να ξεπεραστεί ή να ξεχαστεί.

Στο πρώτο πλάνο, όμως, παραμένει ο κ. Τσιτουρίδης. Γεννά ίσως κάποια συμπάθεια η προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μέσα σε όλο και βαθύτερη πολιτική μοναξιά, δίνοντας ουσιαστικά μια ατομική μάχη πολιτικής επιβίωσης και έχοντας συναίσθηση για τη δυσάρεστη πρόγνωση. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ο κ. Τσιτουρίδης είναι σήμερα υπουργός μόνον επειδή δεν έχει πάψει να είναι υπουργός. Εάν απομακρυνόταν, θα έπρεπε να εξηγηθεί τι άλλαξε από την ακριβώς προηγουμένη και υποχρεώθηκε να φύγει σήμερα και όχι χθες. Έτσι, δεν απομένει παρά ένα, οποιοδήποτε, όσο μικρό κι αν είναι στοιχείο, που θα διαταράξει την ετοιμόρροπη συνθήκη στο υπουργείο Απασχόλησης. Μέχρι το επόμενο στοιχείο, μένουμε στη φάση της ισορροπίας και της αναμονής. Αυτή η αναμονή είναι από τα πιο σκληρά πράγματα που μπορεί να ζήσει κανείς στον έτσι κι αλλιώς σκληρό κόσμο της πολιτικής.