Ακυβέρνητες πολιτείες

Πέμπτη 26 Απριλίου – και η κατάσταση με τα ομόλογα έχει φτάσει πια σε εντελώς οριακό σημείο. Και είναι φανερό πως δεν μπορεί να διατηρηθεί άλλο. Πρέπει να δοθεί αμέσως μια λύση. Όχι για να μην αυξηθεί κι άλλο το ήδη βαρύτατο πολιτικό κόστος που καταβάλλει καθημερινά η κυβέρνηση. Αλλά γιατί η παραλυτική επίδραση που ασκεί η εκκρεμότητα έχει φέρει την κυβέρνηση σε σημείο να αδυνατεί να κάνει αυτό για το οποίο της έχει δώσει το εκλογικό σώμα την εντολή: να κυβερνήσει.

Ο εσωτερικός μηχανισμός της τελεί εν πλήρει συγχύσει. Με αδιευκρίνιστο ποια μπορεί να είναι η διέξοδος και πότε μπορεί να έρθει, με αδιευκρίνιστο ποιος θα αναλάβει την αναμφισβήτητη πολιτική χρέωση που θα υπάρξει και με αδιευκρίνιστο ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία για να δοθεί ένα τέλος (αν δηλαδή θα έρθει από τα πάνω ή από κάτω), το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών –από τους υπουργούς στα πιο σημαντικά υπουργεία μέχρι τον τελευταίο διορισμένο παράγοντα στην έσχατη δημόσια υπηρεσία- δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο εκτός από την αναμονή, τη λήψη θέσεων, την εκτίμηση της κατάστασης, τη διαμόρφωση συσχετισμών ανάλογα με την εκτίμηση, την προσπάθεια διασφάλισης του μέλλοντος – αλλά πάντως όχι πλήρως με τα καθήκοντα που έχουν αναλάβει. Ακόμη κι εκείνοι που θέλουν δεν μπορούν. Όταν το σύστημα, το διοικητικό και πολιτικό σύστημα, βρίσκεται σε φάση ρευστότητας, και να θέλει κανείς να αδιαφορήσει και να πει «δεν συμβαίνει τίποτα», είναι αδύνατο η δράση του να διαχυθεί. Θα φανεί απλώς ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Αλλά η αναστολή λειτουργίας της κυβερνητικής μηχανής λόγω βλάβης ομολόγων δεν σημαίνει ότι ανεστάλη και η λειτουργία του σύμπαντος. Πολλά και σημαντικά συμβαίνουν κάθε μέρα στην κοινωνία και τη χώρα. Πέρα από τις μεγάλες προκλήσεις, που ασφαλώς δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο σε αυτές, υπάρχει η ανάγκη της καθημερινής διαχείρισης. Το τελευταίο διήμερο στις φυλακές υπήρξε όχι μια στάση, αλλά μια γενικευμένη εξέγερση. Στα Εξάρχεια φυσικά έχει ιδρυθεί ένα ημιαυτόνομο κράτος που τώρα κάνει απελευθερωτικό πόλεμο προς βορρά, ανεβαίνοντας τη Ναυαρίνου και βλέποντας Σκουφά και πλατεία. Ο Σουφλιάς διαπιστώνει πως έχουμε μείνει πολύ πίσω στην ανακύκλωση. Θα πείτε, σήμερα κατάλαβες πως παράγουμε σκουπίδια με ασυνείδητο και εγωιστικό τρόπο και τα πετάμε όπου τύχει; Όχι βέβαια. Αλλά είναι φανερό ότι όλα αυτά, που υπήρχαν και υπάρχουν και τα καινούργια που προκύπτουν έχουν ανάγκη από μια κάποια διαχείριση, ένα κέντρο αποφάσεων, μια κυβέρνηση.

Αυτό έχει αναστείλει η παράταση της υπόθεσης των ομολόγων και γι’αυτό πια το κόστος της πηγαίνει πέρα κι από το μεγάλο ζήτημα των αποθεματικών των Ταμείων.