Η μεν τέχνη μακρά, η δε πολιτική βραχεία...

Παρασκευή 1η Δεκεμβρίου – και ένα παλιό σοσιαλιστικό ρητό, εισαγωγής από τη Γαλλία του Μιττεράν, έλεγε «δώστε χρόνο στο χρόνο». Ήταν άλλες εποχές.
Ο κ. Παπανδρέου το εφάρμοζε τρία χρόνια τώρα και το αποτέλεσμα ήταν απλώς να εξαντλείται ο χρόνος και μαζί το πολιτικό του κεφάλαιο. Είχε επίσης αρχίσει να εξαντλείται η υπομονή των πολλών που είχαν επενδύσει προσδοκίες στο πρόσωπό του. Το μήνυμα ήταν πια «μη δώσετε άλλο χρόνο στο χρόνο. Δώστε το στίγμα σας».
Το στίγμα, όμως, είναι μια μεγάλη ιστορία. Δεν είναι απλό πράγμα να περάσει, ούτε μια νέα εικόνα, σε ένα παλιό κόμμα, προς την κοινωνία, ούτε μια νέα δέσμη ιδεών σε ένα παλιό πολιτικό προσωπικό, ούτε βέβαια νέα πρόσωπα, σε ένα παγιωμένο Απαράτ. Δεν είναι απλό, αλλά δεν γίνεται κι’ αλλιώς. Γιατί αλλιώς, εντολή για τον κ. Παπανδρέου, δεν υπάρχει. Αν επρόκειτο, το ΠΑΣΟΚ, να επιχειρήσει να διατηρηθεί, χωρίς να αλλάξει, υπήρχαν, ασφαλώς, άλλοι, πολύ καταλληλότεροι του κ. Παπανδρέου, για να το βάλουν στη βαθιά κατάψυξη. Το τελευταίο διάστημα, ήταν φανερό, πως μια σειρά από επιλογές προσώπων, είχαν αποδειχθεί ατυχείς. Το λέω έτσι, με μια φραστική επιτήδευση, που δε συνηθιζόταν, καιρό τώρα, μεταξύ των κομματικών στελεχών.
Ήταν επίσης φανερό, πως η οργανωτική ανασύνθεση, δεν είχε οδηγήσει σε παραγωγή πολιτικής και ότι, το ΠΑΣΟΚ, βρισκόταν όχι σε οργανωτικό τόσο, αλλά σεπολιτικό σταυροδρόμι. Είχε περιπέσει, σε πλήρη πολιτική αδράνεια και στην κοινή γνώμη, διαμορφωνόταν μια δυναμική, όχι πως θα χάσει τις εκλογές, αλλά πως τουλάχιστον στην προσεχή κάλπη, δεν θα προσερχόταν καν, με οπτική και προοπτική, εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Κινδύνευε δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου, να χάσει τη βασική συγκολλητική ουσία, ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος, του ηγετικού φορέα, μιας από τις δύο μεγάλες παρατάξεις.
Ο κ. Παπανδρέου, απλώς δεν είχε άλλη δυνατότητα, από το να κάνει μια κίνηση, μεγάλης πολιτικής. Να δείξει πως μπορεί να σπάσει τα δεσμά του και να αποδεσμευτεί από αγκυλώσεις, ασχέτως αν πολλές τις επέβαλλε ο ίδιος στον εαυτό του, χωρίς να τις έχει ανάγκη. Η οργανωτική κίνηση, ήταν θέμα στοιχειώδους λογικής και αφορά τη δυνατότητά του να προχωρήσει, με τον τρόπο που θα επιλέξει. Για τους πολίτες βέβαια, η πρόταση δεν είναι οργανωτική, είναι πολιτική…