Κέρβεροι με Nokia

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου – και να μια απόφαση που φωτογραφίζει απολύτως τον τρόπο με τον οποίο παίρνουμε αποφάσεις.

Όπως θα μάθουν όλοι σήμερα, οι κέρβεροι του υπουργείου Παιδείας έστειλαν μια εγκύκλιο προς όλα τα σχολεία, με αφορμή τη γνωστή υπόθεση της Αμαρύνθου, όπου μαθητές μαγνητοσκόπησαν με τα κινητά τους τον καταγγελθέντα βιασμό. Το χόμπυ είναι γνωστό. Πατάμε το REC όταν συμβαίνει κάτι που να μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον μιας μαθητικής κοινότητας και μετά κάνουμε ανταλλαγές με MMS. Μπορεί να είναι από σκονάκι μέχρι σκληρό πορνό.

Και τι αποφάσισε γι’αυτό το υπουργείο Παιδείας; Να απαγορευθούν εντελώς, πλήρως και απολύτως όλα τα κινητά στα σχολεία. Για να δούμε και την κατάσταση που υπάρχει πια, τα κινητά απαγορεύονται στα λύκεια, τα γυμνάσια και (πιστέψτε το…) στα δημοτικά – γιατί η κατάρρευση του αισθήματος οικογενειακής ευθύνης έχει οδηγήσει σε δημοτικά όπου ο κάθε μπόμπιρας κυκλοφορεί με το τελευταίο γκάτζετ της Nokia και Bluetooth στο αυτί.

Αλλά πιστεύει κανείς ότι μπορεί να τηρηθεί η εγκύκλιος της πλήρους απαγόρευσης των κινητών στα σχολεία. Κανείς. Μερικές μέρες θα σφίξουν τα πράγματα και μετά πάλι θα χτυπάει το κουδούνι με ringtones. Δεν λέω πως δεν χρειαζόταν να γίνει κάτι, ούτε πως δεν υπάρχει καταχρηστική ανοχή του κάθε καπρίτσιου της μαθητικής κοινότητας από τους καθηγητές και –κυρίως- από την άθλια τάξη των γονέων, που είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε μέχρι ρανίδος την αξιοθρήνητη συμπεριφορά των νεαρών βλαστών και διαδόχων, και φυσικό είναι αφού εμείς μάλλον παρά οι δάσκαλοι ευθυνόμαστε για τη θωπεία και την εκτροφή τέτοιας συμπεριφοράς.

Αλλά η πλήρης απαγόρευση, λυπούμαι αλλά δεν δείχνει πραγματική διάθεση για αντιμετώπιση του προβλήματος. Δείχνει κυρίως διάθεση να δείξουμε προς τα έξω (προς τα μέσα ενημέρωσης που οργίασαν ατιμώρητα, για παράδειγμα) ότι το υπουργείο, το κράτος, οι αρχές και –βεβαίως- η υπουργός είναι άτεγκτη και πρέπει να επαινεθεί για την αποφασιστικότητά της, μάλιστα ο έπαινος είναι πιο καλοδεχούμενος πριν από τις εκλογές. Αλλά μια πλήρης απαγόρευση είναι συνήθως (κι όχι μόνο στην περίπτωση των κινητών στα σχολεία) άλλοθι για την παραβίασή της.

Όλοι ξέρουν και ξέρουμε πως οι μαθητές των λυκείων θα χρησιμοποιούν κινητά και στο μέλλον και στο σχολείο. Το να αρνείται κανείς να δεχτεί πως το κινητό αποτελεί μαζικό τρόπο ζωής σήμερα και πως έχει ενταχθεί λειτουργικά στην καθημερινότητα είναι απλώς ουτοπικό. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι το μέτρο.

Αλλά αυτό είναι χαμένο από καιρό – και στα σχολεία και στα κινητά και, φυσικά, στις απαγορεύσεις.