Η χρονιά της κάλπης

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου – και ήλθον, είδον, εψήφισαν και ολοκληρώθηκε η ωραία αυτή τελετή. Habemus –που θα έλεγε και ο κ. Πολύδωρας- προϋπολογισμό, ο οποίος θα εκτινάξει τη χώρα στο ζενίθ της παγκόσμιας, αν όχι πλανητικής πρωτοπορίας, αν ακούσατε μόνο την ομιλία Καραμανλή, ο οποίος θα καταβαραθρώσει τη χώρα στην κόλαση του λιμού, του καταποντισμού και της ανυποληψίας, αν ακούσατε μόνο την ομιλία Παπανδρέου, αμέσως μετά ευχήθηκαν σε αλλήλους «Χρόνια Πολλά» και με ένα στεναγμό ανακούφισης όλοι όπου φύγει-φύγει για τα σαλέ της Αράχωβας, τα εξοχικά και τα πατρογονικά, τα κοσμικά της Ελβετίας ή τα trendy νεοϋορκέζικα και, απαραιτήτως, λίγες μέρες και στις αγαπημένες τους εκλογικές περιφέρειες. Γιατί από όλη τη συζήτηση του προϋπολογισμού, ένα δώρο έμεινε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο της Βουλής: ένας μεγάλος κύβος, με φιόγκο, έτοιμο να λυθεί ανά πάσα στιγμή και με μια σχισμή στην επάνω πλευρά του. Μια στολισμένη με αγγελάκια, διάστικτη με γκι και ου, χιονισμένη και καλυμμένη με λαμπιόνια κάλπη, η κάλπη του 2007.

Το τέλος του χρόνου αφήνει πάντα μια αίσθηση απολογισμού. Το 2006 δεν ήταν μια σημαντική χρονιά, ήταν όμως μια χρονιά χρήσιμη για όσους τη σκεφτούν. Ο Γενάρης ξεκίνησε με Πακιστανούς και τελείωσε με υποκλοπές. Η κυβέρνηση βρέθηκε στη χειρότερη στιγμή της από τότε που ανέλαβε την εξουσία. Για πρώτη φορά τα γκάλοπ την έφερναν πίσω – θα προέβλεπε κανείς για αυτήν το χειρότερο. Γύρω στο Πάσχα ο Πρωθυπουργός αποφάσισε πως κάτι πρέπει να κάνει και καλή είναι η ηπιότης αλλά αρχίζει να μοιάζει πολύ με ακινησία. Βρήκε το ΠΑΣΟΚ απροετοίμαστο και στα τέλη του καλοκαιριού είχε εγκαταστήσει πολιτική μονοκρατορία – θα προέβλεπε κανείς γι’αυτήν το καλύτερο.

Μετά ήρθαν οι κουμπάροι. Μέσα σε τρεις εβδομάδες πήγε στις δημοτικές εκλογές με τη σημαία της, την υπόθεση διαφθορά, να γίνεται μπούμερανγκ και με τους υπουργούς της σε διαρκή ετοιμότητα για αλληλοσπαραγμό, να σταυρώνουν ο ένας τον άλλο. Πήγε στις κάλπες και κέρδισε τον πρώτο γύρο. Στο ΠΑΣΟΚ έγινε χαμός. Όλοι εναντίον όλων και μαζί μόνο στην κριτική για το Γιώργο. Έτρεμαν το δεύτερο γύρο. Προέβλεπαν καταστροφή. Και τον κέρδισαν.

Αλλά μετά τις δημοτικές η κυβέρνηση είχε πια πολιτικό μονοπώλιο. Έπαιζε μόνη στο γήπεδο. Ο αντίπαλος έκανε κάτι εσωτερικές αλλαγές και έκτοτε μπαίνουν αυτογκόλ. Η αήττητη ομάδα κυνηγιέται τις νύχτες με τους αναρχικούς και το πρωί βλέπει τις βεντέτες της να προτιμούν τη μπάλα στην εξέδρα παρά στα πόδια του Σουφλιά, θέλω να πω όταν την δεις Ρεάλ κινδυνεύεις να πάθεις ό,τι και η πραγματική.

Επομένως τι μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε; Απολύτως τίποτε. Μην κάνετε προβλέψεις, το πιο πιθανό δεν είναι να συμβεί το ένα ή το άλλο, το πιο πιθανό είναι να πέσετε έξω. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του 2006 στην τόσο αβέβαιη, απειλητικά προκλητική και γοητευτικά θολή χρονιά που έρχεται.