Ο Άμλετ της τηλεφωνίας

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου – και επί τρία χρόνια ο κ. Καραμανλής έχει επιτύχει κάτι που κανένας πρωθυπουργός μετά την εποχή της πρώτης οκταετίας του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είχε καταφέρει στην Ελλάδα. Ο κ. Καραμανλής έχει επιτύχει ο ίδιος (δηλαδή η δημόσια εικόνα του) να έχει σχεδόν αποσυνδεθεί από την εικόνα, τις πράξεις και τις πολιτικές χρεώσεις της κυβέρνησής του.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια ειδική περίπτωση – οι ψηφοφόροι και το πολιτικό του ακροατήριο συνολικότερα είχαν μια προσωπική αναφορά σε αυτόν, με αποτέλεσμα να θεωρείται όχι απλώς ανεξάρτητο αλλά υπερκείμενο μέγεθος της κυβέρνησής του. Φρόντιζε μάλιστα να το υπενθυμίζει με σειρά αιφνιδιασμών, υπουργικών θυσιών και αναδείξεις μετεωριτών εκ του μηδενός, όπου και επέστρεφαν μετά τη συνήθως σύντομη κυβερνητική τους δόξα.

Για τον κ. Καραμανλή η επιτυχία είναι ακόμη μεγαλύτερη. Πρώτον, γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει και η συνταγή είναι πολύ πιο δύσκολη στην εφαρμογή. Δεύτερον, γιατί την οφείλει στο επικοινωνιακό του επιτελείο (χωρίς αμφιβολία το επαγγελματικότερο που έχει ποτέ λειτουργήσει) και στην προσωπική του ενασχόληση με το θέμα. Ο κ. Καραμανλής είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που κατάλαβε τι σημαίνει πολιτική στα χρόνια της μηντιοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό έχουμε δει να κείται υπεράνω των όσων συνέβαιναν κατά καιρούς στο κυβερνητικό σκάφος. Να μην πλήττεται από τις αλληλοσφαγές των υπουργών –συνήθως, όπως σήμερα, Σουφλιά-Αλογοσκούφη, καμμιά φορά με λίγο παρισινό άρωμα Λιάπη-, να μην φθείρεται από κλυδωνισμούς, όπως με την πρόσφατη υπόθεση των κουμπάρων, να μην τον αγγίζουν προσωπικά κρίσεις και συγκρίσεις, μάχες και συμμαχίες, δράσεις και αντιδράσεις.

Αυτή είναι και η διαφορά στην τελευταία αναμέτρηση Σουφλιά-Αλογοσκούφη. Αυτή τη φορά, ο κ. Καραμανλής δεν μπορεί να μην πάρει θέση, γιατί η σύγκρουση είναι βαθιά πολιτική σε ένα θέμα που καθορίζει όχι συγκυριακή ατζέντα, αλλά κεντρική πολιτική κατεύθυνση. Εδώ δεν χωρούν μέσες λύσεις. Η πραγματική ερώτηση είναι ποιος θα έχει το μάνατζμεντ του ΟΤΕ, και μελλοντικά των άλλων ΔΕΚΟ. Το δημόσιο ή ιδιώτες; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε ότι οι ιδιώτες θα έρθουν, θα πληρώσουν και θα κοιτάζουν τους άλλους να μανατζάρουν. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ούτε ότι θα υπάρχει κοινό μάνατζμεντ γιατί η βασική αρχή του μάνατζμεντ είναι ότι δεν μπορεί να είναι κοινό – και ασφαλώς όχι όταν ο ένας από τους δύο που υποτίθεται θα το μοιραστούν είναι το περίφημο για την ευελιξία και την ταχύτητά του ελληνικό κράτος. Η απάντηση από τα πράγματα δεν μπορεί παρά να είναι ένα καθαρό ναι ή ένα καθαρό όχι στην εκχώρηση της διαχείρισης του ΟΤΕ στους ιδιώτες – ή η αλλαγή του μοντέλου, αυτό όμως δεν συζητήθηκε.

Αυτό το ναι ή το όχι χωρίζει αντιλήψεις και πρακτικές. Είναι η πιο βαθιά πολιτική απόφαση που έχει κληθεί να πάρει ο κ. Καραμανλής από την εποχή του σχεδίου Ανάν. Και ετούτη τη φορά η πραγματικότητα αρνείται τη δυνατότητα του συμβιβασμού και του μακιγιαρίσματος των αντιθέσεων.