Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου – και Coumoundourou delenda est, όπως έλεγε και ο Κάτων. Ή δεν ήταν ο Κάτων; Μήπως ήταν ο Βύρων; Όχι, όχι. Ο Κάτων ήταν στον περίφημο λόγο του Contra Confoederatio, κατά του Συνασπισμού. Ήταν τότε που τα στρατεύματα του του Σκιπίονος του Πουριτανού, είχαν παραταχθεί στη διασταύρωσης Αππίας Οδού και Συγγρού, παρά το Πάντειον, για να αντιμετωπίσουν τους ελέφαντες του Αλαβάνου και τους ατάκτους του εκατόνταρχου Στρατούλη.
Πρόκειται ασφαλώς για το πιο εμπνευσμένο δρώμενο των ημερών, στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων – άλλη εξήγηση είναι αδύνατον να βρω, ο πρωταγωνιστής έχει δώσει μέσα στις τελευταίες ώρες συνεντεύξεις στον Αλφα Ράδιο, στον Αλφα Τηλεόραση, στο Magnum Τσάνελ, έχει μιλήσει στη Βουλή, στους δημοσιογράφους του υπουργείου του, στους πάντες συνεχώς, αδιαλείπτως και ακαταλήπτως. Πολλή oratio ο ρήτωρ, λίγη πολιτική ratio.
Αλλά βέβαια η civitas, η πραγματική πολιτεία, μπορεί το βράδυ ξεθεωμένη από τη δουλειά να παρακολουθεί μια ωρίτσα όλα αυτά να εκτυλίσσονται μπροστά της στην οθόνη για να ξεσκάσει – αλλά η ζωή της είναι αλλού. Και αυτή προχωρεί. Και προχωρεί όπως καιρό τώρα έχει προδιαγράψει – με ανάδειξη των κοινωνικών εταίρων σε κεντρικούς παίκτες που προσδιορίζουν τις εξελίξεις, με αντίστοιχη απομείωση της επιρροής του πολιτικού συστήματος. Τραπεζίτες και τραπεζοϋπάλληλοι υπέγραψαν μια συμφωνία μείζονος σημασίας. Όχι για τις λεπτομέρειές της. Για το μήνυμα που συμπυκνώνει και την πορεία που χαράζει – θυμίζω ότι πολύ πρόσφατα οι βιομήχανοι του ΣΕΒ απαίτησαν από την κυβέρνηση τους πόρους του ΛΑΕΚ να τους συνδιαχειρίζονται με τη ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα, χωρίς κρατική παρέμβαση.
Η συμφωνία στις τράπεζες χαλαρώνει το εργασιακό πλαίσιο. Εδώ οι εργαζόμενοι έδωσαν. Μπορεί, λένε πολλοί, να είναι κερκόπορτα για ασυδοσία στο μέλλον. Είναι η φοβική, αρνητική οπτική. Μπορεί εξίσου καλά να την δει κανείς ως ένα μοντέλο (μετά από μαραθώνιες και σκληρές διαπραγματεύσεις) για την προσαρμογή σε μια πιο πιεστική πραγματικότητα. Οι εργοδότες πήραν αυτό που ήθελαν – ανοιχτά καταστήματα εκτός ωραρίου. Αλλά με μέτρο. Με αναλογίες, κατά το μέγεθος της τράπεζας. Δίνοντας και μπόνους, δίνοντας και 35ωρο σε όσους θα δουλεύουν εκεί. Όχι ως δρεπανηφόρα άρματα πάνω από τα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά ούτε με τα δικαιώματα τάφρο για να πέφτει κάθε κίνηση μεταβολής των συνθηκών. Η πίεση είναι πραγματική και παγκόσμια. Έρχεται και εδώ. Η μετάβαση είναι αναπόφευκτη. Είναι σημαντικό να γίνεται σταδιακά, ήπια, χωρίς ρήξεις, με ανταλλάγματα. Βελούδινη δεν θα είναι, αλλά πάντως ούτε αφρικανική. Και το σημαντικότερο είναι ότι η αλλαγή συμφωνείται και πάλι απευθείας μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο όπου δεν μπαίνει στη διαπραγμάτευση το κράτος, το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό κόστος και τα συμφέροντα του επιτήδειου τρίτου, η κοινωνία έχει απαντήσεις.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment