Μαμούθ και peanuts

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίοιυ – και όλοι σήμερα γράφουμε και λέμε την ίδια φράση: «πρόστιμο-μαμούθ» για τη Vodafone. Εννοούμε ότι είναι γιγαντιαίων διαστάσεων. Έχω την εντύπωση πως η φράση είναι σωστή όχι για το μέγεθος, αλλά κυρίως επειδή είναι βραδυκίνητο μάλλον και κινδυνεύει να πέσει σε παγετώνες και να εξαφανιστεί.

Είναι τόσο μεγάλο αυτό το πρόστιμο; 76 εκατομμύρια ευρώ. Τέρας – αν το συγκρίνεις με το μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου, ακόμη και καλοπληρωμένου όπως ο μακαρίτης ο Τσαλικίδης, ή αν το συγκρίνεις με τα μέσα εταιρικά μεγέθη στην Ελλάδα, ή και με οποιοδήποτε άλλο πρόστιμο έχει ποτέ επιβληθεί στη χώρα, ή ακόμη, ακόμη και με τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί σε άλλους κολοσσούς, για παράδειγμα τα 500 εκατομμύρια ευρώ της Κομισιόν στη Μάικροσοφτ.

Σε χρήματα το πρόστιμο είναι βαρύ. Έχει σημασία; Είναι αυτό το κριτήριο; Όχι, βέβαια. Το κριτήριο είναι εάν θα λειτουργήσει ως κολασμός για τους υπαιτίους, τα φυσικά πρόσωπα ή τα νομικά, εάν θα λειτουργήσει σωφρονιστικά στους ίδιους και παραδειγματικά για τους άλλους της αγοράς. Και η απάντηση είναι παντού αρνητική. Θα γίνει το αντίθετο, ακόμη και αν το πληρώσουν το πρόστιμο, που είναι αμφίβολο αφού θα προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Η ίδια η Βόνταφον. Οι άνθρωποί της μην πάρουν και μπόνους από το μητρικό κολοσσό. Καθάρισαν φτηνά – αν θυμηθεί κανείς την αγωνία για αφαίρεση της άδειας που, φυσιολογικά, τους διακατείχε όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση και πήγαν νύχτα στους δικηγόρους τους και τηλεφώνησαν από εκεί στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Αυτά τα Χριστούγεννα πέρυσι τέτοιο καιρό δεν τα περίμεναν έτσι. Θα πάνε άνετοι στα πάρτυ και θα κάνουν socializing, coserie και άλλα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά, σαν να μην συνέβη τίποτα. Η εταιρεία έχει να πληρώσει, έστω κι αν της κοστίσει κάπως. Άλλα φοβόταν – και δικαίως. Ευτυχισμένη θα είναι και η κυβέρνηση: αν αυτό το θέμα δεν μπορεί να την κλονίσει και το ξεπερνά αβρόχοις ποσί σε τρεις μήνες, είναι ερώτημα τι στο μέλλον θα μπορούσε να κλονίσει μια κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ευτυχισμένη και η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ – που κάπου έχουν παραπέσει εκείνα τα περίφημα μυστικά χαρτιά που θα έβγαζε στη φόρα και θα τους έπαιρνε όλους η κατηφόρα, αλλά δεν τα είδαμε και ευλόγως απέμεινε εκείνη την εποχή πριν από το καλοκαίρι μόνον η κατηφόρα.

Υπάρχει, λοιπόν, τίποτα που να χαλά την εν ανθρώποις ευδοκία; Υπάρχει. Είναι οι ανεξάρτητες δημόσιες αρχές. Η ΑΔΑΕ, ας πούμε. Που η κυβέρνηση κράτησε με κάθε τρόπο εκτός των ερευνών, με ασύγγνωστη συνέργεια και της Δικαιοσύνης. Η ΑΔΑΕ που απέδειξε έτσι ότι είναι πραγματικά ανεξάρτητη, αλλιώς γιατί να της έχουν τέτοιο φόβο. Και όταν ενεπλάκη, έκανε με ελάχιστα μέσα, σχεδόν ό,τι ξέρουμε έως σήμερα. Και έβαλε ό,τι πρόστιμο μπορούσε να βάλει. Και αν την αφήσουν θα κάνει περισσότερα για την Ericsson – γι’αυτό και δεν θα την αφήσουν. Αλλά η ΑΔΑΕ σήμερα, όπως ο Συνήγορος του Πολίτη, και λιγότερο ή περισσότερο οι άλλες αρχές, από το πολυσυζητημένο ΕΣΡ μέχρι τη ΡΑΕ και την Αρχή Τηλεπικοινωνιών, αυτές είναι που συγκροτούν σήμερα την έννοια και την εγγύηση του δημόσιου συμφέροντος. Θέλουν χρόνο – αλλά το σημαντικό είναι πως κανείς πια δεν μπορεί να τους τον στερήσει.