Δευτέρα 15 Ιανουαρίου – και πριν από 11 χρόνια τέτοιες μέρες, ο Πρωθυπουργός της χώρας είχε ζητήσει από το στρατό να φυλάξει για μια νύχτα τρία ερημονήσια, πέντε επί πέντε το καθένα. Ο ελληνικός στρατός, ο δαπανηρότερος σε αναλογία προς το ΑΕΠ σε όλο τον κόσμο εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών εκείνη την εποχή, οι ένοπλες δυνάμεις που κάνουν μια αγορά του αιώνα κάθε δεκαετία και φεσώνουν καθ’εκάστην με εκατομμύρια ευρώ τους φορολογουμένους, απέτυχαν σε αυτό το ελάχιστο έργο, αυτές τις ελάχιστες ώρες. Δέκα το βράδυ το ζήτησε, στις δύο το κατσικονήσι είχε καταληφθεί.
Έχουν περάσει 11 χρόνια. Το 2002 έκλεισε για την Ελλάδα ένας κύκλος αίματος και πολιτικής παραφροσύνης που την είχε ταλαιπωρήσει επί ένα τέταρτο του αιώνα (με την ένοχη ανοχή, πρέπει να πω, για μεγάλο διάστημα ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας). Και από τότε, η ελληνική πολιτεία τι ζήτησε από την Αστυνομία της; Της ζήτησε να φυλάξει τουλάχιστον ένα κτίριο. Τους έδωσε επιδόματα, τους έδωσε τον κ. Πολύδωρα να υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων το δικαίωμά τους στις αυξήσεις απέναντι στον Αλογοσκούφη που δεν εκτιμά επαρκώς το έργο τους, τους έδωσε μια απροσδόκητη και παρεξηγήσιμη αναγνώριση με τα περί πραιτόρων και τα ρέστα. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Δεν είναι μόνο ότι εμφανίστηκε ένας τύπος στο πρώτο στενό απέναντι από την πρεσβεία και έκανε βολή με την άνεσή του. Είναι το μάλλον απογοητευτικό φαινόμενο να επαφίεται και πάλι πλήρως η εγχώρια, για να μην πω η ιθαγενής, αστυνομία στις έρευνες και τα στοιχεία των Αμερικανών.
Τώρα θα το εκμεταλλευθούν όλοι – οι «λόκαλ» Αμερικανοπράκτορες, ο Μπους στο Κογκρέσσο, οι τουριστικοί ανταγωνιστές, οι αιώνιοι αντίπαλοι, ο κάθε καλοθελητής. Δεν υπάρχει μεγαλοψυχία στις σχέσεις των κρατών. Κι από την άποψη της τρομοκρατίας, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα ακριβώς εκεί που ήταν την επομένη της δολοφονίας του Σώντερς. Για όσους έχουν υποφέρει ατομικά και για μια χώρα που έχει υποφέρει συλλογικά, είναι μια εξαιρετικά απογοητευτική υποτροπή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment