Συναίνεση και Παιδεία

Τρίτη 9 Ιανουαρίου – και υπάρχει ένας διάχυτος φόβος για τη συναίνεση.
Θεωρητικώς, έχουμε τη σχεδόν απόλυτη εκδοχή της. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ως κεντρικές γραμμές, συμφωνούν στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Θεωρητικώς, δηλαδή, περίπου το 85% του εκλογικού σώματος, το οποίο εκφράζουν, θέλει την αλλαγή. Και τι συμβαίνει στην πράξη; Πρώτον, γίνεται μια προσπάθεια να διασκεδαστεί η εντύπωση της συναίνεσης, σαν να ήταν ένας ελληνικός δαίμονας – μη τυχόν και συμφωνήσουμε με τον αντίπαλο. Είναι ένα μετεμφυλιοπολεμικό σύνδρομο, από το οποίο θα χρειαστούμε λίγα ακόμη χρόνια για να απαλλαγούμε εντελώς. Δεύτερον, η συναίνεση είναι πλασματική. Κανείς δεν πιστεύει, φυσικά, ότι πράγματι εννιά στους δέκα Έλληνες θέλουν να αρθεί η συνταγματική απαγόρευση στα μη δημόσια ΑΕΙ. Αντιθέτως, είναι πολλοί –ενδεχομένως πλειοψηφία- εκείνοι που είναι αντίθετοι.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η σύμπτωση στην ψήφο. Είναι η πραγματική συναίνεση. Που σημαίνει ότι για όσους υποστηρίζουμε την αλλαγή του 16, είναι κρίσιμο να αποδεχθούμε τους θεμιτούς φόβους της άλλης πλευράς και να δοθεί ουσιαστική εγγύηση ότι ορισμένοι τουλάχιστον θα διασκεδαστούν. Η κρίσιμη ώρα για την σχέση της παιδείας με την κοινωνία, την εκπαιδευτική κοινότητα και το πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε το Φλεβάρη, ούτε το Μάρτη, που θα γίνουν οι ψηφοφορίες στη Βουλή. Η κρίσιμη ώρα είναι το Σεπτέμβρη. Εάν τότε, διαπιστωθεί πως δικαιώνονται όσοι βλέπουν ήδη τις ταμπέλες νέον με τα διάφορα University της κακιάς τύφλας να απευθύνονται ως διέξοδος σωτηρίας σε απελπισμένους γονείς για να τους αρπάξουν τις τελευταίες οικονομίες τους, τότε θα έχει καταρρακωθεί πλήρως η σχέση εμπιστοσύνης με το πολιτικό σύστημα. Αυτό έχει την πρωτοβουλία της αναθεώρησης, αυτό πρέπει να εγγυηθεί ότι δεν θα εκδηλωθεί η πρώτη ορατή και πιθανή παρενέργεια.

Είναι και ένα ζήτημα κοινωνικής ευαισθησίας. Αυτοί που κινδυνεύουν είναι προφανώς οι φτωχότεροι. Τα παιδιά των πλουσιότερων είτε θα έχουν περάσει σε δημόσιο Πανεπιστήμιο, όπως όλο και περισσότερο συμβαίνει, είτε θα πάνε στο εξωτερικό. Λύσεις έχουν. Αυτοί που δεν έχουν λύσεις είναι οι αδύναμοι οικονομικά, οι πρώτοι που θα γίνουν βορά των κερδοσκόπων. Αλλά και οι πρώτοι που έχουν να κερδίσουν –και γι’αυτό θα έπρεπε- να υποστηρίζουν μια πραγματική επένδυση στην Παιδεία. Όχι στη δημόσια, όχι στην ιδιωτική: στην Παιδεία απλώς.