Τετάρτη 10 Ιανουαρίου – και προσέξτε τη σημειολογία. Το συλλαλητήριο σήμερα ασφαλώς θα είναι μεγάλο. Θα είναι εκεί φοιτητές (καλοπροαίρετοι, αλλά και εκείνοι που θέλουν να περνούν για πάντα οι ίδιοι και οι όμοιοί τους με το συνδικαλιστικόν πέντε στις εξετάσεις). Θα είναι μέλη του εκπαιδευτικού προσωπικού – καλοπροαίρετοι και ικανοί αλλά και εκείνοι που δεν θέλουν να περάσουν ποτέ από κρίση, που θέλουν να εξακολουθήσουν οι συμβιβασμοί και το παρασκήνιο στις εκλογές των διδασκόντων, να συνεχιστεί η αθλιότητα του ενός συγγράμματος που μοιράζεται για να τσοντάρει στο μισθό εκείνων που ουδέποτε το βιβλίο τους θα αγοραζόταν από οποιονδήποτε. Θα είναι εκεί δάσκαλοι – φιλότιμοι, αλλά και εκείνοι που έχουν μεγάλη ευθύνη για το χάλι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, πολύ σοβαρότερο θέμα από ό,τι έως τώρα έχουμε εκτιμήσει. Θα είναι εκεί καθηγητές γυμνασίων και λυκείων – γνήσιοι λειτουργοί με καλές προθέσεις, αλλά και εκείνοι που βδελύσσονται την ιδέα να δουλέψουν λίγο παραπάνω ή πήραν μετάθεση με μόρια που υπηρέτησαν με απόσπαση από το Σουφλί στη Μητροπόλεως. Θα είναι εκεί και το ΠΑΜΕ – γιατί δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον, νομίζω, είναι ότι ο μεγάλος κοινωνικός φορέας που πρωταγωνιστεί στις αντιδράσεις για την αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι η ΑΔΕΔΥ. Όχι η ΓΣΕΕ, η συνομοσπονδία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Αλλά η ΑΔΕΔΥ. Το συνδικαλιστικό όργανο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Με ποια λογική έχει λόγο και μάλιστα προεξάρχοντα και κεντρικό το σωματείο της δημόσιας υπαλληλίας για την Παιδεία. Δικαίως, ίσως, θα σκεφθείτε. Διότι το μείζον πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια τώρα, από την εποχή που εκφυλίστηκε η καταρχήν σωστή αλλαγή του νόμου-πλαισίου…
… το μείζον πρόβλημα είναι ο δημοσιοϋπαλληλικός χαρακτήρας των ΑΕΙ. Ότι λειτουργούν όπως το γραφείο σημάτων του υπουργείου Εμπορίου. Ότι όποιος μπει δεν κρίνεται ποτέ, στην ουσία, δεν βγαίνει ποτέ, στην πραγματικότητα. Ότι οι πολλές θέσεις δίνονται με τον τρόπο του Δημοσίου – με ρουσφέτι, κονέ και συνεννόηση. Ότι η διαχείριση των χρημάτων γίνεται με δυσκινησία και αδιαφάνεια. Ότι η τυπολατρεία συνδυάζεται άψογα με τη λαμογιά. Και ότι στο τέλος η ατιμωρησία έρχεται να επιβεβαιώσει πως μακάριοι οι κατέχοντες και, μην βροντιέστε, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Όχι πως με την κατάργηση του 16 θα γίνει κάτι για κάτι από όλα αυτά. Αλλά η συμβολική υπεράσπισή του από την ΑΔΕΔΥ αναδεικνύει την παθολογία της Ανώτατης Παιδείας και, κυρίως, την παθολογία μιας μαζικά συνένοχης κοινωνίας, που μάχεται για τα κεκτημένα των άλλων για το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να απειληθούν και τα δικά της.
Wednesday, January 10, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment