Εντάξει, κάμερες. Χρειάζονται όμως;

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου – και η εικόνα είναι πραγματικά συγκλονιστική. Μπορείτε να τη δείτε σε όλα τα ξένα ειδησεογραφικά δίκτυα. Μια πόλη στις φλόγες. Μια νύχτα τρόμου. Οδοφράγματα στην κεντρική λεωφόρο. Πανεπιστήμια που θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Φράουλες και Αίμα και Αρμαγεδδώνα. Αστυνομικοί φλαμπέ. Γαβριάδες που πετούν μολότοφ. Εξέγερση. Ο λαός στα χαρακώματα. Επανάσταση. Αυτή είναι η εικόνα. Η πόλη είναι η Αθήνα. Και η εικόνα είναι πραγματικά συγκλονιστική. Συγκλονιστική για τη δυσαναλογία της με την πραγματικότητα.

Η απώλεια του μέτρου είναι το βασικό πρόβλημα και στην υπόθεση της τρομοκρατίας. Η κεντρική συζήτηση αυτές τις μέρες αφορά τη γενικευμένη χρήση ηλεκτρονικών μέτρων παρακολούθησης – τις περίφημες κάμερες, που θα γράφουν συνεχώς και άμα γίνει κατιτί θα βλέπουμε το βίντεο και θα εντοπίζουμε τον αδύναμο κρίκο σε αυτό το μεγάλο σαρβάιβορ.

Απόλυτες αρχές δεν υπάρχουν. Απόλυτες αξίες ναι – είναι η ανθρώπινη ζωή πρώτη και τα ανθρώπινα δικαιώματα αμέσως μετά. Μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε κάποια στιγμή ακόμη και αυτό το συμβιβασμό. Ήδη στο Λονδίνο υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες κάμερες, η μεγάλη μητρόπολη της Ευρώπης όπου γεννήθηκε ο κοινοβουλευτισμός είναι, όπως και η Νέα Υόρκη, ένα απέραντο ριάλιτυ. Μπορεί να φτάσουμε κι εμείς εκεί. Είμαστε όμως;

Οι κάμερες της Νέας Υόρκης στήθηκαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι κάμερες του Λονδίνου μετά τις καλοκαιρινές επιθέσεις στο Μετρό. Η απειλή είναι υπερμεγέθης. Ένα πλανητικό σενάριο σύγκρουσης, η γιγαντιαία συνωμοσία της Αλ Κάιντα, το μεγάλο πρόβλημα της αφομοίωσης του ισλαμικού στοιχείου στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Υπό τέτοιες συνθήκες, ας δούμε και τον περιορισμό των δικαιωμάτων – ας προσαρμοστούμε στη σκληρή πραγματικότητα.

Αλλά ποια είναι εδώ σε εμάς η πραγματικότητα; Μας απειλεί ο Μπιν Λάντεν; Μας έχει βάλει στου κούκου το σημάδι ο Αλ Ζαουάχρι; Μας μισούσε ο μακαρίτης ο Αλ Ζαρκάουι; Ή έχουμε κάτι περίεργους τύπου γύρω από την πλατεία Εξαρχείων από όπου προέρχονται, όπως η έως τώρα πείρα δείχνει, όλα τα παρόμοια ζητήματα, από τη 17 Νοέμβρη (όπου άλλο οικογένεια Μπιν Λάντεν κι άλλο οικογένεια Ξηρού) μέχρι τα καθ’εκάστην ατιμωρητί επεισόδια; Πώς γίνεται και ο μηχανισμός μιας ολόκληρης πολιτείας διατηρεί στο αστυνομικό και, ενίοτε και το κοινωνικό, απυρόβλητο ένα μάτσο υποτίθεται «αναρχοαυτόνομους»; Έχουμε αποτύχει τόσο βαθιά που πρέπει να υποθηκεύσουμε τα δικαιώματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, επειδή η αστυνομία μας δεν μπορεί να συλλάβει πέντε νοματέους γύρω από μια πλατεία; Επειδή έχουν άσυλο στη Στουρνάρη;

Μήπως είμαστε όλοι για το άσυλο ανιάτων; Αν χρειαζόμαστε συνεχή παρακολούθηση για να μαζέψουμε αυτούς που ξέρουμε, χρόνια τώρα, το πρόβλημά μας είναι τόσο βαθύ που δεν θα μας το λύσουν οι κάμερες.