Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου – και έχουμε μπροστά μας τρεις χρεωκοπίες.
Η πρώτη είναι η βαριά και βαθιά πολιτική χρεωκοπία. Το σύστημα βρίσκεται απέναντι στα παιδιά του και αποκρούει τη γνώμη τους για την ποιότητά του, ψεκάζοντάς την με δακρυγόνα, σκεπάζοντάς την με καπνογόνα, μαλακώνοντάς την με κλομπ, αποκρούοντάς την με ασπίδες, και στην τελική, άμα γίνει πολύ ενοχλητική, μπορεί να βρεθεί και βληθείσα κατ’ευθείαν βολή. Πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο ορισμός της αποτυχίας για ένα πολιτικό σύστημα;
Η κυβερνητική εκδοχή της πολιτικής χρεωκοπίας είναι εντελώς ακραία, θα έλεγε κανείς στα όρια της εκκεντρικότητας. Ένας υπουργός Παιδείας που 24 ώρες μετά το θάνατο ενός μαθητή, ενός μαθητή ΤΟΥ, γιατί έτσι πρέπει να αισθάνονται όλους τους μαθητές οι υπουργοί Παιδείας, πηγαίνει χαμογελαστός στο γήπεδο. Φωτογραφίζεται χαμογελαστός, τα σχολεία ανοίγουν κανονικά, γίνεται φυσικά χαμός, και του παίρνει συνολικώς 36 ώρες για να εκφράσει καν τη θλίψη του. Ο υπουργός Εσωτερικών, ένας νέος Χούσερλ, προσεγγίζει φαινομενολογικά την πραγματικότητα της οποίας υπουργεύει: άλλο η εικόνα, μας λέει, κι άλλο η πραγματικότητα. Η εικόνα του είναι εικόνα υπουργού. Η πραγματικότητα πάλι…
Η δεύτερη χρεωκοπία είναι η κοινωνική χρεωκοπία. Μια κοινωνία κατακερματισμένων συμφερόντων, που προσπαθεί να καταλάβει, αμήχανη και παραζαλισμένη, γιατί τα καλομαθημένα παιδιά της έχουν μαζέψει μέσα τους τόση οργή και τόσο μίσος για ό,τι τα ταϊζει με χρυσά κουτάλια, μόνο και μόνο για να τα απομυζήσει αργότερα σαν βδέλλα. Προέφηβοι που αισθάνονται πιο κοντά τους τους κουκουλοφόρους της καταστροφής παρά οτιδήποτε άλλο τους έχουμε προτείνει. Κουκουλοφόροι που επιδεικνύουν τον επαγγελματισμό τους απέναντι σε μια απούσα αστυνομία. Αστυνομικοί με ενοχικά σύνδρομα για τα αλλεπάλληλα στίγματα που έχει επισωρεύσει η συμπεριφορά των συναδέλφων τους και η κατάρρευση της κοινωνικής νομιμοποίησης του Σώματός τους. Και η τελική έκπτωση: πολίτες άλλοι απελπισμένοι για την τύχη της περιουσίας του κι άλλοι κατ’επάγγελμα ή κατά ιδεολογία «αγανακτισμένοι», όλοι ανάκατα να «παίρνουν το νόμο στα χέρια τους». Πόσο παραπέρα πηγαίνει η αποτυχία μιας κοινωνίας και ενός κράτους;
Και υπάρχει και μια τρίτη –κυριολεκτική αυτή- χρεωκοπία. Η οικονομική χρεωκοπία. Που είναι προοπτική πιο άμεση και πιο ορατή από όσο φανταζόμαστε. Αυτή η ασφυξία πλησιάζει και είναι απελπιστικά κοντά η ώρα που η χώρα που εθίστηκε να ζει με δανεικά δεν θα βρίσκει πια δανεικά. Και τότε, το όχι μακρινό «τότε», οι τρεις χρεωκοπίες θα γίνουν μία, μεγάλη, πλήρης, τελική και ολική χρεωκοπία μιας χώρας που δυσκολεύεται πια να ανακαλέσει από τη μνήμη της το ναυάγιο του ολυμπιακού της ονείρου κι ας βρίσκεται σε βάθος μόλις τεσσερισήμισυ ετών.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Μεταξύ φαινομενολογίας και...οντολογίας οι κυβερνητικές διαπιστώσεις. Η εικόνα από τη μια, το είναι αυτό που είναι, το εγγενές, το αναπόφευκτο (κοντά σ΄εκείνη την άλλη ρήση: "Αυτή είναι η Ελλάδα")από την άλλη, χωρίς καμιά δυνατότητα και διάθεση κατανόησης και ανάλυσης. Καλά, για πράξη δεν συζητάμε...Όταν μιλάμε για πραγματοποιούς πολιτικούς και για την κυβέρνηση, το μεταξύ τους σημείο είναι το "διάφορον".
Ξεχωριστά επαινετέο το σημερινό σας σχόλιο αγαπητέ Σφυγμέ.
(Όχι τεσσεράμισυ ετών;)
Δεν νομίζω οτι ακόμα έχουμε δει την πλήρη έκταση της κρίσης, της χρεωκοπίας και της αντίδρασης. Δεν φτάσαμε ακόμα στο έσχατο σημείο που πιθανά να γεννήσει νέα πολιτική πρόταση.
Τους χαιρετισμούς μου!
Καλημέρα, επειδή κάθε μέρα είναι καλή - μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Εύγε, κ. Καρζή, για το πρωινό σας σχόλιο περί αποκλινουσών συμπεριφορών. Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω την εικόνα της "Πανούκλας" , όπως καλύτερα από τον οποιονδήποτε περιέγραψε κάποτε ο φιλόσοφος: "...ο βάκιλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει μήτε χάνεται ποτέ. Πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια κοιμισμένος στα έπιπλα και στα ρούχα. Πως περιμένει υπομονετικά στα δωμάτια, στα κελλάρια, στις κασσέλες, στα μαντήλια, στις στίβες στα παλιά χαρτιά. Και πως θα΄ρχόταν ίσως η μέρα που, για την δυστυχία και το μάθημα των ανθρώπων, η πανούκλα θα ξυπνούσε πάλι τα ποντίκια της. Και τότε θα τα'στελνε να ψοφήσουν σε μια ευτυχισμένη πόλη". Σ'αυτή τη χώρα ζούμε συνεχώς κάτω από την απειλή, τη βία σε όλες τις μορφές της, την πλήρη έλλειψη ηθικής. Και το ανησυχητικό είναι πως θά'ρθουν πάλι στιγμές που θά είμαστε χαρούμενοι, θα "κραυγάζουμε με αγαλλίαση" και θα έχουμε φρούδες ελπίδες. Ευχαριστώ σας για την φιλοξενία.
Post a Comment