Η Ακρόπολη της υποκρισίας

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου – και υπάρχουν δύο πράγματα που είναι ανεξάντλητα στον τόπο μας: το αρχαίον κλέος και η νέα υποκρισία.

Χτες το πρωί ένα τσούρμο παιδιά, αντί να πάνε στην ΕΡΤ, σύμβολο του νεοελληνικού πολιτισμού και λίκνο του «μπάτε σκύλοι αλέστε», πήγαν στην Ακρόπολη. Είχαν μαζί τους ένα τεράστιο πανώ που έγραφε «Αντίσταση». Θέλετε τη γνώμη μου; Άσχετο. Δεν υπάρχει λόγος για «αντίσταση», για ‘resisencia” ή για “resistence”, όπως έγραφε το πανώ – η χώρα είναι δημοκρατική και οι προκλήσεις της είναι κοινωνικού και πολιτισμικού τύπου. Αλλά αυτή είναι η δική μου (και πιθανώς η δική σας) γνώμη. Όχι η δική τους. Άπλωσαν το σύνθημά τους – οικολογικό και μη βλαπτικό για το μνημείο.

Ακρόπολη και διαδήλωση. Τέλειο. Το φωτογράφισαν και το βιντεοσκόπησαν όλα τα διεθνή πρακτορεία. Κατά το σχεδόν αστείο πια δημοσιογραφικό κλισέ «οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου». Και τότε μας έπιασε ο πόνος. Τότε. Μόνο τότε. Γιατί ο πόνος μας δεν είναι για το τι συμβαίνει ή για το τι υπάρχει. Είναι για το τι φαίνεται.

Και πλάκωσαν οι αναλύσεις. Η βεβήλωσις του μνημείου – καταφαγωμένου από τους ρύπους των 4Χ4 που οδηγούν οι ανησυηχούντες για τη βεβήλωση. Η αναντιστοιχία με την πράξη του Μανόλη Γλέζου – που ενόχλησε φρικτά όλους τους άλλους πλην του Μανόλη Γλέζου, ο οποίος προφανώς κρίνεται μειωμένης ευαισθησίας εν σχέσει προς το κατέβασμα της σβάστικα. Η δημόσια εικόνα της χώρας και ο κίνδυνος να καταντήσει η Ακρόπολη τσαντήρι διαδηλωτών – ακριβές, θα πρόκειται για την πραγματική ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων με την περιβάλλουσα πόλη.

Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε γιατί οι νέοι πήγαν στην Ακρόπολη με τόση καθυστέρηση. Πώς δεν το σκέφθηκαν στη βράση των διαδηλώσεων; Η απάντηση είναι απογοητευτική. Η απάντηση είναι πως δεν μπορούσαν. Διότι η Ακρόπολη, δέκα συναπτές μέρες, ήταν κλειστή. Όχι από διαδηλωτές. Αυτοί δεν την έκλεισαν. Λόγω της απεργίας των υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού. Στην οποία απεργία και στο οποίο λουκέτο οι επικριτές των χθεσινών νεαρών δεν αφιέρωσαν ούτε το ένα δέκατο του χρόνου που διέθεσαν για να μιλούν για το πανώ και τους ιερόσυλους που το ανάρτησαν.

Ενώ επέκριναν όλους τους άλλους υπουργούς, για τα μύρια όσα, δεν είχαν ούτε κουβέντα για τον υπουργό Πολιτισμού (διάδοχο του ιστορικού Γιώργου Βουλγαράκη, που είχε διαδεχθεί τον ιστορικό Χρήστο Ζαχόπουλο) και που επί των ημερών του η Ακρόπολη ήταν πιο κλειστή από το στόμα του, το οποίο δεν έκανε καμμία δήλωση. Bouche fermee, διότι όταν μιλάει θέλει να γράφει η Ιστορία και εν προκειμένω προτίμησε να κάνει μόκο…

Κι όποιος μιλούσε, δεν ακουγόταν. Για παράδειγμα, τις μέρες των μεγάλων μαθητικών και νεανικών διαδηλώσεων ρώτησαν τον εκπρόσωπο του κλάδου που δέχεται φέτος τη μεγαλύτερη ίσως πίεση από την κρίση. Ρώτησαν τον πρόεδρο των ξενοδόχων για το πόσο κακό κάνουν στην περιβόητη «εικόνα της χώρας» και τις κρατήσεις των τουριστικών πακέτων τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων για την κατάσταση στην Αθήνα, που καιγόταν. Και με το ρεαλισμό και την ψυχραιμία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της αγοράς, ο πρόεδρος των ξενοδόχων τους απάντησε πως από τις διαδηλώσεις και τις ταραχές «περισσότερο κακό κάνει η Ακρόπολη που είναι τόσες μέρες κλειστή». Αλλά δεν άκουγαν, γιατί η δήλωση δεν προσφερόταν για οπτικοποίηση. Μόλις έρθουν τα μαντάτα από τον τουρισμό, περιμένω αναλύσεις που να ερμηνεύουν την κρίση ως έργο των νεαρών ιερόσυλων και ταραξιών. Πώς να έρθουν οι ξένοι μας όταν βλέπουν πανώ στην Ακρόπολη; Ενώ το λουκετάκι, άλλο πράγμα…