Ποιοι έφτιαξαν τον Κούγια;

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου – και τώρα εξεπλάγησαν, τώρα ξύπνησαν, τώρα εξανέστησαν. Πριν, έως χτες δηλαδή, δεν είχαν ιδέαν για το ποιόν, δεν ήξεραν με ποιόν είχαν να κάνουν, δεν ήξεραν το βάθος της αναλυτικής σκέψης και το βάρος της κρίσης του ανδρός. Σφαίρα άνδρα δείκνυσι…

Και εδώ δεν έχουν ευθύνη τα Μέσα γενικώς, δεν φταίει το ραδιόφωνο, δεν φταίει ο πολιτικός Τύπος, εδώ η μεγάλη ευθύνη ανήκει και βαραίνει την ελληνική Τηλεόραση. Αυτή με τον ακραίο κυνισμό που επιβάλλουν τα «νουμεράκια», δίνει στα νούμερα οντότητα και κάνει ανθρώπους κάποιους που ποτέ αλλιώς δεν θα γίνονταν. Αυτή δίνει δημόσιο λόγο με αποκλειστικό κριτήριο ένα τσικ στους δείκτες της θεαματικότητας, αυτή ανταλλάσσει ένα ψίχουλο της AGB με όση ποσότητα ευθυκρισίας και ευθύνης της ζητηθεί.

Πολλοί από εκείνους που χτες το βράδυ εξεμάνησαν κατά του συνηγόρου του ειδικού φρουρού για την ασύλληπτη επιχειρηματολογία, για την αδίστακτη πλειοδοσία σπίλωσης ενός νεκρού νέου, ας αναλογιστούν πόσο έχουν συμβάλει στη συγγραφή αυτού του κατάπτυστου κειμένου. Πόση ευθύνη έχουν για τη δημιουργία του «νομικού φαινομένου» στο οποίο άνοιξαν αφειδώς τα μικρόφωνά τους και του εξασφάλισαν μόνιμη θέση στα πάνελ τους, για να κρίνει, να επικρίνει και να εκφέρει γνώμη επί παντός του επιστητού, έτσι ώστε να γίνει πασίγνωστος και έτσι κοινωνικά αποδεκτός και επιπλέον «σταρ της δικηγορίας» με φημολογούμενες αστρονομικές αμοιβές. Πόσο βάρος σηκώνουν για την αθλιότητα που διέπραξε εκείνοι που τον νομιμοποίησαν ως πολιτικό συνομιλητή, κοινωνικό αναλυτή, βαρόμετρο της κοινής γνώμης.

Υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι πως η κρίση τους είναι τόσο ρηχή ώστε δεν είχαν αντιληφθεί ποιο πρόσωπο αναγόρευαν σε συνομιλητή και θεμιτό κριτή των πάντων. Η δεύτερη, και επικρατέστερη, ότι εγνώριζαν ό,τι ήταν γνωστό τοις πάσι, αλλά δεν ορρωδούσαν γιατί τους έφερνε χτυπήματα σε αυτά τα θλιβερά μηχανάκια που καθορίζουν το πώς θα ενημερώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα.

Είμαστε, λοιπόν, σε ένα ορόσημο. Και πρέπει να ξανα-ανακαλύψουμε και να χαράξουμε βαθιά τάφρο στη λεπτή σήμερα γραμμή ανάμεσα στην παραδημοσιογραφία και την υποχρέωση για πληροφόρηση των πολιτών, ανάμεσα στους εκκεντρικούς καλεσμένους των ψυχαγωγικών εκπομπών και την ευθύνη για την ενημέρωσή τους. Και όσοι βουλιάζουν στην τάφρο, πρέπει να έχουν το φόβο της περιθωριοποίησης. Ότι δηλαδή μπορούν να είναι δημοφιλείς αστέρες των τηλε-κουτσομπολιών ή θεμιτοί συνομιλητές της πολιτικής ηγεσίας. Αλλά όχι και τα δύο. Ότι μπορούν να έχουν τη ροζ δόξα ή το βάρος του λόγου, που κερδίζεται με την υπεύθυνη εκφορά του. Αλλά όχι και τα δύο.

Και αυτό αφορά εξίσου τους καλεσμένους, τύπου Κούγια, και εκείνους που τον κάλεσαν και τον ξανακάλεσαν και τον ανέχτηκαν και τον επαίνεσαν και τον χάιδεψαν και συγχρωτίστηκαν με το είδος του λόγου του και αυτοεξευτέλισαν έτσι το δικό τους και νομιμοποίησαν τη σύγχυση ανάμεσα στο βαρύγδουπο ύφος και την ανεύθυνη πράξη και ανακάτεψαν τη Μύκονο με τη Βουλή, τα κότερα με την πολιτική, τις κουβέντες της παραλίας στην Ψαρού με τον πολιτικό λόγο. Όλα καλά – όσο είναι χώρια. Μαζί και ανάκατα είναι κίνδυνος δημοκρατίας.