Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου – και, εάν σήμερα το πρωί ξυπνούσε, δεν θα πήγαινε σε κάποια γιάφκα όπου φτιάχνουν μολότοφ, δεν θα έμενε σε κάποιο στέκι υπό κατάληψη, δεν θα εκπαιδευόταν στη μάχη σώμα με σώμα, δεν θα έψαχνε στα σκουπίδια, δεν θα ήταν ένας απόβλητος του συστήματος…
Αν σήμερα το πρωί ξυπνούσε, θα πήγαινε –όπως κάθε άλλη μέρα- στο σχολείο, σε ένα καλό, ιδιωτικό σχολείο, σαν αυτό που πολλοί από το περίσσευμα, αλλά κάποτε και από το υστέρημα, θέλουμε να πηγαίνουν τα παιδιά.
Τα Χριστούγεννα, αν έρχονταν για εκείνον αυτά τα Χριστούγεννα, δεν θα τα περνούσε στους δρόμους, με στέγη ένα χαρτόκουτο. Θα πήγαινε για σκι στην Αυστρία, όπως τα παιδιά των προνομιούχων…
Το μεσημέρι θα κατέβαινε στα Στάρμπακς της Κηφισίας, εκεί όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία του που θα δείτε σήμερα στις εφημερίδες, εκεί όπου μπορείτε κάθε μεσημέρι δεκάδες πανομοιότυπα παιδιά, χαμογελαστά ή στενοχωρημένα, ανάλογα πώς έχει πάει η μέρα, αλλά πάντως με τις αγωνίες και τις μεταπτώσεις που επιφυλάσσει η ζωή στους πιο τυχερούς από τους δεκαπεντάχρονους.
Το απόγευμα θα είχε πιθανότατα ιδιαίτερα, αγγλικά, φροντιστήριο, ίσως μουσική. Το βράδυ δεν θα έβγαινε για μεροκάματο. Αν ήταν Παρασκευή θα ήταν στο ραντεβού με συμμαθητές του στο Mall για σινεμά ή στην Κηφισιά σε ένα Friday’s – εκεί που αν βρεθεί κανείς θα δει μόνο παιδιά ίδια ολόιδια με τη φωτογραφία στα σημερινά πρωτοσέλιδα. Και την Κυριακή στο γήπεδο, εκεί όπου υποτίθεται ότι εκτονώνεται, ενώ στην πραγματικότητα εκτρέφεται και σωρεύεται, η επιθετικότητα και ο εθισμός στη βία. Τη Δευτέρα πάλι σχολείο.
Που σημαίνει ότι σήμερα Δευτέρα, αυτό το παιδί που δεν θα πάει στο σχολείο της ήσυχης ζωής και της ήσυχης συνείδησής μας, θα μπορούσε τόσο, μα τόσο εύκολα να είναι το δικό μας παιδί.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Η αθλιοτητα ειναι, οτι οι πολιτικοι, δεν το λυνουν το προβλημα αυτο, γιατι αφ ενος, φοβαται ο ενας τον αλλο και ολοι μαζι Αλαβανο και Κανελη,και αφ ετερου, γιατι ελπιζουν να κερδισουν ποντους στο ελεεινο παιχνιδι της εξουσιας τους.
Και κραταει πολλα χρονια αυτη η "κολωνια", περνωντας απο τα Εξαρχεια στα γηπεδα και τουμπαλιν.
Δυστυχως, φαινεται οτι και εμεις, δεν ενδιαφερομαστε να λυθει το προβλημα,βολεμενοι η αβολευτοι στο μικροκοσμο μας.
Αναρωτιέμαι αν είναι οι γιάφκες και τα στέκια υπό κατάληψη που μας οδήγησαν εδώ. Αναρωτιέμαι αν το να βάλεις ένα όπλο στο χέρι ενός ανθρώπου και να τον βγάλεις στο δρόμο, έχει τόσο σχέση με το αν βρισκόμαστε στα Starbucks ή στο περιθώριο. Κυρίως όμως αναρωτιέμαι αν μαζί με τους άμεσα ενόχους θα τιμωρηθούν και οι έμμεσα ένοχοι, αυτοί που με την κομματική κουλτούρα να τους καθοδηγεί, αψηφούν τη σωστή εκπαίδευση και τον έλεγχο της ψυχολογικής σταθερότητας ... όσων φέρουν όπλα. Όσων βρίσκουμε εμείς στο δρόμο μας, και όσων βρίσκουν τα παιδιά μας ... σήμερα, χθες και αύριο.
Και οχι μονο,αλλα και τους αλλους,που ειναι απεναντι,που με την αγνοια που επιπροσθετως εχουν,ειναι το ιδιο επικινδυνοι.
Post a Comment