Χωρίς ανάχωμα

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου – και στην εξεταστική φάνηκε καθαρά. Υπάρχουν μεγάλες αναλήψεις ψηφοφόρων από τη Νέα Δημοκρατία και ύποπτες καταθέσεις τους στο γκρίζο λογαριασμό της αδιευκρίνιστης ψήφου, αλλά και τα πράσινα ταμεία του ΠΑΣΟΚ.

Το Βατοπέδι και η Μέτρον Ανάλυσις δίνουν μια εικόνα σχεδόν αλληλόχρεων λογαριασμών. Κάθε αποκάλυψη για μοναχό που πήγαινε στην τράπεζα και σήκωνε δυο-τρεις σακούλες μετρητό είναι και ένα τοις εκατό. Κάθε φορά που ένας από τους υπουργούς προσέρχεται στην Εξεταστική και δίνει στεγνά τους προκατόχους και τους διαδόχους, τους προϊσταμένους και τους υφισταμένους του για να γλιτώσει έναν όλο και πιο προσωρινό θώκο, άλλο ένα τοις εκατό χαμένο για το κόμμα του στις σφυγμομετρήσεις. Κάθε συμβόλαιο της κας Πελέκη που έρχεται στο φως είναι «συμβόλαιο με το λαό»: δίνει έναν ακόμη βουλευτή στην αντιπολίτευση, κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και να δεις που στο τέλος τα συμβόλαια της κας Πελέκη μπορεί να μετρηθούν και να βρεθούν περισσότερα από 151.

Πρέπει πια να είναι κανείς εμπλεκόμενος υπουργός για να μην βλέπει ότι το περίφημο ερώτημα εάν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση έχει εκμετρήσει το ζην, γιατί η απάντηση που έχει ήδη δώσει οριστική και τελεσίδικη η κοινωνία δεν σηκώνει ούτε αμφισβητήσεις, ούτε εκπτώσεις, ούτε διαπραγματεύσεις. Το ερώτημα πια δεν είναι «εάν» θα ζητήσει συγγνώμη ο κ. Καραμανλής, αλλά πότε και με ποιόν τρόπο. Αν, δηλαδή, έχει ακόμη το περιθώριο να το κάνει με καθαρό και πειστικό τρόπο και να συγκρατήσει κάπως το τσουνάμι της οργής, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αρνητική ψήφο, σε ψήφο καταδίκης και τιμωρίας, ή εάν θα το κάνει και αυτό με τη χαρακτηριστική καθυστέρηση που επιδεικνύει στα ανακλαστικά του μετά το καλοκαίρι.

Ουδέτερο σενάριο δεν υπάρχει. Η καθυστέρηση δεν θα μηδενίσει απλώς το αποτέλεσμα. Εάν έρθει όταν πια θα έχουν εντελώς κλείσει τα αυτιά τους οι ψηφοφόροι, ο ήχος της συγγνώμης θα χτυπήσει στον τοίχο της αδιαφορίας και θα επιστρέψει εκκωφαντικός ως ήχος αποδοκιμασίας, ήχος απόρριψης. Η διατήρηση του προβαδίσματος του κ. Καραμανλή στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία δείχνει πως διατηρεί μια προσωπική απήχηση. Το γεγονός αυτό στη σημερινή συγκυρία είναι πρόκληση μάλλον παρά πλεονέκτημα. Γιατί εάν οι όσες ελπίδες έχουν απομείνει στηρίζονται στην προσωπική αίγλη του Πρωθυπουργού και, εάν λίγη ακόμη χρονοτριβή εξαντλήσει τα τελευταία ρινίσματα υπομονής, τότε ποιο άραγε θα είναι το ανάχωμα για τον κ. Καραμανλή; Και, εάν όχι ο κ. Καραμανλής, ποιο θα είναι το ανάχωμα για την παράταξή του;