Οι συνυπάρχοντες

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου – και ποιο είναι το βασικό πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας αυτή τη στιγμή; Ότι η κυβέρνησή της συγκροτείται από υπουργούς που συμβιώνουν κάτω από την ομπρέλα της, αλλά δεν συγκροτούν σχήμα, που κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου, αλλά δεν συνεργάζονται, που έχουν εξ αντικειμένου κοινή τύχη αλλά την σχεδιάζουν ο καθένας για λογαριασμό του. Εν τέλει, η κυβέρνηση Καραμανλή θυμίζει σήμερα τον τίτλο ενός παλιού μυθιστορήματος του Αριστοτέλη Νικολαϊδη. Λεγόταν «οι συνυπάρχοντες».

Πάρτε παράδειγμα την υπόθεση Μεϊμαράκη. Δήλωσε πως βλέπει πολιτικές ευθύνες για το Βατοπέδι από την εξεταστική. Είναι φανερό πως η κάθαρση, αν υπάρχει, προϋποθέτει δημόσια απολογία. Ο κ. Μεϊμαράκης, ο πιο ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της βάσης που διαθέτει σήμερα το κυβερνών κόμμα, ξέρει πως χωρίς μια «άκρα ταπείνωση», που να περιλαμβάνει τους μεγαλόσχημους και ενδεχομένως τον ίδιο τον πρωθυπουργό, δεν υπάρχει διέξοδος από τη βαριά καταδίκη της κοινωνίας που πλακώνει τη Νέα Δημοκρατία. Το βράδυ, όμως, για τις ανάγκες των δελτίων των 8, υποχρεώθηκε να δώσει διευκρινίσεις. Δεν εννοούσε πολιτικές ευθύνες υπουργών. Σωστά. Πολιτικές ευθύνες (ξαναλέω: πολιτικές) έχουν όλοι οι μη πολιτικοί: οι μοναχοί και οι ηγούμενοι, οι ρασοφόροι και οι δικηγόροι, οι κουστουμάτοι και οι νυχτερινοί, οι χορεύτριες και οι εκβιαστές, οι συμβολαιογράφοι και οι δημοσιογράφοι, οι επιχειρηματίες και οι παρατρεχάμενοι, οι διοικητές και οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι διορισμένοι και οι μετακλητοί, το ιερατείο και η υπαλληλία, οι δικαστές και οι ακτήμονες. Αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, που ο κ. Μεϊμαράκης διαπίστωσε ότι υπάρχουν, αυτοί τις έχουν. Όχι οι πολιτικοί, όχι οι εκλεγμένοι, όχι οι υπουργοί.

Η ανασκευή είναι χειρότερη για την εικόνα της κυβέρνησης από τη δήλωση. Γιατί δείχνει πως δίνουν ακόμη και σήμερα τον αγώνα για να συγκρατήσουν το διάτρητο δίχτυ πολιτικής προστασίας που είχαν απλώσει γύρω τους οι πρωταγωνιστές της δύσοσμης αυτής υπόθεσης. Και ότι προτιμούν να δουν να καταστρέφεται η κυβέρνησή τους εντελώς, παρά να αντιμετωπίσουν το φως και το βάρος των πράξεών τους. Αυτό η κοινωνία δεν το συγχωρεί.

Ή, πάλι, πάρτε παράδειγμα το Σουφλιά. Δεν υπάρχει πια κανείς σε αυτή τη χώρα που να μην βλέπει την ανάγκη για ένα αυτόνομο υπουργείο Περιβάλλοντος. Το λένε οι οικολόγοι – καλά αυτοί είναι ψωνισμένοι και δεν κατανοούν πώς δουλεύει το σύστημα. Το λέει η αντιπολίτευση – καλά αυτή το κάνει για κομματική σκοπιμότητα. Το λένε άλλοι υπουργοί – καλά αυτοί δεν τον χωνεύουν γιατί είναι ισχυρότερος από τους ίδιους. Το λέει τώρα και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Ποιος; Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, των βιομηχανιών και των επιχειρήσεων, αυτών που υποτίθεται ότι κερδίζουν ρυπαίνοντας. Αλλά παίρνουν δημόσια θέση ότι θέλουν να κερδίζουν χωρίς να ρυπαίνουν. Και θέλουν κάποιον με κυβερνητική εξουσία για να συνεννοηθούν. Και δεν υπάρχει.

Γιατί δεν υπάρχει; Γιατί στράβωσε ο Σουφλιάς. Ρωτήστε όποιον κυβερνητικό θέλετε, αυτή θα είναι η απάντηση. Στράβωσε ο Σουφλιάς. «Έλα μωρέ, τον ξέρεις το Σουφλιά. Δύσκολος. Πρέπει να τον πας λάου-λάου. Να του το φέρεις γλυκά. Όπως καταλαβαίνεις, αν δεν θέλει είναι αδύνατον να γίνει. Θα διαλυθεί η κυβέρνηση. Και ο Σουφλιάς, άμα πει όχι κολλάει.» Όχι ο Σουφλιάς. Η χώρα…