Όλα στο παρασκήνιο

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου – και πέρα από τα όσα αποκρουστικά μαθαίνουμε κάθε μέρα, μήνες τώρα για αυτή την απίθανη υπόθεση του Βατοπεδίου, υπάρχει κάτι ακόμη, που φέρνει σε απόγνωση τον απλό πολίτη. Είναι η διαπίστωση ότι υπάρχουν δύο παράλληλες πραγματικότητες, που κινούνται στους δικούς της η καθεμιά ρυθμούς. Και ότι η εξουσία ασκείται από εκείνους και μόνον εκείνους που μπορούν να ακροβατούν ανάμεσα στις δυο ζωές μιας χώρας με διχασμένο κορμί.

Ξεπερνάει, πραγματικά, κάθε φαντασία η έκταση του παρασκηνίου. Όλα συνέβαιναν πίσω από τις κουίντες, στα σκοτεινά, στα μουλωχτά. Όλα κρίνονταν στο ημίφως της εξωτερικής νομιμότητας και της βαθιάς ανηθικότητας και παρανομίας στην πράξη. Η πραγματική εξουσία ανήκει σε εκείνους που ξέρουν όσα οι άλλοι θα πληροφορηθούν εκ των υστέρων.

Παλιότερα ένας δημοσιογράφος εγκατέλειψε το επάγγελμα για να αναλάβει μια δημόσια, κομματική θέση. Διηγούνταν αργότερα, λίγους μήνες μόνο αργότερα, ότι αυτό που του έκανε πραγματικά εντύπωση (ενός ψημένου δημοσιογράφου, με εμπειρία στο ρεπορτάζ και σε μια δουλειά που, τελοσπάντων, δεν είναι και πάντοτε με την αγιαστούρα στο χέρι) ήταν η ποσότητα της πληροφόρησης. Ούτε αυτός δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο περισσότερα γνωρίζουν οι μηχανισμοί της εξουσίας, τα σκοτεινά γραφεία και τα γκρίζα κουστούμια, ακόμη κι από τους πιο πληροφορημένους δημοσιογράφους, αυτούς που διαμεσολαβούν τη σχέση της κοινής γνώμης με την πληροφόρηση, για να μην πω με την ενημέρωση ή με την αλήθεια…

Όλα στο παρασκήνιο. Τα συμβόλαια στη ζούλα. Τα τηλεφωνήματα, που είναι σαν το σωματίδιο το οποίο αναζητείται στο CERN: όλοι ξέρουν ότι είναι αδύνατο να μην υπάρχει κι όμως δεν έχει ακόμη αποδειχθεί. Τα βαριά ονόματα και η βαρύτερη υποκρισία. Η βαθιά θρησκευτικότητα που οδηγεί σε αφιλοκερδείς εξυπηρετήσεις, μόνο που συμπίπτουν με παροξυσμό πλουτισμού από άλλες, ταυτόχρονα, πηγές και με βλάβη των συμφερόντων του Δημοσίου. Τα καρφώματα στον αντίπαλο. Οι εκβιασμοί και ο καταπληκτικός δικηγόρος-εκβιαστής που δηλώνει (και το πιστεύει στα αλήθεια) πως μπορεί να ζητάει μίζα «καθαρά και τίμια», διότι αυτός δεν είναι κανένα λαμόγιο να αλλάζει τη μίζα από τη μια μέρα στην άλλη, αυτός είναι «πεντακαθαρίδης». Και μετά η ενημέρωση των άλλων, οι υπόγειες διαδρομές και οι ανήκεστες σιωπές.

Ένας μάρτυς περιέγραψε ό,τι ζούμε σε αυτή τη χώρα με λίγες λέξεις. Είπε στη Βουλή: «εγώ την Αζέλ και να τη δω σήμερα μπροστά μου δεν θα το πιστέψω γιατί τότε ήταν μια ωραία κοπελίτσα, με τα σπαθάκια της, με το κορμάκι της, με τους χορούς της, και τώρα μπορεί να έχει γίνει γιαγιά». Έτσι θα βγει το πολιτικό σύστημα από την εξεταστική, αυτό που μπήκε με φιδίσιο κορμή για να πλυθεί. Θα βγει γερασμένο και ρυτιδιασμένο, αγνώριστο.

Οι πολίτες νιώθουν πια ότι τα μαθαίνουν όλα τελευταίοι, από λάθος, κατά παραχώρηση. Σαν απατημένοι σύζυγοι. Αλλά αυτή τη φορά οι απατημένοι σύζυγοι παραείναι πολλοί για να διατηρηθεί η συμβατική οικογενειακή ευτυχία του γάμου μας με το σύστημα.