Μια απέραντη βιντεοθήκη

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου – και τα πράγματα έχουν πάρει αρνητική τροπή για τη χώρα. Το σύστημα εκφυλίζεται, υπάρχει γενική έκπτωσης. Εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τα έγγραφα, κρεμάνε τώρα τα dvd. Η έκπτωσις είναι ραγδαία...

Ήδη στο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την υπόθεση Ζαχόπουλου τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Πρώτα από όλα, οι πρώτοι γυναικείοι ρόλοι – σερσέ λα φαμ, που λέει κι ο Καρατζαφέρης. Ένα νουάρ κρίνεται από τις γυναίκες του – εάν είναι φαμ φατάλ, ή ξενέρωτες. Στη ζαχοπουλιάδα, η θηλυκή διασημότης ήταν νεαρή, αριστούχος της Φιλολογίας, υπεράνω πάσης υποψίας και εξ απορρήτων του πηδήξαντος – από το παράθυρο… Τώρα, η αξιοπιστία της γυναίκας που αμφισβητεί την αξιοπιστία της άλλης ελέγχεται επειδή, λέει, χόρευε παλιά στα κέντρα του επιχειρηματία τον οποίο (μακριά νυχτωμένοι…) πήγαν να εκβιάσουν υπό το εξωτικό όνομα Αζέλ.

Αλλά και το κεντρικό πρόσωπο του εκβιασμού δε λέει… Άλλο ένας Ζαχόπουλος, ένας κολοσσός του πνεύματος και της τέχνης, που είχε αναλάβει την αναμόρφωση του ελληνικού πολιτισμού στο πλαίσιο της επανίδρυσης του κράτους, κι άλλο ένας συνήθης επιχειρηματίας της νύχτας, ένα πιστό αντίγραφο λογοτεχνικής καρρικατούρας –ας πούμε- του Κούστα, αν τον θυμάστε ως πρωταγωνιστή στην Άμυνα Ζώνης, του Μάρκαρη.

Και το ύψος των συναλλαγών δείχνει πως η κρίση πλήττει πια φανερά και τις πιο κεντρικές δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας, όπως τα μπαχτσίσια, τις ρεμούλες και τους εκβιασμούς. Άλλο για παράδειγμα να πηγαίνει γκράντε δημοσιογράφος με βαλίτσα στη Σοσιετέ Ζενεράλ, να την ανοίγει και να σκάνε μύτη πέντε εκατομμύρια ευρώ σε μετρητό, κι άλλο αυτή η κακομοιριά που παρακολουθήσαμε στο ασπρόμαυρο με ένα θλιβερό δικηγορίσκο να εκλιπαρεί για μια πιθαμή οικόπεδο και 80 χιλιαρικάκια – και να συμβιβάζεται και στα δεκαοχτώ… Τσίπικα πράγματα. Πού είναι τα μεγαλεία, οι απλοχεριές, η γκαλαντερί, πού είναι Θέμος-Μάκης, που ξεπέσαμε τώρα σε Κουκουβίνους τρίτης κατηγορίας…

Και το dvd, δεύτερο πράμα. Στα ζαχοπουλικά, όπως αναμένω να τα γράψει η ιστορία, για να μοιάζουν με τα «ευαγγελικά» και τα «παρκερικά», υπήρχε η πρέπουσα δόση γκλαμουριάς. Τροφαντό βίντεο, μουράτος κομιστής, ραντεβού στο Βυζαντινό του Χίλτον, δικηγόρος πρώτης να το περιφέρει, σεμνές τηλεπαρουσιάστριες που αποστρέφουν το βλέμμα, απρόσεκτοι τηλεαστέρες που μιλάνε νεράκι στην Εσπρέσσο – ήταν μια πραγματική σαπουνόπερα. Όχι τριτοκλασάτο γραφείο, κουστουμάκια από τις εκπτώσεις, και 13 λεπτά όλα-όλα, τόσο χάλια εγγραφή που κόλλησε ακόμη και στη Βουλή. Ενώ το άλλο δεν το είχαν προβάλει στη Βουλή – γιατί δεν θα κόλλαγε ποτέ το βίντεο, θα κόλλαγαν όμως οι βουλευτές…

Το μόνο που κρατάει κάπως την αμπιάνς είναι ο χώρος. Θεσσαλονίκη. Η μητέρα της νύχτας, η μαμή όλων των κακών. Από το εμπάργκο μέχρι τα σκυλάδικα, από το τελωνείο της Δοϊράνης μέχρι τα Λαδάδικα, όπου ακούς για πολύ βρώμικο χρήμα, ο δρόμος καταλήγει κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, συνήθως στην πρωτεύουσά της, εκεί όπου το χρήμα που παράγεται τη μέρα ωχριά μπροστά σε αυτό που πάσχει από φωτοφοβία και διακινείται μόνο τις μικρές ώρες.

Πάντως, υπάρχει και κάποια πρόοδος. Δεν ισχύει πια η παλιά ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι είμαστε ένα «απέραντο φρενοκομείο». Τώρα είμαστε μια «απέραντη βιντεοθήκη».