Τετάρτη 12 Νοεμβρίου – και κάθε κόμμα δικαιούται να έχει στους κόλπους τους όποιον θέλει. Και να διαγράφει όποιον δεν θέλει, και να διαγράφει όσους βουλευτές του θέλει – ή μπορεί. Αλλά αμέσως μετά τη διαγραφή του Πέτρου Τατούλη, ο γραμματέας της Ν.Δ., ο κ. Λευτέρης Ζαγορίτης, κάλεσε τον κ. Τατούλη να παραδώσει την έδρα στο κόμμα, παραιτούμενος του βουλευτικού αξιώματος. Κι αυτό το αίτημα, αυτή η πίεση κι αυτή η αξίωση είναι πέρα από τα όρια του πολιτεύματος, πέρα από το πνεύμα του κοινοβουλευτικού συστήματος.
Έδρα σημαίνει καρέκλα. Και υπάρχει προφανώς μια ετυμολογική παρεξήγηση. Πρόκειται για ακραία εκδήλωση του ήδη παθολογικού πρωθυπουργοκεντρισμού που έχει μετατρέψει την ελληνική προεδρευομένη δημοκρατία σε οιονεί προεδρική, δηλαδή πρωθυπουργική.
Ο κ. Ζαγορίτης δείχνει με τη δήλωσή του αυτή να αντιμετωπίζει τις βουλευτικές έδρες ως καθίσματα μιας πρωθυπουργικής τραπεζαρίας. Όπου ο πρόεδρος της κυβέρνησης, επί τη βάσει της θεωρίας ότι αυτόν ψηφίζουν οι Έλληνες στις εκλογές, ότι η χώρα ζει στο 1828 και διαλέγει κυβερνήτη και όχι κυβέρνηση, ότι όλα κρίνονται στην εμπιστοσύνη προς ένα και μόνο πρόσωπο, μπορεί ως εκ τούτου να μπαίνει στην τραπεζαρία του, την κοινοβουλευτική ομάδα και να κάνει ό,τι θέλει με τις καρέκλες και με τους επ’αυτών καθημένους. Να βάζει ή να βγάζει, να αλλάζει ταπετσαρίες, να πετάει από το παράθυρο όποιον δεν του είναι αρεστός ή του χαλάει τη συγκέντρωση και να έχει την απαίτηση να του αδειάζουν οικειοθελώς τη γωνιά μόλις τους το ζητήσει, άνευ ετέρου, αφήνοντας πίσω του την καρέκλα, δηλαδή την έδρα, αδειανή για να κάτσει άλλος που περιμένει στην είσοδο την εύνοια της τύχης και του ηγέτη για να πάρει κι αυτός μέρος στο πάρτυ της εξουσίας.
Το Σύνταγμα, που δεν συντάχθηκε με τη λογική του σαβουάρ βιβρ, δεν υποχρεώνει τον βουλευτή να παραιτηθεί, ούτε εάν ο ίδιος αποφασίσει να αποχωρήσει από το κόμμα, με τη σημαία του οποίου εξελέγη. Και δεν το επιβάλλει για να διατηρήσει ο βουλευτής την ανεξαρτησία της γνώμης, που είναι όχι δικαίωμα αλλά η υποχρέωση που αναλαμβάνει απέναντι στους εντολείς του.
Έστω, όμως, ότι στην περίπτωση της αποχώρησης, μια πολιτική πίεση είναι εύλογη και κατανοητή. Από αυτό το σημείο, έως την απαίτηση να διαγράφεται ένας βουλευτής και να παραδίδει την έδρα του, σαν να ήταν δανεική από το κόμμα, υπάρχει ένα χάος αντιλήψεων, αδιανόητο ιδιαίτερα για κόμμα φιλελεύθερων αντιλήψεων.
Κι αν αυτά συμβαίνουν σήμερα, με τους βουλευτές εκλεγμένους με σταυρό, ας σκεφθεί απλώς κάποιος ποια αντίληψη και ποια εκτίμηση θα έχουν οι αρχηγοί για τους βουλευτές τους αν οι εκλογές γίνουν πριν περάσει το 18μηνο, αν δηλαδή γίνουν με λίστα…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Χτες στην ενδιαφέρουσα εκδήλωση που παρουσιάσατε (παρεμπιπτόντως δεν δοκιμάσαμε το κρασί γιατί είχαμε οδήγηση μπροστά μας!) επισημάναμε την επίκαιρη χρήση της λέξης "οικουμενικότητα" από ένα στέλεχος της ΝΔ που ουδείς διανοείται (ακόμη) να αντιμετωπίσει ως αυλικό.
Με την απλή λογική και την τυπική εφαρμογή του Συντάγματος, ασφαλώς έχεις δίκιο: Κανείς δεν μπορεί (και δεν δικαιούται) να υποχρεώσει έναν βουλευτή σε παραίτηση όταν αυτός αποχωρεί από το κόμμα κάτω από το οποίο εκλέχτηκε.
Αυτό είναι το ...νομικά ορθό. Είναι όμως και ...ηθικά ορθό? (γιά να επαναφέρω το προς Βουλγαράκη ερώτημα).
Ο Πέτρος Τατούλης κατηγορείται σήμερα ότι προκάλεσε την αποπομπή του (αυτό δεν νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς) γιά να εξυπηρετήσει ...αλλότριους σκοπούς. Ποτέ δεν μας είπε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γιατί όλο το ...αντάρτικο. Κανείς δεν πιστεύει ότι ...παρασύρθηκε, ότι δεν γνώριζε που ήταν, τι γινόταν μέσα στο κόμα του. Ολα συνέβησαν αφού αποπέμφθηκε από τον υπουργικό θώκο... τότε μόνον είδε "το φως το αληθινόν" και τότε δεν είχε το κουράγιο να τα πει στο λαό (γιά τον οποίο τώρα κόπτεται) αλλά τα ...ψυθίρισε στο κόμμα. Και δεν είχε το κουράγιο, τότε, να παραιτηθεί. Και τότε πάλι τον ...ξωπέταξαν σαν στιμμένη λεμονόκουπα. Και το ανέχθηκε.
Αφού λοιπόν καταγγέλλει το κόμμα και ταυτόχρονα καταγγέλλεται από αυτό σαν ...όργανο τρίτων, δεν θα ήταν ηθικά ορθό να παραιτηθεί και από βουλευτής, ώστε να καταρρεύσουν τα επιχειρήματα περί συνωμοσίας με εξωκοινοβουλευτικά κέντρα? Και αν κάποιος διαφωνεί στο ουσιαστικό επίπεδο της υλοποίησης των αρχών του κόμματος κάτω από το οποίο εξελέγη, δεν θα πρέπει να έχει το σθένος να παραιτηθεί όταν διαπιστώνει την απόκλιση από τις αρχές αυτές αντί να περιμένει να τον ...ξωπετάξουν?
Το συννομο και το ηθικό... και πάλι. Αλλά να μην κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά, με άλλο "μέτρο" τον Βουλγαράκη, και με άλλο τον Τατούλη.
Νομίζω ότι ο Τατούλης δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι η συζήτηση γύρω από το πρόσωπό του δεν αφορά σε ...αρχές και...καταγγελίες (πολύ αργά τα θυμήθηκε), ούτε στα γελοία "διαγγέλματα" που εξέπεμψε περί "Κεντρώων" κλπ. αλλά απλά στο γεγονός του εκβιασμού που ασκεί σήμερα. Κατά τα λοιπά ένας ακόμα ασήμαντος και κυρίως συνέννοχος στα όσα καταγγέλλει είναι...
Yank, ποιός είσαι; Αφού μου γράφεις, γιατί δεν μιλάς; Για το Σουφλιά, προφανώς. Είναι από τους λίγους αυτόφωτους.
Με το σχολιαστή, δεν θα συμφωνήσουμε. Το μόνο που μπορεί πράγματι να καταλογίσει κανείς στον Τατούλη είναι ότι τα λέει εκτός κυβέρνησης και όχι όταν ήταν υφυπουργός. Όμως ως υφυπουργός, είχε υπουργό (λέμε τώρα...) τον Πρωθυπουργό του. Και αντί να κάτσει σούζα στο Ζαχόπουλο, που ήταν ο αντ'αυτού γ.γ. του υπουργείου, στάθηκε απέναντι και τελικά βγήκε στο κλαρί, ξεχνώντας ότι θα ξαναείναι στο υπουργικό συμβούλιο, πιθανώς δε να μην ξαναείναι ούτε και βουλευτής. Δεν το βρίσκω συμφεροντολογικό, ούτε απολύτως συνηθισμένο στα κόμματα-μαντριά.
Είμαι ο εικονιζόμενος (όχι το μωρό), εργάζομαι σε θυγατρική ενός από τους 31 της πρωτοβουλίας του ΣΕΒ και αν προλάβαινα θα σας είχα μιλήσει χτες, αλλά στο τέλος βιαζόμασταν όλοι. Μια άλλη φορά!
Για τον Τατούλη, θα δείξει ο χρόνος. Δεν θεωρώ ότι ηθικά οφείλει να παραιτηθεί. Ανεξάρτητοι σπανίως εκλέγονται με το ισχύον εκλογικό σύστημα, ας τους απολαύσουμε λοιπόν όποτε προκύπτουν.
Post a Comment