ΔΕΚΟ: Η ανταρσία των μάνατζερ

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου – και μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας top manager. Όχι αστεία, ούτε ειρωνικά. Πραγματικός top manager σε παγκόσμια κλίμακα. Ο πρώτος επικεφαλής ενός γιγαντιαίου κλάδου πολυεθνικής, μιας από τις δέκα πρώτες στον κόσμο, ηγέτιδα του κλάδου της. Επίσης, καθηγητής στη διοίκηση επιχειρήσεων, επιτυχημένος επιστημονικά και επιχειρηματικά. Και μετά, για τον Τάκη Αθανασόπουλο, ήρθε η ΔΕΗ…

Ποια είναι η θεμιτή απαίτηση που έχει ένας μάνατζερ, τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν απέσπασε από την αγορά, αλλά ανέσυρε από την συνταξιοδοτημένη εφεδρεία; Η θεμιτή απαίτηση είναι να κριθεί με όρους μάνατζμεντ και όχι με πολιτικούς όρους.

Πρώτα: τι παρέλαβε. Παρέλαβε αυτό που λίγα χρόνια νωρίτερα ήταν η καλύτερη επιχείρηση του δημόσιου τομέα, μετά από μια φάση εκτεταμένης εξυγίανσης και αποστασιοποίησης (όχι κατάργησης αλλά σημαντικής βελτίωσης) από την εξάρτηση από τον κρατικό βρόγχο. Είχε και διαρθρωτικές αδυναμίες και πλεονάζον προσωπικό και, κυρίως, είχαν μεσολαβήσει τα τρία χρόνια των διοικήσεων Παλαιοκρασσά-Μανιατόπουλου, που έτη φωτός τα χώριζαν από τις προκάτοχες διοικήσεις Παπούλια και Νέζη. Αλλά ήταν μια διαχειρίσιμη εταιρεία. Ήταν επίσης μια κρίσιμη εταιρεία και γι’αυτό είχε ισχυρότατη πολιτική στήριξη η επιλογή του κ. Αθανασόπουλου.

Ο απολογισμός του: σύμμαχοι μηδέν, εχθροί οι πάντες. Η μετοχή του πολύ πιο κάτω από το σημείο όπου την παρέλαβε, ακόμη κι αν συνυπολογίσει κανείς την πτώση των αγορών. Οι προοπτικές της επιχείρησής του χειρότερες, μέσα στη διαρκή διελκυστίνδα μιας πολιτικής χωρίς στίγμα για την ενέργεια στην Ελλάδα (για την οποία οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι ο κ. Αθανασόπουλος δεν έχει την παραμικρή ευθύνη, πλην του ότι την αναδέχτηκε μαζί με τη θέση του και τη διαπίστωσε και τίποτα δεν είπε ή δεν έκανε στο μεταξύ). Τα τιμολόγια πιο ψηλά από εκεί όπου τα παρέλαβε και σε αποπληθωρισμένες τιμές. Οι οικολογικές του επιδόσεις τίποτα το αξιοσημείωτο. Οι στρατηγικές του συμφωνίες, τίποτα το εντυπωσιακό. Ο ρόλος της ΔΕΗ στο εξωτερικό χωρίς μια σημαντική κίνηση. Μια άγρια σύγκρουση με τους συνδικαλιστές, που επέδειξαν αξιοθρήνητη συμπεριφορά. Το χειρότερο είναι ότι σήμερα, ο κ. Αθανασόπουλος, με την έλλειψη συναίσθησης για το τι ακριβώς διοικεί και ποιος είναι ο κοινωνικός του ρόλος, δικαιώνει αυτό το είδος συνδικαλισμού που υπέστη και εκθέτει όσους τον υποτήριξαν.

Ο κ. Αθανασόπουλος δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Η κατανόηση του ρόλου της επιχείρησης στην κοινωνία δεν είναι άσκηση πολιτικής. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του μάνατζμεντ και γι’αυτό η παρουσία του έχει υπονομευθεί με όρους διοικητικής ικανότητας. Και σε τελική ανάλυση, η ΔΕΗ με το αίτημα για νέες αυξήσεις την ώρα της δεινής κρίσης για τους πελάτες της κάνει αυτό ακριβώς που δεν θέλαμε και γι’αυτό επιλέξαμε να διοικείται από μάνατζερ κι όχι από αποτυχόντες πολιτευτές όπως στο παρελθόν: για να μην εκμεταλλεύεται την μονοπωλιακή της θέση και να λειτουργεί με όρους αγοράς.

Τι κάνει λοιπόν ο προμηθευτής όταν οι πελάτες του ζορίζονται; Τους στραγγίζει επειδή δεν μπορούν να ξεφύγουν ή τους βοηθάει ακόμη και με κόστος, θα έλεγα ακόμη και με ζημία; Τι θα έκανε μια αυτοκινητοβιομηχανία, ας πούμε η Τογιότα, αν ένα μοντέλο κόστιζε ακριβά στην παραγωγή αλλά ταυτόχρονα δεν πουλούσε, λόγω κρίσης; Θα το ακρίβαινε ή θα κατέβαζε την τιμή;

Αλλά το πρόβλημα με το αυτοκίνητο είναι πως έχει σπασμένα φρένα. Και η κυβέρνηση ζει σήμερα την εξέγερση των ισχυρών της μάνατζερ: από τον Τάκη Αθανασόπουλο μέχρι τον Τάκη Αράπογλου, το θέμα είναι το ίδιο και είναι αποκλειστικά πολιτικό.