Χωρίς Παυλίδη

Τρίτη 5 Μαϊου – και τώρα τι θ΄απογίνουμε χωρίς Παυλίδη; Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια κάποια λύση…

Πάντως, μας έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πρώτα από όλα, το ταξίδι στην άγονη γραμμή – γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, πριν τσακωθεί άγρια με τον κ. Μανούση κι αρχίσει ο πρώην καναλάρχης, πρώην στέλεχος της παράταξης, νυν εφοπλιστής και νυν τρόφιμος Ζούγκλας να τον καταγγέλλει ήταν σε αγαστή σύμπνοια και τα μανουσοσαπιοκάραβα της ΣΑΟΣ έπαιρναν τη μία μετά την άλλη τις επιδοτήσεις για την άγονη, αλλά γονιμότατη σε φράγκα, γραμμή. Μας χάρισε επίσης ένα ωραίο τρίμηνο, για να μην πω εννεάμηνο, γιατί μεσολάβησαν οι ευτυχισμένες μέρες του Βατοπεδίου, κατά το οποίο δεν μιλούσαμε για τίποτα και για κανέναν άλλο. Ο κ. Παυλίδης, 32 χρόνια άγνωστος κοινοβουλευτικός, τρεις δεκαετίες βυθισμένος στην ασημαντότητα παρά την άσκηση υπουργικών καθηκόντων, τέντωσε στα ακραία της όρια την πρόβλεψη του Άντυ Ουώρχολ για την τηλεοπτική εποχή: όχι ένα τέταρτο, αλλά τρεις ολόκληροι μήνες αέναης δημοσιότητας. Εκείνος πώς θα αντέξει τώρα την επιστροφή, την οριστική δηλαδή επιστροφή, στην αφάνεια;

Αλλά από την επικαιρότητα της ημέρας και το κλείσιμο του «φακέλλου Παυλίδη», με το τέλος της ποινικής διερεύνησης και, φυσικά, το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας (αν, δηλαδή, δεν έχουμε τρελαθεί εντελώς), αξίζει να κρατήσει κανείς μια αδιανόητη λέξη, που υπάρχει σήμερα στις ανακοινώσεις των κομμάτων, τις δηλώσεις των εκπροσώπων, τα δημοσιεύματα του τύπου. Είναι η λέξη «διαρροή». Τι σημαίνει ακριβώς «διαρροή»; Σημαίνει πως όσοι μιλούσαν για ψήφο κατά συνείδηση μας κορόιδευαν αναίσχυντα. Πως δεν το εννούσαν ούτε για αστείο. Πως δεν έχουν ούτε την ελάχιστη εκτίμηση στην αυτοτέλεια του βουλευτή, ούτε καν για μια διαδικασία στην οποία το Σύνταγμα ρητά προβλέπει και διασφαλίζει ότι θα κρίνει και θα τοποθετηθεί χωρίς καμμία απολύτως κομματική δέσμευση ή αναφορά.

Η κυβέρνηση σε μια ακραία επίδειξη υποκρισίας χτες ζητούσε από όλους να ψηφίσουν κατά συνείδηση – και προέτρεπε τους επιρρεπείς δικούς της σε λευκό, αντί υπερψήφισης. Μόλις τα κατάφερε στην ψηφοφορία τρέχει για πολιτική εκμετάλλευση. Το ΠΑΣΟΚ, που δια του αρχηγού του ζήτησε ψήφο κατά συνείδηση, δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα της άσκησής της χωρίς να συνιστά πολιτικό πρόβλημα και μιλά για «αρραγή αντιπολίτευση» - πώς άραγε γίνεται η διάγνωση μιας «αρραγούς» ψήφου κατά συνείδηση;

Τα πράγματα είναι απλά. Πολιτικό πρόβλημα από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν υπάρχει, γιατί δεν νοείται, γιατί είναι προσβολή στους θεσμούς και το Σύνταγμα και η ανακίνηση και η επίκληση, ακόμη και η άρνησή του. Πολιτικό πρόβλημα υπάρχει για την κυβέρνηση στο βαθμό που στηρίζεται στην ψήφο του κ. Παυλίδη ως εκατοστού πεντηκοστού πρώτου βουλευτή, ενός βουλευτή σε τέτοια έκταση αποδομημένου και αποδοκιμασμένου από φίλους και αντιπάλους, από ομοϊδεάτες και ετερόδοξους, από τα διπλανά και τα απέναντι έδρανα, από την κοινωνία στην έκταση που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Τόσο απλό…