Όπισθεν ολοταχώς

Δευτέρα 11 Μαΐου – και μέχρι τώρα βλέπαμε την Ελλάδα να πηγαίνει πίσω σε σχέση με τους άλλους, σε σχέση με την Ευρώπη και τον κόσμο. Τη βλέπαμε να ζει και να ζούμε την υπαναχώρηση, τη διολίσθηση στο παρελθόν, τη σταδιακή απώλεια πολλών από όσα είχε κερδίσει με τόσο κόπο, την παραμέληση της κληρονομιάς των Ολυμπιακών Αγώνων, τη διακινδύνευση και αυτής ακόμη της συμμετοχής στην ευρωζώνη. Αυτό που ο Τάκης Θεοδωρόπουλος έχει τόσο εύστοχα περιγράψει ως το πενταετές hangover της Ολυμπιάδας, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς μας συνέβη την επαύριο της τελετής λήξης.

Η τάση και τα συμπτώματα είναι σοβαρά, είναι ανησυχητικά, αλλά επίσης διαχειρίσιμα από μια χώρα. Η τροπή, όμως, των πραγμάτων παίρνει πια διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα δείχνει έτοιμη να κάνει ένα άλμα προς το παρελθόν σε σχέση με τον εαυτό της. Η Ελλάδα, και η κυβέρνησή της, φλερτάρει με μια βυθοσκόπηση της ιστορίας της.

Στο πρώτο επίπεδο, σε σχέση με τους άλλους, οι μεγάλες κατακτήσεις της μεταπολίτευσης είναι ασφαλώς η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η συμμετοχή στην ΟΝΕ. Προϋπόθεση και καταλύτης για όλα αυτά, ωστόσο, ήταν χωρίς αμφιβολία η παγίωση μιας γενικά αποδεκτής και αδιαμφισβήτητης πολιτικής βάσης: η αποκατάσταση της ομαλότητας, η αποδοχή των όρων του παιχνιδιού, το απαραβίαστο των θεσμών.

Το κλείσιμο της Βουλής, νύχτα Παρασκευής, με τον πρόεδρο του σώματος να έχει ανακοινώσει «ραντεβού τη Δευτέρα» και πρόγραμμα εβδομάδας, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να το μαθαίνει πότε άραγε και να υπογράφει άραγε ποια ώρα του 24ώρου και σε πόση χρονική απόσταση από την ενημέρωσή του, με τον Πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Βουλής να έχουν όλες τις ευκαιρίες, μέχρι την ίδια μέρα το πρωί, και να μην τολμούν να ανέβουν στο βήμα του Κοινοβουλίου για να ανακοινώσουν το πέρας της συνόδου, παρά μόνο να τοιχοκολλάται σούρουπο από έναν τυχαίο αστυνομικό της φρουράς, αυτή η εικόνα θέτει εν αμφιβόλω το πλαίσιο των γενικών παραδοχών που σηματοδότησαν για τρεισήμισυ δεκαετίες την πολιτική ομαλότητα. Το γεγονός ότι η απόφαση για περάτωση της συνόδου και κλείσιμο της Βουλής γίνεται υπό την εικαζόμενη απειλή φακέλλων και σκανδάλων, ως προληπτικό μέτρο έναντι της δημοσιοποίησης, της συζήτησης, της αποκάλυψης και νέων λεπτομερειών, για γνωστές ή άγνωστες, ποιος ξέρει, υποθέσεις, φορτώνει πάνω στις πλάτες του πολιτικού συστήματος, με ευθύνη της κυβέρνησης, το άχθος της αδιαφάνειας και της υποψίας των πολιτών για ύπαρξη ενοχής και συγκάλυψης, την ώρα μάλιστα που το σύστημα δυσκολευόταν να αντέξει ακόμη και το πολύ μικρότερο άχθος των σκανδάλων που αποδεχόταν τη διερεύνησή τους.

Όταν το πολιτικό κλίμα παραπέμπει, όπως σωστά το είχε περιγράψει πρόσφατα ο Ελεύθερος Τύπος, σε «έρεβος», το κλείσιμο της πόρτας της Βουλής ισοδυναμεί με το σφράγισμα της μεγαλύτερης θεσμικής πύλης για να πέσει φως σε όσα οι πολίτες απαιτούν να δουν με τα μάτια τους – και μετά να αποφασίσουν.