Ιδεασμοί και ηθικό αλτσχάιμερ

Πέμπτη 21 Μαΐου – και πρέπει επειγόντως να ασχοληθεί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Δεν είναι μόνον η εισαγόμενη από το Μεξικό γρίππη των χοίρων. Ένα πλήθος ασθενειών ενδημεί στη χώρα και απειλεί να τη μετατρέψει σε μια απέραντη Φάρμα των Ζώων, που θα τρόμαζε και τον Όργουελ, ο οποίος πρώτος εμπνεύστηκε την ειδική αυτή συνομοταξία των χοιρινών που κυλιούνται σε λάσπη ανακατεμένη με χρήμα με εξουσία και δηλώνουν υπερήφανα ότι «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα».

Η γρίππη είναι το λιγότερο. Εμείς θα γράψουμε ένα ολόκληρο τόμο με άγνωστες λοιμώδεις νόσους, που θα αποτελέσουν ειδικό κεφάλαιο στην ιατρική επιστήμη. Θα λέγεται «ελληνική παθολογία», και θα έχει τη μοναδικότητα να έχει γραφτεί όχι από γιατρούς αλλά από δικηγόρους.

Το πρώτο Νόμπελ θα λάβει ο διακεκριμένος εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος για τη διάγνωση του «αυτοκτονικού ιδεασμού». Όπως θα θυμάστε από την υπόθεση Ζαχόπουλου (που ποιος να φανταζόταν ότι θα εξέπιπτε ώστε να γίνει το έσχατο των σκανδάλων και να μοιάζει σήμερα με πταίσμα), ο κ. Νικολουτσόπουλος μόλις πληροφορήθηκε ότι επρόκειτο να κληθεί από τον ανακριτή για να μάθουν γιατί γύρναγε με την κα Τσέκου στα κανάλια και ζητούσε (εκείνη – εκείνος ποτέ…) λεφτά για να κρεμάσουν στα βίντεο το Ζαχόπουλο, του ήρθε κάτι. Δεν αισθανόταν καλά. Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Νοσηλεύθηκε επί πολλές, πολλές μέρες. Ο ντόκτορ Νικολουτσόπουλος ήξερε ότι το βασικό χαρακτηριστικό του οργανισμού μας είναι η ταχύτατη ζύμωση των εξελίξεων που ακολουθείται από βαθιά λήθη, στα όρια του λήθαργου. Συνήλθε, έκανε λίγο μέσα προφυλακισμένος και να ΄τος πετιέται από ξαρχής, τραγούδησε και δημόσια ένα «είμαι αητός χωρίς φτερά», για να μην μπερδευτούμε με άλλα αρπακτικά, και επέστρεψε χαίρων άκρας υγείας στον επαγγελματικό στίβο όπου διαπρέπει.

Εκτός από τον «αυτοκτονικό ιδεασμό», τώρα και το «σύνδρομο Ζαγοριανού». Πρόκειται για ασθένεια που εκδηλώνεται αιφνιδιαστικά και έχει κεραυνοβόλο εξέλιξη. Ενώ στον αρχετυπικό ασθενή, τον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο, επωαζόταν από τότε που κατάλαβε ότι δεν τη γλίτωνε την προφυλάκιση, συμπτώματα δεν είχαν εκδηλωθεί. Κυκλοφορούσε κανονικά στην Αθήνα, κάποιο διάστημα εργαζόταν κιόλας, απολάμβανε τη θέα από κοσμικά και πανάκριβα εστιατόρια (άλλωστε ο λογαριασμός δεν είναι πρόβλημα…) και γενικώς διήγε βίον ανειμένον, σαν να μην τρέχει τίποτα. Όσο έσφιγγε η κατάσταση, ο ιός δούλευε μέσα του. Και ξαφνικά, την παραμονή που ήταν να πάει στον ανακριτή, υπέστη «χειροπεδικό ιδεασμό», οραματίστηκε δηλαδή τον εαυτό του βραχιολοφορεμένο. Εκεί ήταν που ασθένησε βαριά. Μετά βίας έστειλε ένα φαξ από το Μόναχο, όπου έχει και εξαιρετικούς γιατρούς, εξαιρετικά δικηγορικά γραφεία και, επίσης, τα κεντρικά της Ζήμενς.

Από τέτοια περίεργα σύνδρομα πάσχουν μόνον λίγοι, και μόνον σπάνια. Υπάρχει όμως μια άλλη αρρώστια από την οποία πάσχουμε όλοι, μάλλον θα είναι γονιδιακού χαρακτήρα. Είναι το «ελληνικό αλτσχάιμερ». Που επιτρέπει στον κ. Ματζουράνη να εμφανίζεται τιμητής, να δίνει συνεντεύξεις, να του παίρνουν συνεντεύξεις, να έχει πελατεία, να κυκλοφορεί άνετος και επιτυχημένος, αφού αποφυλακίστηκε, αυτός που τιμήθηκε με ένα σημαντικό δημόσιο αξίωμα και έγινε ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίο της υπόθεσης Κοσκωτά. Τόσο βαρύ αλτσχάιμερ ώστε ο κ. Ματζουράνης να εμφανίζεται και να καταθέτει μήνυση σε βάρος του ανακριτή, χωρίς η πράξη, ή και μόνη η παρουσία του σε υπόθεση σκανδάλου, να επισύρει γενική κατακραυγή και κοινωνική απαξία.

Αυτό το ηθικό αλτσχάιμερ είναι νόσος εκφυλιστική, αρρώστια ανίατη – κι έχουμε λίγα, πολύ λίγα αντισώματα.