Good news! Το σύστημα δεν είναι ανίκητο

Πέμπτη 7 Μαΐου – και την πήρε πίσω και την έβαλε στο συρτάρι του. Η τροπολογία Παυλόπουλου για το μαύρο εκδοτικό χρήμα δεν είναι πια εδώ. Και αφού δεν κατάφερε να την περάσει τώρα, ως παράταση μιας ισχύουσας ρύθμισης, αυτή η κληρονομιά της πολιτικής υπανάπτυξης μας άφησε χρόνους οριστικά. Αφού δεν κατάφερε να την περάσει τώρα ο κ. Παυλόπουλος και η Νέα Δημοκρατία, στη σημερινή συγκυρία, τόσο ευάλωτη, με τόση ανάγκη για στήριξη, τότε δεν μπορώ να φανταστώ ποιος άλλος υπουργός, ποιο άλλο κυβερνητικό κόμμα θα τολμήσει ποτέ στο μέλλον να ξαναφέρει στη Βουλή μια πρόταση νομιμοποίησης μιας εξώφθαλμης εξαίρεσης των ισχυρών από τη νομιμότητα που ισχύει για τους υπόλοιπους.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι το πώς συνέβη αυτό το πολιτικό ατύχημα στον κ. Παυλόπουλο, το πώς συνέβη αυτό το οικονομικό ατύχημα στους κατά τεκμήριον ισχυρότερους παράγοντες της χώρας. Ποιος έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο για να πάρει τέλος η παράσταση; Ήταν ο Στέφανος Μάνος, που χωρίς ρόλο στη λεγόμενη «κεντρική πολιτική σκηνή», φώναξε αρκετά γρήγορα και αρκετά δυνατά και με αρκετή επιμονή, ώστε να ακουστεί και να γίνει αντιληπτό τι πήγαινε να περάσει εν κρυπτώ και παραβύστω; Ήταν οι ανώνυμοι, αλλά δραστήριοι, πολίτες που οργάνωσαν ταχύτατα μια καμπάνια στο διαδίκτυο και προειδοποίησαν πως η ευθύνη θα είναι ονομαστική για όσους το ψηφίσουν και θα το θυμίζουν ηλεκτρονικά στους ψηφοφόρους έως τις εκλογές; Ήταν η δύσκολη, σχεδόν αναπάντεχη και τολμηρή απόφαση ενός κόμματος εξουσίας, όπως το ΠΑΣΟΚ, και της ηγεσίας του, του Γιώργου Παπανδρέου δηλαδή (γιατί περί αυτού πρόκειται) να αναδεχθεί το κόστος άλλης μιας σύγκρουσης με ισχυρούς πυρήνες εξουσίας, και να μην την αναβάλει για μετά τις εκλογές και την πιθανή του επικράτηση; Ήταν η επίσης τολμηρή απόφαση του Μανόλη Κεφαλογιάννη να σπάσει το κυβερνητικό μέτωπο (εικαζόμενο, αλλά όπως αποδείχθηκε ανύπαρκτο), δηλώνοντας δημόσια την αντίθεση και την απόφασή του να καταψηφίσει; Ήταν οι άλλοι κυβερνητικοί βουλευτές που, εντελώς πρωτότυπο κοινοβουλευτικά, άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές για ονομαστική ψηφοφορία;

Η απάντηση είναι «ναι σε όλα». Λιγότερο ή περισσότερο ήταν όλα αυτά μαζί. Και το γεγονός ότι ηττήθηκε έτσι συντριπτικά η ρύθμιση για το 2% χωρίς παραστατικά από το τζίρο των επιχειρήσεων τύπου δείχνει πρώτα από όλα ότι ζούμε σε ένα πολυπολικό κόσμο, όχι μόνο στη μεγάλη, την παγκόσμια κλίμακα, αλλά και εδώ, γύρω μας, στην πολιτική μας καθημερινότητα. Ενιαία μπλοκ εξουσίας που να μπορούν να επιβάλουν αναντίρρητα τις αποφάσεις τους, που να ελέγχουν τα πάντα, απλώς δεν υπάρχουν πια. Κανείς δεν είναι αήττητος, κανείς δεν έχει κερδίσει το παιχνίδι πριν παιχτεί. Και τίποτα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό ως μέσο πίεσης όσο η δημόσια έκθεση. Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας –μέσα στο ζοφερό πολιτικό κλίμα των ημερών- για τους πολίτες και είναι επίσης ένα μήνυμα πως κάτω από τις στάχτες των σκανδάλων οι σπίθες και μέσα σε αυτό το απαξιωμένο και γκρίζο πολιτικό σύστημα υπάρχουν και επιβιώνουν. Οι πολίτες δεν έχουν παρά να φυσήξουν…