It's the economy, stupid - παλαιό και επίκαιρο

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου – και ο Μπιλ Κλίντον πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα σε δύο χώρες. Η μια είναι η δική του και το ξέρει: σήμερα στον αμερικανικό τύπο έχει μεγαλύτερη κάλυψη η υποστήριξη που δίνει αυτός, ο πιο χαρισματικός των Αμερικανών προέδρων μετά τον Κένεντυ, στο Μπαράκ Ομπάμα, παρά η ίδια η εκστρατεία του Ομπάμα, μετά την ημίωρη διαφημιστική φούσκα, που περισσότερους θύμωσε παρά έπεισε. Ο Ομπάμα είναι προφανώς καλύτερος, με διαφορά ετών φωτός, από το μικρό Μπους. Αλλά το χάρισμα ή το έχεις ή δεν το έχεις. Συγκεντρώνει τεράστια πλήθη, κυρίως για αυτό που αντιπροσωπεύει, παρά για τον τρόπο με τον οποίο το εκφράζει. Το χάρισμα ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και ο Κλίντον είναι αυτός που το έχει στον υπερθετικό.

Πρωταγωνιστεί επίσης και στην Ελλάδα – χωρίς να το ξέρει, και ενδεχομένως χωρίς να το ξέρουμε. Η εκλογική του καμπάνια το 1992 θυμίζει αυτή την ιδιότυπη πολιτική περίοδο που περνάμε, χωρίς να ξέρουμε πότε ακριβώς θα βγάλει στις κάλπες. Τότε ο μεγάλος Μπους είχε για σύνθημα τους θριάμβους έξω από τα σύνορα - είχε κερδίσει τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο και επί των ημερών του είχε λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος και είχε εγκαθιδρυθεί η αμερικανική παντοδυναμία (αυτή που ο γιος του παρεξήγησε ως δυνατότητα δημιουργίας ενός μονοπολικού κόσμου). Αλλά από πολιτική άποψη το βασικό ήταν η προβολή των επιτυχιών στο εξωτερικό, αυτό που εδώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε στη δεκαετία του 70 «έξω πάμε καλά». Την ίδια ώρα, η Αμερική –όπως και σήμερα- είχε μπει σε ύφεση.

Ο νεαρός και άγνωστος τότε κυβερνήτης του Αρκάνσας έκανε μια επιλογή που του χάρισε το Λευκό Οίκο. Άκουσε τον περίφημο (έτσι έγινε περίφημος…) σύμβουλό του Τζέημς Κάρβιλ. Εκείνος του κρέμασε στο γραφείο ένα πίνακα με τρεις φράσεις: «Μην ξεχνάς την υγεία και την πρόνοια», «Αλλαγή ή μία από τα ίδια» και τέλος, τη θρυλική φράση, «it’s the economy, stupid». «Είναι η οικονομία, βρε ανόητε…» που θα σου δώσει την προεδρία. Ο Κλίντον ανέχτηκε τον επιθετικό τόνο και κέρδισε την προεδρία.

Μπορείτε να κάνετε μια πρόβλεψη. Αυτά ακριβώς θα κυριαρχήσουν από εδώ και πέρα και στην ελληνική πολιτική αντιπαράθεση. Ποιος θα πείσει πως θα εξασφαλίσει τα ελάχιστα: υγεία και πρόνοια, μαζί με την ασφάλιση, είναι για τους Έλληνες τα ελάχιστα. Ποιος θα δημιουργήσει προσδοκία αλλαγής ή θα επικρατήσει ο φόβος της αλλαγής, σε ένα φόντο οικονομικής κρίσης και στην πράξη, αν όχι στον τεχνικό ορισμό, ύφεσης. Και, τέλος, «είναι η οικονομία, βρε βλαξ» - για τους διεκδικητές της ψήφου, όπως και για τους όλο και πιο δύσπιστους ψηφοφόρους.

Είναι η οικονομία για όλους – και θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε σε πολύ λίγη ώρα, στην πρώτη μάχη κορυφής στη Βουλή.