Από τον Gordon με αγάπη

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου – και το πρόσωπο των ημερών σε παγκόσμια κλίμακα είναι ο Γκόρντον Μπράουν, επειδή πρωταγωνίστησε στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Είναι, επίσης, ο ήρωας της εποχής για τους Έλληνες επικοινωνιολόγους. Κατάφερε να αντιστρέψει τη συγκυρία, να γυρίσει το ρεύμα των δημοσκοπήσεων, να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη κατάληξη της ιστορίας. Απάντησε έτσι στο ερώτημα εάν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν – αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Στο Λονδίνο, ο Ιντιπέντεντ κυκλοφόρησε χτες Κυριακή με πρωτοσέλιδο τίτλο «το παιχνίδι αρχίζει». Το δικό μας θέμα είναι μήπως εδώ «το παιχνίδι τελειώνει». Ο Μπράουν, όμως, δεν έδωσε μόνο την απάντηση. Έκανε κάτι πιο ενδιαφέρον. Έδειξε πώς δίνεται αυτή η απάντηση. Τρία δωρεάν μαθήματα αγγλικής:

Πρώτον: η διέξοδος από μια κρίση εσωστρέφειας είναι πάντα εξωστρεφής. Όσο ο Γκόρντον τα έβαζε με τα παιδιά του Μπλαιρ, ήταν ένα πρόβλημα κορυφής, γιατί εμπόδιζε τις φιλοδοξίες. Όταν εγγυήθηκε όχι αναγκαστικά εκλογική επικράτηση, αλλά την ύπαρξη μιας πολιτικής κληρονομιάς, οι φιλοδοξίες μπήκαν στο ράφι. Δεν έχουν υποταχτεί, αλλά έχουν ενταχτεί σε ένα πολιτικό πρόγραμμα στο οποίο τον κεντρικό έλεγχο έχει η ηγεσία.

Δεύτερον: τα προσωπικά δεν είναι πολιτικά. Όσο ο Μπράουν κράταγε το θυμό του, έτρωγε κρύο το πιάτο της εκδίκησης, ξεπλήρωνε παλιούς λογαριασμούς και έβγαζε πικρίες με εκείνους που είχε συγκρουστεί, όπως ας πούμε με τον Πήτερ Μάντελσον, ξέμενε από εφεδρείες. Ένας αρχηγός έχει πάντα ανάγκη από συμμάχους. Δεν έχει την πολυτέλεια να αρνείται κανένα πολιτικό στήριγμα, παρά μόνο για μια πολιτική διαφωνία. Ούτε έχει την πολυτέλεια να δίνει εκείνος προνομιακή στήριξη χωρίς ορατή, και κατανοητή στους ψηφοφόρους, πολιτική λογική.

Τρίτο – και τελευταίο: για να αποδείξει τη χρησιμότητά του, ένας αμφισβητούμενος ηγέτης χρειάζεται τη βοήθεια της συγκυρίας. Χρειάζεται ένα εξωτερικό διακύβευμα, μια μεγάλη στιγμή (όπως έγινε στην Ελλάδα από το καλοκαίρι του 99 ως την άνοιξη του 2000) ή μια κρίση (όπως στην περίπτωση Μπράουν). Αλλά γιατί μόνον για την περίπτωση Μπράουν; Και ποιος λέει πως οι κρίσεις εμφανίζονται όποτε κάποιος, κάπου, στη Ντάουνινγκ Στρητ ή στην Ηρώδου του Αττικού, τις έχει ανάγκη;