Γιατί έφυγε ο Ρουσσόπουλος

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου – και γιατί έφυγε ο Ρουσσόπουλος; Η απάντηση λέει πολλά για την κυβέρνηση Καραμανλή. Λέει επίσης αρκετά για όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα…

Γιατί έφυγε ο Ρουσσόπουλος; Δεν πιστεύω να υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά πως έφυγε για το Βατοπέδι… Ο Ρουσσόπουλος κατηγορείται για ηθική αυτουργία σε απιστία υφυπουργών. Ένας από αυτούς είναι ο Πέτρος Δούκας, που παραμένει χωρίς να τίθεται το παραμικρό ζήτημα στην κυβέρνηση. Εάν υπάρχει αδίκημα, ο κ. Δούκας κατηγορείται για φυσική αυτουργία σε αυτό. Αλλά κανείς δεν σκέφθηκε, ούτε έγραψε, ούτε δήλωσε πως πρέπει να φύγει. Επίσης, κανείς στην κυβέρνηση δεν φοβήθηκε πως θα μπορούσαν οι συνάδελφοί του της Ν.Δ. να ψηφίσουν υπέρ της παραπομπής του σε προανακριτική ή να ρίξουν λευκά και άκυρα. Αντιθέτως, για το Ρουσσόπουλο ήταν απολύτως βέβαιο πως και λευκά και άκυρα ή και χειρότερα θα εμφανίζονταν μέσα από την κάλπη – γι’αυτό και η αποχώρηση από τη Βουλή.

Αν όχι για το Βατοπέδι, γιατί έφυγε ο Ρουσσόπουλος; Έφυγε γιατί προσωποποίησε το πολιτικό αδιέξοδο αυτής της κυβέρνησης. Γιατί έγινε ο προνομιακός στόχος όσων ήθελαν να πουν κάτι για τον Καραμανλή, κάτι για την κυβέρνηση, κάτι για τους υπουργούς, κάτι για οτιδήποτε. Και, κυρίως, γιατί στη Νέα Δημοκρατία δεν αναγνώρισαν ποτέ στον κ. Καραμανλή το δικαίωμα του χρίσματος της εξουσίας σε ένα πρόσωπο της επιλογής του, κατά παράκαμψη της κομματικής επετηρίδας και διαδρομής.

Η κεντρική διαφορά είναι ότι ο Ρουσσόπουλος δεν βρέθηκε στο Μαξίμου μέσα από μια πολιτική διαδικασία, αλλά μετά από μια προσωπική συμφωνία, μια προσωπική σχέση εμπιστοσύνης. Δεν συντάχθηκε και δεν εκπροσώπησε την πολιτική πρόταση Καραμανλή. Εκπροσώπησε τον Καραμανλή, ανεξάρτητα από το ποια ήταν, ή θα ήταν, ή θα μπορούσε να είναι αύριο η πολιτική του πρόταση.

Αυτή είναι και η διαδρομή του κ. Καραμανλή προς την εξουσία, από την οποία πηγάζει το σημερινό αδιέξοδο. Ο Ρουσσόπουλος έφυγε γιατί οι συνάδελφοί του αρνήθηκαν να τον υπερασπίσουν στη Βουλή απέναντι σε μια δικογραφία που υπό κανονικές συνθήκες, πριν από δύο χρόνια ας πούμε, δεν είχε καμμία ελπίδα να προχωρήσει ούτε ως συζήτηση για προανακριτική. Η σύγκρουση ήταν χαμένη για τον κ. Καραμανλή γιατί δεν ήταν συντεταγμένη. Δεν έχει να αντιμετωπίσει κάποιου είδους εσωκομματική αντιπολίτευση. Δεν έχει ουσιαστικές πολιτικές διαφορές με εκείνους που διαλύουν σήμερα τον πυρήνα του συστήματος άσκησης της εξουσίας της Ν.Δ. Δεν έχει, για παράδειγμα, τις ιδεολογικές διαφορές που είχε ο Μητσοτάκης με την τριανδρία Έβερτ-Δήμα-Κανελλόπουλου. Δεν έχει τις διαφορές που είχε ο Σημίτης με το «παλιό ΠΑΣΟΚ» του Άκη ή τους κρατιστές του Αρσένη.

Το πρόβλημα για τον κ. Καραμανλή είναι πως δεν έχει πολιτική μάχη να δώσει. Η εναλλακτική είναι η άσκηση της εξουσίας. Αυτήν πρότεινε – με την ηθική ρητορική και την εγγύηση της εγκατάστασης άλλων ανθρώπων στις θέσεις της εξουσίας, μετά από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Το «ηθικό επιχείρημα» είναι ευάλωτο σε κάθε προσωπική συμπεριφορά. Και η εξουσία, όταν η διαιώνισή της παύει να είναι βέβαιη, από πλεονέκτημα μεταλλάσσεται σε πρόβλημα.