Wall Street, Rigillis Street

Τρίτη 14 Οκτωβρίου – και ο Γκόρντον Μπράουν φεύγει, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος έρχεται.

Δεν θέλω να πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός είναι μοχθηρός άνθρωπος, αλλά έχω την εντύπωση ότι ελπίζει, παρακαλεί (πριν από το Βατοπέδι θα έλεγα και «προσεύχεται»), να πέφτουν τα χρηματιστήρια. Να πέφτουν, να πέφτουν ασταμάτητα και η πτώση τελειωμό να μην έχει… Όχι πως είναι «σορτάκιας», όπως πληροφορηθήκαμε ότι ονομάζονται όσοι ειδικεύονται στην υποτιμητική κερδοσκοπία και πουλάνε μετοχές που δεν έχουν, προσδοκώντας να τις ξαναγοράσουν φτηνότερα επειδή με τις δικές τους πωλήσεις κάποιοι θα τσιμπήσουν, θα πουλήσουν κι αυτοί και η τιμή θα πέσει. Αλλά επειδή μια από τις πιο ενδιαφέρουσες από πολιτική άποψη πλευρές της κρίσης ήταν η καταπραϋντική της επίδραση στην διαρκή εσωκομματική φλεγμονή της Νέας Δημοκρατίας.

Με τα χρηματιστήρια να τρίζουν, τους ηγέτες να συσκέπτονται και την υφήλιο να αγωνιά για παγκόσμια ύφεση, στη Ρηγίλλης έζησαν την πιο ήσυχη και ευχάριστη εβδομάδα αυτού του φθινοπώρου – με την εξαίρεση μόνον των υπουργών που επιστρατεύθηκαν για να εκτονωθούν πάνω τους οι καταπιεσμένες γκρίνιες της αγροτιάς, της υπαίθρου και κυρίως των μικρομεσαίων γαλάζιων απαράτσνικων της επαρχίας. Ο ίδιος ο κ. Καραμανλής είδε επίσης τους επικοινωνιολόγους του να του λένε πως σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι έχουν τη φυσική τάση να συσπειρώνονται γύρω από τον ηγέτη που βρίσκεται στην εξουσία εκείνη τη στιγμή, ότι αναζητούν σιγουριά μάλλον παρά την επένδυση σε μια μελλοντική προσδοκία για κάτι καλύτερο, ότι δηλαδή μπορεί να υπάρχει μια προοπτική για ανάταξη της μεγάλης κατηφόρας που ξεκίνησε από την Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Οι επικοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί του σύμβουλοι δεν έχουν άδικο. Πράγματι έτσι συμβαίνει, ιδιαίτερα εάν η αποτύπωση της κρίσης στην πραγματική οικονομία, τις δουλειές και τους τζίρους, αποδειχθεί σχετικά ήπια για την Ελλάδα. Αλλά για τον κ. Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία υπάρχει κι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συμπέρασμα από αυτή την εσωκομματική ανακωχή τις μέρες του χρηματιστηριακού εφιάλτη.

Πριν ακόμη πάρουν την πρώτη ανάσα τους οι αγορές, με το πρώτο ξέπνοο σημάδι αισιοδοξίας, με την πρώτη ένδειξη επιστροφής σε μια στοιχειώδη κατάσταση ομαλότητας, σαν να περίμεναν ένα νεύμα του Γκόρντον Μπράουν, όλοι τους επανεμφανίστηκαν. Όλος ο θίασος επί σκηνής, σαν να σηκώθηκε ξαφνικά η αυλαία. Ο Βύρων γράφει πυρετωδώς, επίκειται αρθρογραφική παρέμβαση. Ο Νασίκας θέλει να φύγει ο Ρουσσόπουλος – και, αν κατάλαβα καλά το επιχείρημα, και όσοι έχουν πάνω από τρία ακίνητα και τους ζηλεύει η μάνα του. Ο Μάξιμος γίνεται Ομολογητής του δικαίου των γκρινιάρηδων. Και ο Πέτρος αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει στα σχόλια του μπλογκ του και να υπαινιχθεί καραμανλικό σταλινισμό.

Το σιωπητήριο λόγω Σοφοκλέους δεν ήταν αντιφλεγμονώδες, ένα απλό παυσίπονο ήταν. Είναι εύλογο για ένα κόμμα εξουσίας και μάλιστα όταν βρίσκεται στην εξουσία μια κρίση να λειτουργεί ως στοιχείο συνοχής. Είναι παράλογο και εξαιρετικά απειλητικό για τον κ. Καραμανλή το μόνο ορατό στοιχείο συνοχής του κόμματος και της κυβέρνησής του να είναι πια μια μεγάλη κρίση στη χώρα.