Η ανύπαρκτη εκλογική πραγματικότητα

Δευτέρα 25 Μαΐου – και τα πάντα για την πόλωση. Είναι σαν την πενικιλλίνη. Παλιό φάρμακο, έχει παρενέργειες, αλλά είναι φτηνό και δοκιμασμένο. Είναι το πιο ασφαλές αντίδοτο στην αδιαφορία και το δέλεαρ της παραλίας, που διαγράφεται απειλητικό, ιδιαίτερα για εκείνους που ξέρουν πως δεν είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό να τους ψηφίζουν ούτε οι ψηφοφόροι τους. Πόλωση μέχρι τελικής όχι πτώσεως αλλά ανόδου. Ανόδου της συσπείρωσης. Συσπείρωση είναι η μαγική λέξη. Όλα για τη συσπείρωση.

Το θέμα αφορά κυρίως τη Νέα Δημοκρατία που έχει πρόβλημα συσπείρωσης και στους ψηφοφόρους της – πέρα από τα στελέχη της και τους υπουργούς της, που αλληλοϋποβλέπονται και αλληλοκαρφώνονται σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και μέσα στην προεκλογική εκστρατεία, οι μεν δίνοντας έναν απελπισμένο αγώνα πολιτικής επιβίωσης, οι δε επιδιώκοντας να πετάξουν τους άλλους, κυρίως αυτούς που φέρουν τη βαριά ρετσινιά του «βατοπεδινού», σαν σάκκους με άμμο από το αερόστατο για να μην τσακιστεί στα εκλογικά βράχια.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Βάζει τα δικά της προβλήματα, τις δικές της προτεραιότητες. Ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Το γεγονός και η διαχείρισή του. Η υπόθεση με το Κοράνι έχει δημιουργήσει ένα χωρίς προηγούμενο υπόστρωμα έντασης στην κοινωνία. Αυτό που στη Γαλλία συνέβη στα προάστια μπορεί αύριο (και δεν εννοώ στο μέλλον, εννοώ κυριολεκτικά αύριο) να συμβεί στο κέντρο της Αθήνας. Ένας νεαρός κόπανος με στολή. Ένας νεαρός φανατικός με το Κοράνι στα χέρια, αύριο ίσως και με ένα όπλο στα χέρια. Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Τι θα σημαίνει για την Ελλάδα; Έχουμε καταλάβει πόσοι είναι οι μουσουλμάνοι (όχι γηγενείς, όχι μειονοτικοί από τη Θράκη, αλλά μετανάστες) που ζουν στην Αθήνα και μόνον στην Αθήνα. Υπάρχουν υπολογισμοί ακόμη και για 300.000 ανθρώπους. Δεν ξέρουμε ακριβώς. Δεν τους έχουμε καταγράψει. Δεν ξέρουμε πού μένουν, πώς ζουν, πού δουλεύουν και για ποιους, πού προσεύχονται και ποιους ακούν στο κήρυγμα. Δεν γράφουμε καν τα παιδιά τους στα δημοτολόγια. Κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Μέχρι που δίνουν μάχες με σπαθιά δυο βήματα από την Ομόνοια, μέχρι που βγαίνουν και τα σπάνε μια ωραία Παρασκευή του Μάη στο Σύνταγμα, και να ΄τοι, υπάρχουν και για τα δελτία ειδήσεων, άρα κατοχύρωσαν την ύπαρξή τους και για την πολιτεία.

Η πραγματικότητα επιβάλλει την ατζέντα της. Αυτό θα έπρεπε να είναι (μαζί με την οικονομική κρίση) ένα κεντρικό θέμα πολιτικής συζήτησης, ένα κεντρικό μοτίβο της προεκλογικής εκστρατείας. Αλλά στην ομιλία του κ. Καραμανλή χτες το βράδυ στην Τρίπολη δεν υπάρχει η λέξη «μετανάστης». Ούτε καν η λέξη. Όπως θα έλεγε, με το κλισέ που ο ίδιος έχει πια καθιερώσει στον τρόπο που γράφονται οι πολιτικές ομιλίες: «αυτή ΔΕΝ είναι η πραγματικότητα».

Είναι Δευτέρα 25 Μαΐου – κι αυτός είναι ο Σφυγμός της Μέρας.