Ποιός επενδύει σε ρεντίκολα;

Τετάρτη 5 Μαρτίου – και τι είναι αυτό που κατέκτησε με πολύ κόπο σχεδόν δύο δεκαετιών η Ελλάδα; Κατέκτησε το δικαίωμα στη σοβαρότητα. Να την αντιμετωπίζουν οι άλλοι, πρώτα οι Ευρωπαίοι εταίροι της και μετά όλος ο κόσμος, ως ένα σοβαρό συνομιλητή, ως μια αξιόπιστη παρουσία, ως μια χώρα που πληροί τις βασικές προδιαγραφές για να ανήκει στον ανεπτυγμένο –κι όχι πια τον αναπτυσσόμενο- κόσμο. Οι προϋποθέσεις είναι οικονομικές, είναι πολιτικές, είναι κοινωνικές – αλλά κυρίως αφορούν τη συμπεριφορά και τις απαραβίαστες σταθερές. Με λίγα λόγια, την τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού.

Η κατάκτηση αυτή είναι μείζον επίτευγμα για τη χώρα με τεράστια πρακτική αξία. Για παράδειγμα, αυτό εξαργυρώνουμε σήμερα όταν η Αθήνα μπορεί και ανατρέπει μια πολυετή κατάσταση αδράνειας και επαναφέρει στο τραπέζι, με δική της επιλογή και πρωτοβουλία, το ζήτημα της ονομασίας. Εάν η Ελλάδα δεν είχε, για παράδειγμα, στο ενεργητικό της τρεις επιτυχημένες προεδρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ αμφίβολο εάν ο γραμματέας του ΝΑΤΟ θα εμφανιζόταν τόσο προσκολλημένος στις αξίες της Συμμαχίας του για να δηλώνει πως –ακόμη και σε ένα θέμα που οι περισσότεροι μας ρίχνουν άδικο- «άλλο σύμμαχος και μέλος και άλλο υποψήφιο μέλος».

Υπάρχουν όμως και μερικά κριτήρια που αφορούν ευθέως τη σοβαρότητα της χώρας. Και ένα από αυτά παραβιάζεται με σκαιό, αιφνιδιαστικό και εντελώς ακραίο τρόπο από τους συνδικαλιστές της Τραπέζης της Ελλάδος. Μπορούν να κλείσουν την Πανεπιστημίου. Μπορούν να κάνουν πορεία. Μπορούν να σταματήσουν τις συναλλαγές με το κοινό. Μπορούν να αναρτήσουν πανώ νεοελληνικής αισθητικής στις κολώνες της εισόδου της Τράπεζας. Μπορούν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να προκαλέσουν αναστάτωση στο χώρο τους, μπορούν επίσης να καταψηφίσουν την κυβέρνηση, εάν θέλουν, σε πρώτη ευκαιρία. Αυτό που είναι εντελώς αδιανόητο είναι να διεκδικούν το δικαίωμα και να βγάζουν την Ελλάδα από το χάρτη των διεθνών συναλλαγών.

Σήμερα δεν θα λειτουργήσει το Χρηματιστήριο. Δεν θα εκκαθαριστούν οι συναλλαγές. Για τρίτη μέρα δεν θα είναι διαπραγματεύσιμα τα ελληνικά ομόλογα στις διεθνείς αγορές. Κάποιοι που θα θέλουν να πουλήσουν, δεν θα μπορούν. Θα τους κάνει μεγάλη εντύπωση, θα τους κάνει κατάπληξη γιατί συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια σε παγκόσμια κλίμακα. Θα ρωτήσουν γιατί. Και το χειρότερο είναι ότι θα μάθουν.

Προφανώς με το που θα ξαναρχίσουν οι συναλλαγές θα το λάβουν υπόψη τους. Θα αγοράζουν ομόλογα μιας άλλης παρόμοιας με την Ελλάδα χώρας σε ευρώ. Ή θα πρέπει να πουλήσουμε τα δικά μας φθηνότερα για να τους δελεάσουμε πάλι. Δηλαδή να τους δώσουμε μεγαλύτερο επιτόκιο. Δηλαδή να καταβάλουμε όλοι εξ αδιαιρέτου ένα τέλος αναξιοπιστίας της χώρας μας, μπορείτε να το πείτε επίσης τέλος συνδικαλιστικής ασυλίας.

Αυτά τα εξωφρενικά μπορεί σε εμάς να φαίνονται γραφικά. Τα γραφικά μέρη τα επισκέπτεται κανείς για βόλτα. Δεν βάζει τα λεφτά του σε γραφικότητες. Είναι απολύτως προβλέψιμο ότι αυτό θα είναι το συμπέρασμα των ξένων επενδυτών. Πρόκειται για κυνικούς καπιταλιστές. Δεν θα γελάσουν καν ειρωνικά. Απλώς θα ασχολούνται λιγότερο μαζί μας. Δεν πρόκειται ασφαλώς να δείξουν οι μεγάλοι διεθνείς επενδυτικοί οίκοι αρκετή υπομονή για να εξαρτήσουν τη δυνατότητά τους για αγοραπωλησία τίτλων από την απόφαση ενός μονομελούς δικαστήριου για τα ασφαλιστικά μέτρα. Γιατί; Γιατί μπορούν να μην το κάνουν. Γιατί έχουν άφθονες εναλλακτικές λύσεις.

Είναι μερικά πράγματα που κρίνουν τη σοβαρότητα μιας χώρας. Και η δική μας, τρεις μέρες τώρα, είναι νεκρή όπως οι συναλλαγές.