Vol de nuit

Τρίτη 24 Ιουλίου – και ας δούμε τα πράγματα με περίσκεψη αλλά και με ψυχραιμία. Όλα τα επαγγέλματα δεν είναι ίδια. Υπάρχουν ορισμένες επαγγελματικές επιλογές που έχουν ένα υψηλό συντελεστή ηθικής βαρύτητας και ψυχικού θάρρους. Υπάρχουν δουλειές που δεν απαιτούν μόνον ικανότητα, γνώσεις και σοβαρότητα. Απαιτούν επίσης, ως απαραίτητο επαγγελματικό προσόν, την αυταπάρνηση και την ανάληψη κινδύνου ζωής. Σήμερα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει δουλειά πιο επικίνδυνη από εκείνη των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας – των ανθρώπων που πετάνε νέοι στο Αιγαίο με τα μαχητικά και αργότερα ζουν τα καλοκαίρια τους μέσα στις φλόγες. Θα έλεγε κανείς πως με τα στοιχεία των τελευταίων χρόνων, αμέσως μετά από τους πιλότους, στο δείκτη επικινδυνότητας είναι οι πυροσβέστες.

Δεν πρόκειται για ανθρώπους χωρίς συναίσθηση. Δεν πρόκειται για ωραίους τρελούς που πετάνε στα σύννεφα. Προφανώς υπάρχει ένα στοιχείο διαφορετικής σχέσης με τη δουλειά τους από αυτή που έχουμε οι χαρτογιακάδες με το γραφείο μας. Αλλά είναι κυρίως άνθρωποι με (θα ακουστεί παλιομοδίτικο) υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Υπάρχουν ακόμη κάποιες δουλειές όπου η κοινωνική προσφορά είναι αξία.

Δεν είναι οι μόνοι. Σκέπτομαι για παράδειγμα γιατρούς που με πολύ μικρότερες αμοιβές από αυτές που θα τους προσέφερε, για παράδειγμα, ένα κέντρο διαιτητικών συμβουλών στο Κολωνάκι, πηγαίνουν στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου, εκεί που δεν υπάρχουν οι ασθένειες των πλουσίων, αλλά οι θανατηφόροι λοιμοί που διάβαζαν στα μεσαιωνικά μυθιστορήματα. Δεν γυρίζουν όλοι καλά. Και ασφαλώς δεν είναι βέβαιοι πως θα γυρίσουν χαίροντες άκρας υγείας.

Υπάρχουν, λοιπόν, ακόμη κάτω από το παχύ στρώμα νεοπλουτικού λίπους που έχει σκεπάσει την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικές συμπεριφορές. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει για το παραμικρό όλους τους υπόλοιπους που διστάζουν ή αρνούνται να αναλάβουν τέτοιους κινδύνους. Δεν υπάρχει ηθικός ψόγος για όλους εμάς που τρέμουμε στην ιδέα πως ο γιος μας θα πετάξει με την Ολυμπιακή. Αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να μην σκεφτόμαστε εκείνους που ο γιος τους πετάει με Μιράζ, με παλιό Φάντομ, με Καναντέρ στις φωτιές, με ελικόπτερο νύχτα μέσα στις καταιγίδες στα νησιά.

Δεν ξέρω γιατί έπεσε το Καναντέρ. Το προηγούμενο ανάλογο δυστύχημα ήταν το 2000. Μπορεί να έχει συμβεί κάτι μεμπτό, μπορεί όχι. Αλλά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως οι άνθρωποι αυτοί κάθε φορά που απογειώνονται ξέρουν πως υπάρχει μια πιθανότητα να μην γυρίσουν. Θα ήθελα οι συνάδελφοί τους, όταν θα ακούσουν την επόμενη φορά το συναγερμό, να ξέρουν πως, εάν συμβεί κάτι απευκταίο, οι οικογένειές τους θα έχουν μια εντελώς ξέχωρη, διαρκή και προνομιακή φροντίδα από την πολιτεία – πέρα από τις τιμές, τις δηλώσεις, τις φανφάρες και τα συλλυπητήρια. Αυτή είναι η υποχρέωσή μας.