Οι φρουροί της Αχαϊας (και άλλων εκλογικών περιφερειών)

Πέμπτη 5 Ιουλίου – και στην αρχή μου έκανε εντύπωση. Προχτές στην τηλεόραση παίχτηκε ένα ακόμη από τα γνωστά βίντεο γκέημ της Ελληνικής Αστυνομίας, όπου ο ένας πραίτωρ μαγνητοσκοπεί με το κινητό, ενώ το γκέιμ είναι ποιος θα ρίξει τις περισσότερες κατραπακιές στον συλληφθέντα βρωμο-Αλβανό, οιασδήποτε καταγωγής. Για τα βίντεο και τους παίκτες, τους σκηνοθέτες και την Αστυνομία, τα έχουμε πει επαρκώς.

Το τελευταίο έργο ήταν multi-player. Έπαιζαν έξι πρόσωπα που ζητούσαν συγγραφέα για φάπες. Αποδείχθηκε γρήγορα πως δύο από αυτά τα πρόσωπα, τους ένστολους φύλακες του νόμου και της τάξεως, είχαν τιμηθεί με θέσεις ειδικής ευθύνης και ειδικών προνομίων από την υπηρεσία τους. Υπηρετούσαν στη φρουρά πολιτικών προσώπων. Ούτε αυτό μας άφησε ενεούς. Από εδώ και πέρα, όμως, έμεινα πραγματικά κατάπληκτος.

Ο υφυπουργός Γιώργος Κωνσταντόπουλος και η πρώην υπουργός Βάσω Παπανδρέου είναι οι δύο πολιτικοί που είχαν φυντάνι στη φρουρά τους. Και οι δύο έκαναν δηλώσεις σε τόνο απολογητικό. Γιατί; Γιατί να αισθάνεται ένας πολιτικός την υποχρέωση να απολογηθεί, να δώσει εξηγήσεις και να διακηρύξει πως δεν έχει σχέση με ένα πειθαρχικό παράπτωμα, ή έστω και μια εγκληματική συμπεριφορά, ενός αστυνομικού που έτυχε να του έχει ανατεθεί η φύλαξή του; Και οι δύο κάλεσαν τους πρωταγωνιστές του βίντεο και τους ζήτησαν εξηγήσεις. Μετέφεραν μάλιστα τις εξηγήσεις και στην κοινή γνώμη για να μην ανησυχεί. Και ζήτησαν να απομακρυθούν από την προσωπική φρουρά μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση.

Σας φαίνεται φυσιολογικό; Τι δουλειά έχει ένας υπουργός να κάνει πειθαρχική έρευνα; Με ποια αρμοδιότητα ζήτησαν τις εξηγήσεις; Δηλαδή εάν τους είχαν πείσει τι θα έκαναν; Θα παρείχαν κάλυψη; Και έναντι τίνος; Των πειθαρχικών οργάνων της Αστυνομίας ή έναντι της Δικαιοσύνης; Γιατί κανείς δεν παραξενεύεται; Γιατί αντιθέτως θεωρούσαν όλοι υποχρέωση και του κ. Κωνσταντόπουλου και της κας Παπανδρέου να απαντήσουν για λογαριασμό των φρουρών τους;

Το μυστικό είναι κοινό. Οι φρουροί δεν "έτυχε" να υπηρετούν σε αυτά τα πόστα. Οι θέσεις φρουράς στους πολιτικούς είναι ένα θεσμικό ρουσφέτι. Αναγνωρισμένο και αποδεκτό από όλους. Ο πολιτικός δεν δικαιούται απλώς φρούρησης, επειδή κατά τεκμήριον αποτελεί δυνητικό στόχο τρομοκρατών. Δικαιούται και να επιλέγει τους φρουρούς του. Δεν είναι ζήτημα προσωπικής εμπιστοσύνης, διότι θεωρητικώς του αναθέτει την ασφάλεια της ζωής του - και τα λοιπά... Πολύ συχνά, όπως όλοι γνωρίζουν, οι βουλευτές της επαρχίας για παράδειγμα βρίσκονται στην Αθήνα και ο φρουρός, ο οποίος συνήθως συμβαίνει να προέρχεται από μεγάλη οικογένεια με πολλές ψήφους, αερίζεται στο καφενείο της κεντρικής πλατείας. Ο φρουρός δεν είναι δικαίωμα του πολιτικού, δεν είναι ούτε υποχρέωση της πολιτείας. Ο φρουρός είναι προνόμιο, του οποίου ο νομέας έχει τη δυνατότητα να κάνει οποιαδήποτε χρήση προτιμά, εν λευκώ και χωρίς έλεγχο.

Με αυτή την κοινή αποδοχή και συνενοχή, ο πολιτικός αναδέχεται πως ο φρουρός του συνιστά προσωπική επιλογή, με τη μορφή που έχει, ας πούμε, ένας πολιτικός συνεργάτης σε μετακλητή θέση. Δεν έχει δικαίωμα απόρριψης, αλλά δικαίωμα επιλογής. Η αστυνομία απλώς εκτελεί – και όλα βαίνουν καλώς, όλοι έχουν βολευτεί, πολύ περισσότεροι από τους 300 που ίσως υποψιάζεστε. Η έκταση της ασφάλειας που προσφέρουν αυτοί οι φρουροί του ρουσφετιού αποδεικνύεται από τις τακτικότατες επιθέσεις που δέχεται ένας πρώην (αλλά και κατά τη θητεία του) υπουργός Δημόσιας Τάξης. Και, φυσικά, ποτέ κανείς ομόλογός του, ούτε ο ίδιος, θέλησε να αναλάβει την ευθύνη να κόψει το συναινετικό ρουσφέτι και να παράσχει όση ασφάλεια τελοσπάντων μπορεί να δώσει αυτό που έχουμε για Ελληνική Αστυνομία.