Ένας άντρας, μια γυναίκα

Τρίτη 17 Ιουλίου – και καλά κρυμμένη στις Βρυξέλλες και τα συρτάρια του υπουργείου Απασχόλησης ήταν η παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Διαστήριο, επειδή αρνείται να εξισώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών με εκείνα των ανδρών.

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε μια μάλλον γραφική δικαστική απόφαση, επί τη βάσει της οποίας η ισότητα των φύλων πρέπει να ισχύσει και γι’αυτό οι άνδρες δικαιούνται να φεύγουν κι αυτοί με σύνταξη στα 55. Εν ολίγοις, ένας πρωτοδίκης (αν δεν κάνω λάθος) αποφάσισε ότι μπορεί να αποφασίσει την άμεση κατάρρευση όλων, χωρίς εξαίρεση, των ασφαλιστικών ταμείων. Η απόφαση δεν θα εφαρμοστεί, φυσικά, όχι μόνον γιατί υπάρχουν αρκετές δικαστικές αποφάσεις που δεν εφαρμόζονται (ορισμένες με αυθαίρετη πρωτοβουλία του κράτους), αλλά επειδή δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Υπάρχει και η πραγματικότητα.

Πέρα από τις εκκεντρικότητες, όμως, η υπόθεση των διαφορετικών ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών, και η μέχρις εσχάτων υπεράσπισή του δικαιώματος αυτού από την Ελλάδα, προβάλλεται ως δείγμα ευαισθησίας του ελληνικού κράτους έναντι του γυναικείου φύλου και έναντι της μητρότητας. Ισχυρίζομαι πως όχι μόνον δεν είναι δείγμα ευαισθησίας, αλλά αντίθετα αποτελεί πρόφαση αναλγησίας.

Η βέβαιη καταδίκη μπορεί να μας βάλει από τώρα σε σκέψεις για το πώς, εάν θέλουμε, θα στηρίξουμε πράγματι τη γυναίκα και τη μητέρα, εκεί που το έχει ανάγκη. Για να μπορεί να κάνει παιδιά –αφού καιγόμαστε, υποτίθεται, για το δημογραφικό- πρέπει, με την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών και τη σταδιακή αποσάθρωση της παλιάς πυρηνικής οικογένειας…

…πρέπει να έχει κάπου να τα αφήσει για να εργαστεί. Άρα να έχουν όλες οι γυναίκες πρόσβαση στη βασική κοινωνική μέριμνα του παιδικού σταθμού, από τη βρεφική ακόμη ηλικία των παιδιών τους. Αυτά τα πέντε χρόνια, που τους χαρίζουμε σήμερα πριν από τη σύνταξη, πότε άραγε τα έχουν ανάγκη; Στα 55, όταν κατά τεκμήριο τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει, ή όταν τα γεννούν και έχουν τις δυσβάστακτες υποχρεώσεις της παράλληλης οικογενειακής και επαγγελματικής απασχόλησης; Χρειάζεται, λοιπόν, πραγματική προστασία της επαγγελματικής καρριέρας της γυναίκας – να μην αναστέλλεται (ελπίζω ότι έχουμε περάσει τη φάση του «να μην απολύεται») επειδή γίνεται μητέρα. Και, αν και κοινωνικά ακόμη δεν υπάρχει μεγάλη ζήτηση, να φροντίζουμε για τη δυνατότητά της να μεταβιβάσει μέρος των ωφελημάτων αυτών στον πατέρα – εάν συμβαίνει, που όλο και συχνότερα πια θα συμβαίνει, η δική της καρριέρα να έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Εν ολίγοις. Αν θέλουμε να στηρίξουμε τις γυναίκες, ας φροντίσουμε πώς θα μετέχουν ισότιμα, με τη δουλειά και τις φιλοδοξίες τους επίσης, στον επαγγελματικό στίβο κι όχι πώς θα τις επαναφέρουμε ταχύτερα στα «οικιακά». Όσο γρηγορότερα έρθει η καταδίκη από το Ευρωδικαστήριο, όσο γρηγορότερα υποχρεωθούμε να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, τόσο το καλύτερο. Αν το ελληνικό κράτος αγαπάει όντως τις γυναίκες, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να μην υπερασπιστεί την υπόθεση και επιταχύνει την καταδίκη του. Έτσι κι αλλιώς δεν τη γλιτώνει. Ευτυχώς.