Το Σεπτέμβρη πάλι τα ίδια;

Παρασκευή 27 Ιουλίου – και σήμερα οι περισσότεροι θα φύγουμε για διακοπές. Μην ρωτήσω αν θα πάμε βουνό ή θάλασσα γιατί με τις εικόνες των ημερών δεν περισσεύει ούτε διάθεση για αστεία. Θα επιστρέψουμε σε ένα μήνα. Θα έχουμε άφθονο καιρό για ανάπαυση και για λίγες σκέψεις παρά θιν΄αλός. Θα επιστρέψουμε στα τέλη Αυγούστου. Θα επιστρέψουμε όμως ίδιοι;

Τι θα κάνουμε από Σεπτέμβρη, που –καθώς λένε- «η ζωή θα έχει επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς»; Μετά από αυτό το εφιαλτικό καλοκαίρι με τους δύο έως τώρα παρατεταμένους καύσωνες, τις εβδομάδες των 45 βαθμών, θα επιτρέψουμε, ας πούμε, να χτιστούν κι άλλα γυάλινα κτίρια στην Κηφισίας; Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί μια ιδιωτική εταιρεία από αυτές που αποκαλούνται «αστικής ανάπτυξης» -real estate, για να καταλαβαινόμαστε- θα της δοθεί άδεια από την πολεοδομία να χτίσει ένα ακόμη κτηνώδες συγκρότημα, που θα ζεσταίνεται με πετρέλαιο, θα ψύχεται με κλιματιστικό, θα ποτίζεται με γεώτρηση για το γκαζόν και την πισίνα και θα ζεσταίνει το νερό του με θερμοσίφωνες; Την επόμενη φορά που ένας κρατικός φορέας θα προκηρύξει διαγωνισμό για τη μεταστέγασή του, θα βάλει ας πούμε ως παράμετρο τη χρήση της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής στο νέο κτίριο; Ή, έστω, θα προθυμοποιηθεί να πληρώσει ακριβότερο ενοίκιο σε ένα βιοκλιματικό κτίριο, για να έχει κι ένα νόημα για τους μελλοντικούς οικοπεδούχους-κατασκευαστές –developers, για να καταλαβαινόμαστε- η επένδυση σε λιγότερο ενεργοβόρα αρχιτεκτονήματα;

Και ο μαυρισμένος σοκολατί υπουργός, αφού βγάλει τη μπαντάνα και ξαναφορέσει τη γραβάτα, τι θα κάνει; Όταν θα χρειαστεί να αγοράσει το κράτος μερικά αυτοκίνητα για την ανανέωση αυτού του θλιβερής αισθητικής στόλου από μαύρες μακριές λιμουζίνες, θα υπογράψει βεζνινοφάγα γκλαμουριά; Θα συνεχίσει πραγματικά το κράτος να αγοράζει για όλους, από τον πρωθυπουργό μέχρι το γίγαντα πρόεδρο (λέω τυχαία, δηλαδή…) του Δ.Σ. του Οργανισμού Εγγείων Βελτιώσεων λίμος; Δεν θα φιλοτιμηθεί κανείς να πει ότι μετά από όσα συνέβησαν φέτος το καλοκαίρι, η φύση μπορεί κάποτε να ξαναγίνει η ίδια, αλλά εμείς δεν θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι – και να πει, όχι, δεν θα υπογράψει κανείς να αγοραστεί κρατικό (ή ελπίζω και δημοτικό) αυτοκίνητο που να μην είναι υβριδικό;

Και στο τέλος, όταν θα προκηρυχτούν οι εκλογές και θα αρχίζουν τα ωραία, θα απαιτήσει το φιλοθεάμον κοινό όλοι όσοι σήμερα κόπτονται υπέρ της ανάγκης εθνικής συνεννόησης να συμφωνήσουν σε ένα κοινό ελάχιστο πρόγραμμα περιβαλλοντικής πολιτικής;

Με τέτοια ανόητα ερωτήματα να σιγοκαίνε, ραντεβού το Σεπτέμβρη.