Τίνος είναι η Ακρόπολη;

Δευτέρα 16 Ιουλίου – και ας το πούμε εκ των προτέρων, παρά να το λέμε έξω φρενών αφού συμβεί. Ακούω πάλι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τις πληρωμές των αρχαιοφυλάκων. Τα προβλήματα των αρχαιοφυλάκων οξύνονται το θέρος, γύρω στον Ιούλιο-Αύγουστο, κατά τον ίδιο τρόπο που τα προβλήματα των καθηγητών αναφύονται συνήθως πριν από τις πανελλήνιες εξετάσεις και εκείνα των ναυτικών μόλις μυρίσει καλοκαιράκι.

Έχουμε μιλήσει και ξαναμιλήσει για αυτή την άθλια τακτική των λεγόμενων «κοινωνικών ομάδων», που στην πραγματικότητα είναι στενά επαγγελματικά λόμπυ, και με πρωταγωνιστές τους σκληρούς συνδικαλιστές τους θεωρούν πως το καλύτερο μέσο πίεσης είναι να στρίβουν το χέρι της κοινωνίας όταν ξέρουν πως θα πονέσει περισσότερο. Συνδικαλιστικώς απλό, από κοινωνική άποψη απολίθωμα μιας άλλης εποχής – καθώς δεν συνειδητοποιούν ότι σε μικρό πια βάθος χρόνου, εάν δώσουν τη μάχη τους με όρους σύγκρουσης, η «εργοδοσία» (κρατική ή ιδιωτική) γίνεται όλο και πιο ισχυρή και θα τη χάσουν κατά κράτος.

Αλλά ας είναι, λέγαμε για τους αρχαιοφύλακες. Ακούω λοιπόν πως ετοιμάζονται για τις τακτικές ετήσιες κινητοποιήσεις τους και ότι επαπειλείται και πάλι το γνωστό κλείσιμο της Ακρόπολης. Για τους περισσότερους από εμάς, αυτό συνοψίζεται σε μερικά πλάνα καταϊδρωμένων και απελπισμένων τουριστών, που έχουν έρθει από την άκρη του κόσμου για να δουν αυτό το ρημάδι που οι περισσότεροι των Ελλήνων συμπατριωτών επισκεπτόμεθα μόνον υποχρεωτικώς με το σχολείο. Τα γνωστά πλάνα με το βλέμμα τους θολό από αγανάκτηση και χωρίς προσδοκία – αυτοί που ξεκίνησαν από ποιος ξέρει πού για να τιμήσουν το μνημείο που εμείς θυμόμαστε κυρίως για να ψηφίσουμε τα υποτιθέμενα 7 θαύματα στα ιντερνετικά καραγκιοζιλίκια.

Η όψη τους, κάθε χρόνο, είναι πραγματική πρόκληση. Στη λογική και στην ευαισθησία. Υπάρχει μια παράδοξη αντίληψη στους κατοίκους των πολυκατοικιών που στεφανώνουν την Ακρόπολη. Υπάρχει η αντίληψη ότι τους ανήκει. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική – μάλλον η σύγχρονη Ελλάδα ανήκει στην Ακρόπολη. Δεν θέλω να ξεκινήσω μια νέα υπόθεση Ρεπούση, αλλά εάν στα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου δεν συνωστίζονταν ο εθνικοπατριωτισμός μαζί με την πιο απλουστευτική ιδεοληψία, θα ήξεραν ακόμη και οι αρχαιοφύλακες (συνήθως πλημμελούς εκπαίδευσης) ότι την επανάσταση την ξεκίνησαν τα καριοφίλια αλλά την κέρδισαν τα μάρμαρα.

Τελοσπάντων, μεγάλη συζήτηση για πρωί και καλοκαίρι, αλλά τώρα που δείχνει να σκιρτάει μια κοινωνία των πολιτών με ανεξάρτητα ανακλαστικά, όπως στην υπόθεση της Πάρνηθας, ας μην επιτρέψει ξανά κλειστή Ακρόπολη. Ας αποφασίσουμε ότι πέρα από οποιαδήποτε αιτήματα, ακόμη και τα πιο δίκαια, όχι η κυβέρνηση, όχι το κράτος, αλλά οι πολίτες δεν θα ανεχθούμε άλλη φορά το απίστευτο ρεζιλίκι του λουκέτου στην Ακρόπολη.