Paris canaille: λαμπερά πρόσωπα, τζούφια κόμματα

Πέμπτη 12 Ιουλίου – και ένας παρισινός αέρας (άλλοτε εισαγόμενος κι άλλοτε ιμιτασιόν, που λένε και οι Γάλλοι) φυσούσε στην Αθήνα. Η ελληνική πολιτική νομενκλατούρα ήθελε να είναι faubourg του Παρισιού, αν και πιο συνηθισμένη ήταν μια εικόνα γαλλικής επαρχίας. Η «γενιά του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς» τα άλλαξε όλα αυτά, αλλά δεν τα κατάργησε. Η γαλλική γοητεία υπάρχει πάντα.

Έτσι και κάθε σενάριο γαλλικής έμπνευσης, βρίσκει αμέσως σκηνοθέτη στα καθ’ημάς. Η τελευταία εκδοχή είναι ο Γιώργος Αλογοσκούφης (μεταγραφή από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο) να θέλει να γίνει «Αλογκό», δηλαδή Έλλην «Σαρκό», στέλνοντας στο ΔΝΤ το εικαζόμενο ως ελληνικό αντίστοιχο του Ντε Ες Κα, όπως αποκαλείται ο Ντομινίκ Στρως Καν, το Γιάννο Παπαντωνίου. Mutatis mutandis…

Αλλά αυτή τη φορά η Γαλλία είναι ένας πραγματικός καθρέφτης. Και δείχνει κυρίως τι συμβαίνει όταν στις εκλογές κατεβαίνει περισσότερη παραπολιτική, περισσότερο λαιφστάιλ και λιγότερη πολιτική. Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές διάλεξαν. Έστειλαν τους πραγματικούς πολιτικούς τους στο περιθώριο επειδή θα έχαναν από το Σαρκοζί – που όντως είναι βέβαιο ότι έτσι θα συνέβαινε. Συνέθλιψαν τον οπορτουνιστή Φαμπιούς και το Στρως-Καν που παραήταν συντηρητικός και κεντρώος και διάλεξαν τη λαμπερή Σεγκό. Η κα Σεγκό απέσπασε ένα εκλογικό αποτέλεσμα ασφαλώς καλύτερο που θα είχε οποιοσδήποτε από τους δύο άλλους. Συντριπτικά καλύτερο από εκείνο του Λιονέλ Ζοσπέν. Και το καλύτερο ποσοτικά από όσα είχε για πολλά-πολλά χρόνια το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Αλλά είναι άλλο μια πολιτική ήττα, όταν χάνουν οι θέσεις και την επομένη υπάρχουν, κι άλλο μια ήττα όταν το μόνο που διακυβεύεται είναι η νίκη. Τότε την επομένη δεν μένει τίποτα. Το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το κόμμα του Ζωρές, έγινε υπόθεση του εξωφύλλου του Παρί Ματς. Με τέτοιους όρους, σήμερα διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Οι κορυφαίοι του, οι «τελειωμένοι» και οι περιθωριοποιημένοι, τρέχουν να βρουν καταφύγιο για τα τελευταία χρόνια της καρριέρας τους στο δεξιό μεν, πολιτικό δε Σαρκοζί. Υπουργός Εξωτερικών ο Κουσνέρ, εκπρόσωπος για την παγκοσμιοποίηση ο προκάτοχός του Βεντρίν, στο ΔΝΤ ο Στρως Καν, στην επιτροπή μεταρρυθμίσεων ο Τζακ Λανγκ.

Και από τη Σεγκολέν που πήρε διπλάσιο ποσοστό από το Ζοσπέν δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο οι ειδήσεις για το διαζύγιο, για τα εξώγαμα του Ολάντ, για τα χρόνια της συμβίωσης και τους προεκλογικούς συζυγικούς καυγάδες. Μετά το Ζοσπέν οι Σοσιαλιστές επέζησαν του Βατερλώ γιατί είχε χάσει η πολιτική τους. Με τα λαμπερά πρόσωπα, όταν σβήσει η λάμψη δεν μένει απολύτως τίποτα. Αυτό θα ήταν χρήσιμο να συγκρατήσουν οι Έλληνες ερωτοχτυπημένοι με τη Γαλλία, παρά τα σενάρια πλαγιοκόπησης των αντιπάλων και λεηλασίας των παλαιών στελεχών τους.